all of us strangers

andrew haigh tarafından yazılan ve yönetilen 2023 yapımı filmdir.*

filmin başrollerinde günümüzün en sevilen oyuncularından paul mescal ve andrew scott yer alıyor.

filmi izlerken aftersun filminde nasıl duygular hissettiysem onları hissettim, aynı tat, aynı yalnızlık, aynı karamsarlık filmin sonuna kadar devam etti ve son sahneden sonra garip bir hüzünle hayatıma devam ettim. iç sesimde "this is cinema" nidalarıyla dolaştım.

ne anlatıyor bu film diyecekler için kısaca özet geçeyim. sonra heyecanla hissettiğim duygu kusmasına devam ederim...
başrol karakterimiz adam geçmişin yükünü sırtında taşırken yalnız bir şekilde hayatına devam etmeye çalışırken tesadüfi şekilde gizemli komşusuyla tanışır ve olaylar gelişir.

bazı filmler seyirciyle ilintili şekilde kendini izletir. filmi başarılı bulma kriteri birazcık sizinle ilgilidir. izlediğiniz film yaşadığınız şeylerle birazcık bile olsa örtüşüyorsa filme sıkıca sarılırsınız, aynı yalnızlığı, aynı hüznü her ne olursa olsun bir sahnede bile yakalarsanız filmi seversiniz. aftersun bu filmlerden biriydi all of us strangers yine bu filmlerden biri. bu duyguyu kendini pazarlamadan, abartmadan size geçiriyor, film kendinden emin çünkü bize bir şey verme kaygısı yok, bir hikaye anlatıyor ve o hikaye tanıdıksa filmin duyguları bize geçiyor.

geçmişin değişemez oluşunu hiç bu kadar çarpıcı şekilde izlememiştim, geçmiş geride kalıyor ve asla değiştiremiyor oluşun seni hayatının her anında yokluyor. yetişkin olan herkes çocukluk yaralarını yaşıyor ve hiçbir şey yapamadan hayatına devam ediyor.

andrew scott ekranda çok fazla kalıyor ve kaldığı her saniye müthiş bir performans sergiliyor, paul mescal katıldığı sahnelerde hiç geri kalmayarak eşlik ediyor, clarie foy ve jamie bell gereken sahnelerde kendilerini gösterip başarıyı devam ettiriyorlar. hem senaryo hem müzikler hem oyuncular hem yönetmen harika iş çıkarıyorlar ve bu başarıyı bize yansıtıyorlar.

all of us strangers güçlü, çarpıcı ve bittikten sonra devam eden bir film. gönül rahatlığıyla tavsiye edebileceğim bir film.

taichi yamada'nın 1987 çıkışlı romanından romanın esinlenerek yaratılan ve belki de 2023 yılının en özel filmi.
filmin künyesinden bahsedersek şöyle; andrew scott ve paul mescal başrolü paylaşırken, anne ve baba rolünde de claire foy ile jamie bell'i görüyoruz.

film uyarlanırken romanın sadece ana omurgası alınmış, fakat etrafındaki her şey ve tüm dünya farklı bir şekilde yaratılmış.
filme gelirsek:
baş karakterimiz adam (andrew scott) bir yazar ve yazabilmek için boğuştuğu bir dönemde bir gün trenle çocukluğunun geçtiği mahalleye gidiyor ve burada yıllar önce ölmüş olan babasıyla karşılaşıyorlar. babasıyla birlikte çocukluğunun geçtiği eve gidiyorlar ve bu defa da kapıyı kaybettiği annesi açıyor.

bu karşılaşmadan sonra sık sık onları ziyarete gitmeye başlıyor ve bu ziyaretlerin paralelinde de yaşadığı apartmandaki tek komşusuyla (paul mescal) duygusal bir ilişki içine giriyor.

tüm bunlar olurken biz de baş karakterimizin yalnızlıkla, aile meseleleriyle, geçmiş hesaplarıyla, kendisiyle olan savaşıyla ve bir yasın nihayete ermeyen ağırlığıyla cebelleşmesine tanıklık ederken, kendimizi de bu duyguların pençesinde buluyoruz.

tutulmayan yasın insanı en zayıf anında alaşağı ettiğini bir kez daha gösteren; oyunculuklarından, mekan kullanımına, müziklerden daha bir çok şeye kadar çok incelikli düşünülmüş, insanın her hücresine işleyen ve insanı paramparça eden bir film.

ve disney plus'ta yayınlanmaya başlamış.

çok severim çok ağlarım diye düşündüm ama olmadı niyeyse. paul mescala hayranım tam da böyle filmlerin adamı gerçekten, roller cuk oturmuş. oyunculuklar zaten filmin akışında çok doğal. normalde avrupa filmleri konu ne kadar dramatik olursa olsun ajite etmeden bunu senaryolaştırır ama bu filmde gereksiz bir dramatize kokusu var. paul mescalin son yapımlarının popülerliğinden faydalanmak için böyle daha da ağdalı bir dram yapmak istemiş olabilirler, bilemiyorum ama beni beklediğim kadar etkilemedi. konu queer bireylerin duyarlılığıyla ilgili olmasa da adam’ın yalnızlaşmasının ana sebebi cinsel tercihinin farklı olması. ebeveyn travmalarıyla ilgili gösterilen diyaloglar ve konular çok hayattan gerçekçi ama adam’ın bariz kurban psikolojisine bürünmesi beni çok itti. yani şöyle sarsıp çık artık şu kafadan diyesim geldi. sinemada bu tarz dram ağırlıklı karakterleri genellikle kadın oyuncu üzerinden verirler, kadınlar narindir, hassastır ve günahkarsa kurban edilmelidir gibi kalıplara sıkışmıştır. ama bu film bunu tam tersine çevirmiş, filmde en sevdiğim şey bu oldu. filmin başından sonuna sürekli mızırdanan, ağlayan bir erkek başrol yani böyle bir karakterin gösterilmesi bile beni aşırı keyiflendirdi. sevdim mi fazla dramdan itildim mi tam anlamasam da izlenmesi gereken bir yapım olmuş. özellikle yalnızlık güzellemesi yapanların oturup izlemesi lazım.