insanların pandemi sürecinde evde kalmaya alışması

eskiden genellikle dinlenme, uyku, yemek ve bu gibi ihtiyaçlar için evde zaman geçirirken şu an bu evde hapis kalmaya epey alışmış olmam durumudur. insan her şeye alışıyor gerçekten.

zihnimiz bize sıkıntı çıkarıp da balataları yakmayalım diye mış gibi yaptığı şeydir.
bakın ben evde kalmaktan asla rahatsız olmayan, kendiyle iyi anlaşan biriydim eskiden. eskiden diyorum artık benim bile sabrım kalmadı. ulan hiç değilse bi hava almak için, yürümek için, alışveriş yapmak için bile rahat rahat çıkamıyoruz dışarıya. bunun hiç güzel tarafı yok ve asla memnun değilim.

(bkz: delirdim anlıyor musun)

"- anne ben evlenmek istemiiiiyoruuuuum.
- sen iyice alıştın evde kalmayaaaa" repliğini gözümde canlandıran başlık.

sadece 1 senedir böyle olmasına rağmen sanki hiç saat 7'de karanlıkta işe/okula gitmemiş gibi hissetmeye neden olan durumdur.

bende hep evde kaldığım için beni etkilemeyen durum.galiba önceki hayatımda bir çam ağasıydım.yerdeğiştirme dürtüm yok.

sadece pandemi değil pandemiden önce de yaşadığım süreçtir. (hayatı pandemi gibi geçen insanım yani bu yüzden alışığım.) bu sayede hayattan soyutlanmış olduğum doğrudur. aslında gezmeyi çok severim lakin ailem kızların gezmesine özellikle de tek başına gezmesine pek karşıdır. her neyse geçen yasaklar kalkınca dışarı çıkıp sahilde gezinmek istedim. o an gerçekten içimden ağlamak geldi. yer yer kalbimin çarptığını hissettim. çok garip bir duyguydu yaşamı hissetmek diye adlandırdım o anki durumumu. gerçekten insanların başka insanlara bu tarz şeyler yaşatmaya hakkı yok. pandemi süreci farklı bir süreç ama eminim birçok insan bu tarz bunalımlara giriyordur yine pandemi yüzünden. ben alışığım da alışmamış insanlar için gerçekten zor bir süreç. inşaallah tez zamanda biter. yoksa maddi sıkıntılardan, bunalımlardan dolayı intihar haberlerini daha çok alacağız gibime geliyor. allah korusun.