insanın her şeye alışması

yaratılışımızdan mıdır bilemediğim durum. nasıl oluyor da geçmez dediğimiz şeyler geçiyor, dinmez dediğimiz acılar diniyor anlamıyorum. umarım yine geçer.

aşağılıklıktır.

normal algısıyla ilgili. tüm duyu organlarımız ve anlayışımız için "eşikler" mevcut. bu eşiklerin aşılması durumunda biraz afallıyoruz, eğer aşım durumu kısa sürede yok olursa problem kalmıyor, yine eski "normal"imize dönüyoruz. aşım durumu uzun sürerse bir yerden sonra yeni "normal"imiz bu oluyor çünkü "eşik" o noktaya taşınıyor. yani kısacası, alışıyoruz. buna mecburuz çünkü öyle programlandık.

saniyorum bu bizim mevcut kosullarla/ sorunlarla baş etme adina uyguladigimiz bir teknik. mevcut seyi cozumleyemiyorsan alis ve hafifle mottosunu uyguluyoruz. bu bir yerde acidan kacis aslinda.

bir hafta once sinir sıkışması/ kas spazmi turunde bir sey yasadim. surec o kadar zorluydu ki hareket kisitlamasi, acisi agrisi bir kenara nefes alirken hissettigim sey, matkapla kaburga kemiklerimi oyuyormuscasina siddetli agri otesi bir seydi. ilk 2 gun agridan ote agrinin hissettirdigini kabullenemeyerek gecti, ne öldüm ne yaşadım. 3. gun ayni agri artik hayatimin bir parcasiydi ve o andan itibaren yasadigim agrinin esigi ne kadar uç olursa olsun daha cekilebilir hale gelmisti. mesele buymus yani, alistigin zaman atlatabiliyorsun. acin hafiflemese de acinin etkisi hafifliyor-mus.

ölüm fikrine alışıyorsun var mı daha ötesi… herşey ama herşey. görünüşün, sahip oldukların, olmadıkların, korkuların, kaygıların, umutların, kayıpların, kıskandığın, hırslandığın hatta ömrün boyunca mücadele ettiğin. hepsi sadece bir yanılsama. anın içindeysen o an güzel gerisi unutulacak bir anıdan öte değil. bunda yadırganacak hiç bir şey yok. öleceksin. ve seni hatırlayan son kişi de öldüğünde hiç var olmamış olacaksın.

alışamayınca çıldırırsın, çıldıramayınca alışırsın.

ya da kendini alıştırması.