all tiny beautiful things yazar profili

sanırım eski sevgilim, 10 yıllık hikayem.
dün gece, ayrılığımızın ve son görüşmemizin üzerinden geçen onca yıldan sonra eski sevgilimi rüyamda gördüm ve uyandığımda aynı isimli başka bir arkadaşımın mesajını görünce kalbimin güm güm atışından anladım onu çok özlediğimi.
ve az önce de ayrılık sürecimde popüler olan bir şarkının rastgele karşıma çıkmasıyla kalbimde oluşan ağırlık hissi de onu özlediğime; her şeye rağmen özlediğime işaret.

"iyisin tabii, sen sevildin ben bekledim
rahat değil mi? bir varmışım, bir yokmuşum
ne güzel tabii, mehtap gibi!"

not: sözlüğe yazmadığım bunca zaman sonra ilk girimin bu olmasını istemezdim ama bugün biraz hüzünlü geçti tüm bu tesadüfler ekseninde.

ve "ali" ne kadar güzel bir isim, ne kadar güzel bir hikayem...

edit: aşk çok büyüttüğüm, üzerine çok ağır anlamlar yüklediğim bir his değil. sadece bazı hikayelerin yarım kalması hayatın bazı nadir anlarında insanı gafil avlıyor ve alıp yerden yere vurup hırpalıyor işte. bugün biraz savruldum ama neler için savrulmuyoruz ki? bir kez de zamanında çok sevdiğim; hayatımın anlamını bulduğumu düşündüğüm insan için savrulayım, nedir ki ^^

maliyeti kısmanın daha zor olduğu ulaşım şekli olduğu için maalesef ülkemizde yatırım yapılmayan sistemlerdir.

örneğin akp'miz, pardon canımız devletimiz sürekli otoyollar yapmak suretiyle; "ama yol yapıyorlar" sloganını seçmeninin beynine kazıdı. ama biliyorsunuz ki kimse; "ama tren yolu yapıyorlar" demiyor, çünkü canımız devletimiz, pardon akp'miz demir yolu yapmıyor.

çünkü otoyol yaparken müteahhit firmalar gerçek hesaplar yapıp alt temel kalınlığı, üst temel kalınlığı, asfalt kalınlığı belirlemiyor. tamamen laz müteahhit mantığıyla kafalarına göre biraz stabilizasyon yaptıktan sonra, yine kafalarına göre bir sıcaklıktaki asfaltı, canlarının istediği kalınlıkta döküyorlar ve maliyete de bunları şişire şişire yazıyorlar. kimse de gerekli kontrolleri yapıp ödemeyi ona göre yapmıyor ve korkunç paralar böylece bir takım ceplere iniveriyor.

ama raylı sistem böyle değil. en azından ortada bir ray olması, travers olması, balast olması gerekiyor ve bunlar indiragandi yapabilecekleri kalemler değil. o yüzden de canımız devletimiz bu işlere girmiyor, otoyolları dayıyor geçiyor ve o çok sevdiğimiz bir takım müteahhitleri sevindiriyor.
ha sonra bir yağmur yağıyor ve daha 3-5 senelik yollar heyelanla akıp gidiyor ama olsun, bu canımız firmalar bir ihale daha alıp yapıverirler ne olacak.

vatandaşına, özellikle de iyi eğitimli, ahlaklı vatandaşına cehennem olan ülkemiz, medeniyetin sembolü olabilecek raylı sistemleri bile bize çok görüyor.
oysa bir ülkenin medeniyeti için ne kadar önemli olduğu ve cumhuriyet döneminde bunun için ne kadar büyük atılımlar yapıldığı 10.yıl marşımızda bile mevcut; "demir ağlarla ördük anayurdu dört baştan".
cumhuriyetin 100.yılında, 10.yılındaki zihniyetten yoksun olmamız da ayrı bir can acıtıcı sebep.

en büyük ezel fanı olduğunu kafa tv 'yle yaptığı röportajda ispatlamış olan iyi oyuncu.
kafa tv'de yayınlanan programda ezel dizisini sahne sahne anlatmış ve sadece bununla kalmayıp diziyi masaya yatırıp adeta otopsisini yapmıştır.

