1.
amy winehouse'un tam da onun tarzına yakışır, hafif çılgın, biraz melankolik ve tamamen eğlenceli bir şarkı.
bu parçada, amy sanki kendi kendisiyle dalga geçiyor gibi. bir erkeğe duyduğu ilgiyi anlatırken, aslında derinlerde kendi karmaşasıyla boğuşuyor. şarkıyı dinlerken adeta onun kafasının içinde dolaşıyormuşsun gibi hissedebiliyorsun.
bir yandan gülümsüyorsun, çünkü amy çok zeki ve eğlenceli bir dille anlatıyor her şeyi, ama diğer yandan fark ediyorsun ki bu neşe altında bir hüzün var.
nakarattaki "amy, amy, amy" tekrarı sanki kendi kendine sesleniyor gibi. kendi ismini söyleyip durarak kendini hem uyarıyor hem de biraz şımartıyor. amy'nin o büyüleyici, içten gelen sesi şarkıya derinlik katıyor. dinlerken, onun karmaşık duygularını anlayabiliyor, hatta bir şekilde empati kurabiliyorsun. hem dans edesin geliyor hem de bir an durup “bu kadın ne yaşıyor acaba?” diye düşünüyorsun.
amy!!! ne yaşıyorsun amy.. bebeğim...
bu parçada, amy sanki kendi kendisiyle dalga geçiyor gibi. bir erkeğe duyduğu ilgiyi anlatırken, aslında derinlerde kendi karmaşasıyla boğuşuyor. şarkıyı dinlerken adeta onun kafasının içinde dolaşıyormuşsun gibi hissedebiliyorsun.
bir yandan gülümsüyorsun, çünkü amy çok zeki ve eğlenceli bir dille anlatıyor her şeyi, ama diğer yandan fark ediyorsun ki bu neşe altında bir hüzün var.
nakarattaki "amy, amy, amy" tekrarı sanki kendi kendine sesleniyor gibi. kendi ismini söyleyip durarak kendini hem uyarıyor hem de biraz şımartıyor. amy'nin o büyüleyici, içten gelen sesi şarkıya derinlik katıyor. dinlerken, onun karmaşık duygularını anlayabiliyor, hatta bir şekilde empati kurabiliyorsun. hem dans edesin geliyor hem de bir an durup “bu kadın ne yaşıyor acaba?” diye düşünüyorsun.
amy!!! ne yaşıyorsun amy.. bebeğim...
devamını gör...