ankara'nın garip hüzünlü soğuk havası

neden bilmiyorum ankara'da hava soğudumu biraz hüzün kaplar insanın içini..
soğuk ve insanların yüzünde üşümenin getirdiği kaygılı bakış rus edebiyatı gibidir.

kızılay'ın eskiden bi binaları güzeldi bu anlamda hüzünlü ve kültürlü.

bilmiyorum en derinde belki insanların köylü oldukları ve köyün çaresizliğini veren bir tablo olur karlı havalarda.

tabi gözleri ışıl ışıl gençleri saymazsak. memurların asabiyeti, askerlerin ciddiyeti büroklatların kof entellektüelliği.

ne bileyim sevsen sevilmez, ama nedense vazgeçilmez şehirdir ankara.

renkler insan psikolojisi üstünde etkilidir. bunu bilmeyenimiz kalmadı artık.

ağaç yok. olanlar iğne yapraklı çam ağaçları. yaz kış yeşiller ama o dikenlerindeki etkin madde yüzünden düştüğü yerde ot bitirmez. doğa dediğin taşıyla toprağıyla yeşile bulanmalı ama ankara buna sahip değil işte.

o soğuk, kasvetli ve bulutlu havaları da başlayınca şehir komple griye dönüyor.

o zaman buraya bir şarkı bırakalım.

ankara zaten gri bir şehir değil mi ?

hüznü toto kesen ayazındandır. az kaldı, yolda, geliyor.

bedirhan gökçe'nin okuduğu şiirdi, ankara.

ey gidi ankara ey,
beni de kendine benzettin ya,
...