ben ezel dizisini izlemeden önce kendisine karşı ön yargılıydım. diziyi izledim, dizideki etik sorunlar sebebiyle dizinin müthiş fanı olamasam da kenan imirzalıoğlu'na bakışım dizi ile birlikte değişti.

ve bugün izlediğim röportajda kendisini ne kadar iyi ifade ettiğini görüp sektör için çok kıymetli bir adam olduğunu net bir şekilde anladım.
meslektaşlarının aksine maksimum 50 kelime kullanarak, yüklemi-öznesi uyumsuz abuk sabuk cümleler kurarak kem küm eden bir adam değil.
zaten eğitimli birisi olduğunu biliyorum ama "para akıyor yaaa" dememiş; eğitiminin ve kendisinin üzerine çok şey katarak sektöründe kendisini başka bir yere konumlandırmış düzgün bir adam kendisi.

umarım türk dizi-televizyon sektörü için de güzel işler yapmaya devam eder ve küskün izleyiciler için iyi bir türk dizisi izleme fırsatı sunar.

çok yakın bir arkadaşım 3 ay önce birisi ile tanıştı ve işler hızlı ilerledi. tabi bizim yaşlarda, 35+, ilişkiler açısından daha çabuk yol alınabiliyor.
eylül sonu nişan olacaktı, ekim sonunda da evleneceklerdi.
"vay be, ne kadar hızlı her şey değişti." derken birkaç akşam önce arkadaşım bir trafik kazasına karıştı.
maalesef sebep olduğu kazada bir insan hayatını kaybetti ve nöbetçi mahkeme tutuklu yargılanmasına karar verdi.

diğer tarafta vefat eden gencecik bir anne ve annesini kaybetmiş 2 çocuk var. hayatın böyle değişebilmesi, bir anda her şeyin tepetaklak olması inanılmaz bir durum.
arkadaşı olarak ve her zaman doğru yaşamaya çalışan bir insan olarak bildiğim her şeyi önüme koyduğum, ama aslında hiç de bir şey bilmediğimi anladığım zamanlar yaşıyorum.
bu haberi taraf olmadan okusam; "manyağın biri gelip kadına çarpmış ve hayatına sebep olmuş" derdim. şimdi arkadaşımın manyak olmadığını, kahrolduğunu biliyorum. ama bunlar başka şeyleri yoluna koymuyor, yine elde bilinmezler kalıyor.

arkadaşım ve ölen kişinin ailesi için bu durum ömür boyu taşıyacakları bir kambur. bir taraf için vicdan azabı, diğer taraf için de binlerce duygu; öfke, özlem, eksiklik, yalnızlık...

ben ve diğer arkadaşlarımız tabi ki unutacağız olanları, bugünkü şokumuz geçecek ama ben kendi vicdanım açısından şöyle düşünüyorum;
hepimiz insanız, kasti ya da değil başımıza her şey gelebilir. her şeyimiz bir ipe bağlı ve o ip kopabiliyor.
gördük ki birine de zarar verebiliriz; hatta onu hayattan koparabiliriz. sadece olanlardan sonraki süreci nasıl omuzladığımız, nasıl bir insan olduğumuzu gösterecek. burada da "adalet neyse ona razıyım." diyebilmek işin en kolay ve net kısmı.
ha adalet ne derse desin hiçbir şey telafi olmayacak ama dediğim gibi; "sen kimsin, nasıl birisisin?" sorusunun cevabı bu yükü taşırken bedel ödemeye ne kadar razı geldiğin olacak.

(bkz: iki şehrin hikayesi)

pinahi grubunun kediköy albümünde yer alan, benim için çok ayrı bir yeri olan özel şarkı.

çok zorlu bir ayrılık yaşadıktan sonra dinlemiştim ilk bu şarkıyı, yani şarkının çıkışı benim o dönemime denk gelmişti ve bu şarkıya kocaman sarılmıştım.
o dönem yaptığım tüm uzun yürüyüşlerde, tüm yolculuklarda başa sara sara dinledim. ve bugün bir anda karşıma çıkınca o günlere gittim, o acıların kıyısından çok uzaklaştığımı fark ettim ve bambaşka şeyler buldum bu defa şarkıda.
iyi şarkıların bu yönü şahane; seni bambaşka dönemlerinde bambaşka duygularla sarmalayabiliyor ve bu şarkı da hala çok özel bir şarkı.
ve şarkının klibi de, bugün bana hissettirdiği dünya sancılarına çok uyumlu.
şiddetli tavsiyemdir.

güney koreli yazar han kang’ın 2016 yılında yayımlanan ve 2016 uluslararası man booker ödülünü almış olan 158 sayfalık kitabı.

kitap bana kalırsa roman türünde ancak 3 öyküden oluşuyor. 3 öykü birbirine girift bir halde ve birbirinin devamı şeklinde ilerliyor ama ayrı ayrı okunursa da kendi içinde bir anlatı olabilir.

ilk bölüm olan vejetaryeni yonğhe’nin kocasının kendisinden okuyoruz.
ikinci bölüm olan moğol lekesinde de yonğhe ve yonğhe’nin ablasının kocasının merkezde olduğu bir olayı okuyoruz.
üçüncü bölümde ise yonğhe ve ablasının etrafında geçen kısımla hikayemizi sonlandırıyoruz.

kitabın ana konusu şöyle; kocası ile birlikte gayet sıradan bir hayat süren yonğhe bir gece imgelerle dolu bir rüya görür ve uyandığında evdeki tüm etleri çöpe atarak vejetaryen olur.
bundan sonrasında da bir insanın kendi tercihleri doğrultusunda, kimseye hiçbir etkisi ya da zararı olmayan radikal bir değişim yaşamasının, çevresindekilerle olan ilişkisini etkileyişini okuyoruz.

kadının vejetaryen olmayı seçmesi başka kimseyi ilgilendirmeyen bir tercihken, kadının bu yöneliminden doğan müdahalelerin her şeyi bambaşka bir yöne götürmesini de görüyoruz bir yandan.
hatta kitaptaki karakterlerin de bunu sorguladığını görüyoruz;


kitap boyunca ana karakter olan yonğhe’nin ne düşüncelerini, ne cümlelerini, ne hislerini, ne de vejetaryen olma seçimini rüyalar dışında neyle temellendirdiğini okumadığımız için çevresindekilerin müdahaleleri olmasaydı her şeyin başka şekilde olup olamayacağının izini sürdürüyor kitap bize.

ve genel izlenimime gelirsek kitabın su gibi akışını; okuduğum konunun insan bedenine, insanın vahşi doğasına ve özüne dönüşüne dair çok özgün oluşunu; yazarın maharetli kaleminden çıkan tasvirlerin bir film izliyor hissi vermesini çok sevdim.

insanın doğayla olan bağını düşündürten ve bu bağın sınırlarını merak ettiren yapısı da ayrıca etkileyiciydi.

odada evcil hayvan bulunmaması.
bir anda göz göze gelmek, ya da periyodik hareket eden bir uzvunuza pati atması konsantrasyonu kaçırıp tüm atmosferi bozabiliyor.
evet, yaşandı.

bireysel yalnızlığıma çok düşkünken ve genel olarak insanları sevmezken her geçen gün insanlığa karşı anlayış geliştirmek ve ahlaklanmak için çabalama dürtüsüne sahip olmamı kelimelerle ifade edemezken bu kusursuz kitapta şu muazzam cümlelere rastladım;



dostoyevski'nin insanları inanılmaz bir ustalıkla işlediği, karakterleri kanlı canlı bir hale getirip önümüze koyduğu bir başyapıttır bu kitap.
ve aradan yüz yıllar da geçse insan mayasının değişmediğini, yüz yıl önce de birilerinin dipsiz iç dünyasında yaşadığı varoluşsal sancıları okumanın hazzı bu kitapta bambaşka bir noktada.

jonathan glazer tarafından yazılan ve yönetilen 2023 yılı yapımı dram filmi.
filmde christian friedel, rudolf höss rolünde, sandra hüller ise hedwig höss rolünde oynuyorlar.

auschwitz toplama kampının hemen yanındaki villada yaşayan kamp komutanı rudolf höss’ün ve ailesinin günlük hayatını izliyoruz bu filmde. evin kadını bahçe ile kafayı bozmuş, çocuklar gayet sağlıklı bir ruh hali içerisinde oyunlar oynuyor ama arka planda sürekli krematoryumların yanma sesini duyuyoruz ve tüm güzel sahnelerde arka planda bacalardan çıkan dumanları görüyoruz.
filmde kimse o kampta yaşananları konuşmuyor, kimse arka planda çok büyük bir vahşet varmış gibi davranmıyor; her şey korkunç bir sıradanlığın içinde yaşanıyor ve maalesef kötülüğün de sıradanlığa dönüşmesini izliyoruz seyir boyunca.

2.dünya savaşı dönemini anlatan, oradaki vahşeti, katliamı, dramı anlatan ve tüylerimizi diken diken eden yüzlerce film yapıldı, biz de onlarcasını izledik muhtemelen.
tüm bu filmlerin, en azından benim izlediklerimin ortak noktası yahudilere yapılan soykırımı doğrudan görmemiz, gözümüze sokularak anlatılması ve bu zulmü yapanların sıradanlıklarını görmememizdi.
bu kadar büyük kötülüklerini emrini verenlerin normal (!) bir hayattan çok uzak olduğunu, birer ailelerinin olamayacağını düşündürtüyordu bu filmler bize. nitekim bu filmler olmasa bile, böyle insanların normal birer hayat sürebileceğini düşünmek çok zordu.

ama kötülük erol taş kahkahaları arasında yapılmıyor, kötülük ellerini ovuşturarak planlar kuran iblisler tarafından da yapılmıyor. bu korkunç boyuttaki kötülüğü yapanlar da maalesef ki sıradan insanlar. işte bu filmin de çarpıcı tarafı kötülüğü karikatürize etmeden bize göstermesi.
kamptan ateş sesleri ve çığlıklar yükselirken oyun oynayan bir çocuğu görmek o kampta olanları görmekten daha etkileyici sanırım.

mesela bir sahnede adam karısı ile telefonda konuşuyor ve kadın adama davette kimlerin olduğunu soruyor. adam da; “dikkat etmedim, sadece bu kadar insana nasıl gaz vereceğimi düşündüm ama tavanlar çok yüksekti.” gibi bir cevap veriyor. bu cümlelerin içerisinde hiçbir kötülük yokmuş, bahsettiği şey hayatın bir rutiniymiş gibi söylüyor bunları üstelik.

filmle ilgili teknik bir bilgi ekleyelim. filmin çekildiği eve 10 kamera yerleştirilmiş, yapay ışık ve mikrofon kullanılmadan oyuncular filmi oynamışlar. bunu da filmi izlerken fark ediyorsunuz zaten.

elisa shua dusapin tarafından kaleme alınmış olan ve 2021 yılı amerikan ulusal kitap ödülüne sahip 107 sayfalık bir kitap.

güney kore ve kuzey kore sınırında yer alan sokço'ya normandiya'lı bir yabancının gelmesi ve kaldığı pansiyonda çalışan genç kadın ile bu adamın tanışma hikayesini okuyoruz.
arka fonda sokço'da günlük hayat akarken, biz de iki yabancının birbirine olabileceği en yakın mesafeyi, aynı zamanda da bu iki yabancının birbirine ne kadar uzak olabileceğini görüyoruz.
aslında bu iki yabancının arasındaki cinsellikten çok uzak cinsel çekimi, sadece okuyarak hissediyoruz. ama kitap bu iki yabancı arasındaki hiçbir hissi bize net bir şekilde söylemiyor; hislerimizle birbirlerine nasıl çekildiklerini hayal ediyoruz sadece.

bunlar dışında da güney kore'nin küçük bir kentinin günlük rutinini, yemek ritüellerini okumak da farklı bir tecrübe okur için.

not: iki yabancı arasında geçen bir hikayedeki duygulara bir şekilde tanıdık olmam kişisel tecrübelerimle de ilgili olabilir. o yüzden farklı okurlar daha farklı şeyler hissedebilirler. gerçi bu durum sanırım her hikaye için geçerli; okuduğumuz, izlediğimiz, dinlediğimiz her hikayeyi kendi heybemizdeki bir şeyle eşleyip anlamlandırıyoruz çoğu zaman.

yaşa ve ilişkiye yaklaşım şekline bağlı olarak değişir bunun cevabı.

ama en öncelikle cinselliği bir tabu olarak görmek, evlilik dışı cinsellik yaşayanları kirlenmiş olarak damgalamak saçmalıklarından toplum olarak kurtulmak zorundayız.
cinsellik 2 kişi arasında geçen ve başka kimseye zararı olmayan, 3. hiçbir kişiyi ilgilendirmeyen bir hadisedir. hatta geçmişteki cinsel tecrübeler de hesabı sorulacak, birbirinin başına kakılacak kozlar değildir.

kadın ile erkeğin haklar ve toplumdaki yeri açısından eşit olması gerektiğine inanan biri olarak söylüyorum ki, maalesef kadının cinsellik yaşama kararı kesinlikle karşısındaki erkeğe göre şekillenmelidir. cinsellik inanılmaz önemli bir husus olduğundan değil, sadece böyle bir paylaşımı zafer (!) olarak niteleyebilecek, saçma sapan ortamlarda bunun muhabbetini yapacak gerizekalı adamlara geçit vermemek için.

ben 35 yaşın diğer tarafına geçmiş bir kadın olarak, kendi zaviyemden ilişkilerimin cinsellik olmadan yürüyeceğini düşünmüyorum. insan sevdiği ve ilişkide olduğu kişiyle her anlamda bütünleşmek istiyor; ruhen, bedenen, fikren. olgun bir ilişkide cinsellik yoksa mutlaka bir şeylerin eksikliği hissediliyor.

başlıktaki bazı girilere göz attım ve birileri erkeklerin elde ettiği kadınla sevgili olmayacağını yazmış. benu konuyla ilgili kendimden örnek vereceğim.
sevgililik ile arkadaşlık arasında bir ilişki yaşadığım çocukla bir gece sevişmeye başladık ve ilerleyen bir noktada bana; artık sevgilim olur musun? dedi. bu başlıkta yazılan gibi emeline (!) ulaşıp ortadan kaybolmadı. biz bir buket çiçek eşliğinde sevgili olmadık, biz düpedüz sevişirken sevgili olduk ve 3 yıllık bir ilişki yaşadık. çünkü ikimiz de cinselliği tabu etmeyen, ondan önce insani değerlere önem veren kişilerdik.

şu günlerde x2 hızla ilerleterek izlediğim entrika dizisidir.
bitirdikten sonra belki daha detaylı bir şeyler yazarım ama geldiğim bölüm itibarıyla bu dizide beni en sinir eden şey şu oldu;
tüm krizler kapı dinlemeler, hiç tedbirsiz uluorta söylenen sırlar yüzünden çıkarken nasıl olur da bir kere olsun ders alınmaz? nasıl olur da bir kez olsun kapıyı bacayı sıkıcı örtmeden, sağda solda biri var mı diye kontrol edilmeden koca koca sırlar konuşulur?
vallahi aklımı çıldırıcam.

not: bir de bu ne bol bir zehirdir, canı sıkılan birinin yemeğine zehir katıp adam öldürüyor.

maalesef gencecik bir insan için; “hayata kimsesiz başlamış ve bir mezarı bile olmadan bu dünyadan göçüp gitmiş.” demek zorunda kalıyoruz.
bu ülkenin cehennemi bize öldükten sonra bile bir karış toprağı fazla görüyor; öyle kepaze bir düzen.
insanların depremde ölmelerine mi yanarsın, kimsenin bilmediği toplu mezarlara çuval gibi atılmalarına mı?

nereden bakarsan bak korkunç bir olay.

bir gün çok sevdiğim bir arkadaşımla bir kitapçıya girdik. o bir yerlerde bir şeylere bakıyor, ben başka bir yerde bir şeyleri kurcalıyorum.
biraz zaman sonra dışarıya çıktık ve yürümeye başladık. ben o esnada çantamdan bir şey alacaktım, bir baktım ki çantamda bir kitap. birden; ----"murat ben kitap çalmışım." dedim, gülmeye başladı.
"kızım kendine hiç mi itikadın yok, ben koydum onu oraya." dedi.
"aaa, sen mi çaldın?" diye cevap verdim.
"ya kızım, neden illa çalıyoruz, paramız mı yok anlamadım" dedi; gülüştük ve yürümeye devam ettik.

kitap çalmak denince bu küçük, tatlı anım geldi aklıma. güzel zamanlarımıza buradan selam olsun.
not: kitap da "bizim büyük çaresizliğimiz" idi.

maalesef günü ufak bir kazayla açtım.

artık hoşlanmama sebebidir.

çok ilginç. insan gün geçmiyor ki yeni bir şey öğrenmesin.
mesela bugün, bu başlıktan toplum nizamı ve emniyeti için bir sorun olduğumu öğrendim.

vallahi öğrenmenin yaşı yok. ama çok merak ederim ki bu kanaati oluşturanlar toplumun nizamı ve emniyeti için ne yapmışlar? mesela hiçbir işe yaramışlar mı bugüne kadar bu s*kindirik fikirleri türetmekten başka?

anlatırlarsa benim gibi başıboş kızlar da ilham alır, belki kendisine çekidüzen verir.

ön not: caniliği, katliamı, ölümü savunanlar olsa olsa terör örgütüdür. yaşamı savunmak da maalesef bugünlerde devrimci bir yoldur.

böyle bir konuda yazılan bomboş yazıları ve korkunç nefret söylemlerini; “trol ya” diyerek geçemeyeceğim.
ülkeyi uçurumun ucuna sürüklemiş bir iktidarın şakşakçılığına soyunan trolleri bile, bir canlı yaşamı üzerinden katliama sevinenlerin yanına koyamam maalesef.

en önce mama lobisi diye kendisini yırtan, oradan oraya atanlara gelsin; açıklayın arkadaşlar bu lobi nedir? bir konuda lobicilik varsa, usulsüz bir durum varsa bunun muhatabı sokak hayvanları mıdır, yoksa sokak hayvanlarına kendi hayatındaki bir şeyleri kısarak mama alan insanlar mıdır? yüce devletimiz mama konusundaki lobicilik faaliyetlerine bir an önce el atsın da şu konu bir kapansın.

şurada anlaşalım, hayvanlar öldürülmesin, katledilmesin demek için hayvansever olmaya gerek yok; sadece hayvan haklarını savunmak ve biraz da candan sahibi olmak gerekiyor. herkes hayvanlara ölüp bitmek zorunda değil ama aynı gezegeni paylaştığımız canlıların da haklarını savunmak, en azından yaşama haklarını korumak zorundayız.
yani hayvan katline sevinen bu iğrenç insanlara hak ve hukukun ne olduğunu anlatamayız elbette ama o canlıların hayatlarını savunmak için kimse hayvan sever olmak zorunda değil.

şuraya da geleyim. sürekli hayvan hakları savunan insanlara tuzu kuru deniyor, küçük ırk köpek ya da cins kedi sahibi sanılıyor. pardon da siz gerizekalı olabilir misiniz?
bu sorunun en büyük sebeplerinden biri bir hevesle cins kedi-köpek satın alan insanlar zaten . onların şımarıklığı yüzünden barınaklar cins kedi-köpekle dolu ve ticaretin de önünü kesmeyen bu yeni muazzam (!) tasarı sayesinde bu sorun hiç bitmeyecek. ha sizin gibi eli kanlı insanlar oldukça bu sorun bitebilir de, ne de olsa sizler kedi-köpek başı kesmeyi marifet sayıyorsunuz; bu kanın akmasıyla tatmin oluyorsunuz; çaresine eminim ki bakarsınız.

çocuklar meselesine çok kısa değineyim. ilk olarak aklıma gelen şu; bu korkunç katliamın tohumlarını güvenli sokaklar derneği diye bir troller ordusu attı. ama bu oluşumun kurucusu cins kedi köpek satan korkunç bir insan. ve maalesef kendi çocuğunu bir sokak köpeğinden kaçarken kamyon altında kalarak kaybetmiş bir baba.
bu olayda üzüleceğim tek şey o çocuktur, çünkü aile kendi karmasını bir şekilde yaşamış.
kedi ve köpek gibi duyguları olan canlıların ticaretini yaparsan, ki bir hayvana para veren insanın yaklaşımını her hayvansever bilir, gün gelir o hayvanların ahı seni bulur.
ve yine çocuklardan gidelim. hiç kimse cani değil, hiç kimse bir sokak köpeği bir çocuğu parçaladı diye sevinmez. yaşanıyor mu, yaşanıyor. ama bunun çözümünü tüm köpekleri katletmek olarak görmek düpedüz caniliktir; onaylayanlar da katil ruhludur.

ben kendi üzerimden anlatayım. ben iyi eğitim almış, işini gücünü düzgün yapan, hayatta hiçbir şeyin önüne maddi herhangi bir şeyi koymayan, dünyasal hiçbir hırsı olmayan, insanları ayıran hiçbir şeyi putlaştırmayan, hiç kimseye/hiçbir canlıya bile isteye zarar vermeyen/vermemiş, adalet duygusundan şaşmayan, bir sürü arkadaşı olan dümdüz bir insanım. sokaktan sahiplendiğim 3 kedimle, yoksulluk sınırının altında kalan maaşımla kiralık evimde yaşıyorum.
ben her sabah iş yerine koca bir kap haşlanmış tavuk götürüp bahçedeki kedilere (20 ye yakın), çevreyi de kirletmemek adına porselen tabaklarda haşlanmış tavuk servis ediyorum. ben her gün o tabakları toplayıp yıkıyorum. ben her gün kedilerin gün içinde yemeleri için temiz kaplarda kuru mama bırakıyorum. hastalanan kedileri elimden geldiğince tedavi ettirmeye çalışıyorum, elimden geldiğince çok kediyi kısırlaştırmaya uğraşıyorum ve tüm bunları “kediler-köpekler ölsün” zihniyetine çanak tutan insanlara rağmen yapıyorum. ve tüm bunları kısıtlı bütçemle sağlıyorum.
ben bunları anlatmaktan da asla hoşlanmıyorum ama belki burada da sokak hayvanlarının haklarını savunan insanları ayrıcalıklı gören gerizekalılar okur diye yazıyorum.

ben hiçbir gelecek güvencesi olmayan; hiçbir malı mülkü olmayan, kendi başının çaresine bakan, 36 yaşına gelmiş dümdüz bir kadınım. kedilerimle yaşıyorum ve evet, bazı gerizekalıların tabiriyle evde kaldım. (bir de bu türedi, hayvan seven kadınlar evde kalmış, bet insanlarmış gibi lanse ediyor.)

velhasıl demem o ki, köpek katliamını savunanlar katil sevicidir, insanlıktan da merhametten de, normal bir ruh halinden de uzaktır. sevmekle, sevilmekle ilgili hiçbir fikri yoktur.
ve tüm insanlar için en büyük duam çaresiz bir canlıya, bize muhtaç bir canlıya neyi layık görüyorlarsa hayatları boyunca onun 10 katını bulmaları.

melisa kesmez'in 108 sayfalık, 5 öyküden oluşan naif kitabı.
5 öykünün 5'inde de insan kendisinden bir şeyler mutlaka buluyor çünkü ayrılıklar, kayıplar, kırgınlıklar insan hayatına dair ortak şeyler ve bunları müthiş betimlemelerle anlatıyor melisa kesmez.

bir de öyle bir yanı var ki öykülerin, hikayelerin başlangıcını okumuyoruz da, bir anda kendimizi bir ilişkinin koptuğu ya da bir durumun sonuna gelindiği noktada buluyoruz. olaylardan ziyade o mecburi ayrılıklardan sonraki hisleri ve tepkileri okuyup mutlaka kendimize uyan bir şeyler denk düşüyor önümüze.

öykülerin kahramanlarının kişilikleri ile ilgili hiçbir malumatımız olmadığı, ya da haklı/haksız gibi bir ayrım olmadığı için de hayatımızdaki bir noktaya taşıyor bizi okuduklarımız; sonrası da bol bol duygu seli.
bir de hislerimizi nasıl tanımlayabileceğimizle ilgili de çok fazla ipucu var kitapta. günün birinde hissettiğimiz ama bir türlü tarif edemediğimiz bir çok duyguyu inanılmaz bir ustalıkla tasvir ediyor melisa kesmez; "hah işte" diyorsun, anlatabilsem böyle anlatırdım.

ve ilişkilerin kopuş sürecini anlattığı şu pasaja da bayıldım;