anlatsam ne değişecek düşüncesi

içinden çıkılmaz ikilem. bir yandan, nasılsa bir şey değişmeyecek diye anlatmak anlamsızdır, bir yandan anlatmadıkça hiçbir şey çözülmez. iki ucu .oklu değnek.

anlattım.
çok anlattım hemde. öyle bir, iki değil çok. her şekilde, her halim ile anlattım.
ama olmadı, değişmedi.

sürekli aynı sıkıntılardan muzdarip olununca ortaya çıkan bir soru. yeni bir dert falan olsa anlatıp hem sorunu daha iyi tanımak hem de başkalarının görüşlerini de dinlemek için hevesiniz olur. fakat uzun zamandır haşır neşir olduğunuz problemlerin artık ciğerini bilir hale gelirsiniz. sebep de sonuç da potansiyel tavsiyeler de her şey zaten kafanızda mevcuttur. haliyle bunu tekrar dile getirmek sadece zaman kaybı gibi hissettirir. ve şüphesiz ki zaman kaybıdır.

anlatmak ile değişen şey görmedim...

neyi anlatacagina gore degisir aslinda bu. galiba bu sefer anlasilicam deme enayiligi ile ihtimali arasinda gidip gelirken ben de bu soruyu dusunuyorum ve sonra amaan diyip anlatmaktan vazgeciyorum* ama anlayacagini bildiginiz emin oldugunuz insanlara anlatin cekinmeyin simsıkı sarilin hatta birakmayin onlari

t:belki her sey belki hicbir sey. sonucta anlatmadan bilemezsin......

kendi kendine telkin cümlesidir.
ne güzel söylemiş fuzulî;
“derdime vâkıf değil canan beni handan bilir
hakkı vardır şad olanlar herkesi şadan bilir
söylesem tesiri yok, sussam gönül razı değil
çektiğim âlâmı bir ben birde allah’ım bilir.”

bilirsin değişmeyecek anlatsan ne derdin ne sıkıntın hatta sevinclerin bile değişmeyecek. çünkü herkesin yükü kendine ağır. ama anlatmasan gönül razı değil sussan dolup taşacak .taşmadan gönül kasesi boşaltmak istersin bazen .değişmez hiçbirşey aslında lakin hafifler sanki yükün. bakış açın değişir
belki. yükün ağırlığına odaklanmış kalbin zihnin rahatlar bi hal çaresi bulunur belki.

içine içine konuşmaya başladığında geçici olarak rahatlamana sebep olan cümle.. bir de başına "amannnn" eklersen bak tadından yenmez..

"bazen diyorum ki ne olacak söyle gitsin. sonra diyorum ki söyleyince ne olacak sus bitsin."

rahatlayacağım.

anlatmak bana iyi geliyor. anlatamamak, anlatacak, anlayacak birini bulamamak asıl can sıkıcı olan.

sırf şu düşünceden dolayı hiçbir şey yazmadığım birkaç başlık var. anlatmak istiyorum ama anlatsam ne değişecek ? sonra bir bakıyorum anlatmaya mecalim kalmamış. fikri bile yormuş beni.

(bkz: bu partiye verirsem oyum boşa gidecek düşüncesi)

sırf bu düşünce ile altında ezildiğimiz ama çıtımızı bile çıkaramadığımız ne çok şey var.

karşındakinin seni anlamayacağını hissettiğin çürük zamanlarda, "söylesem ne değişecek?" diye düşünürken, neyin nasıl değişmesini istediğini bile kafanda resimleyemeyecek kadar sıkkın olduğunda uyguladığın eylemdir.

böyle anların çabuk geçmesine yardımcı, "uyumak" vardır.
uykudan ötesi yokmuş gibi uyumak.

sırf bu yüzden haklısın de geç. alttan al sonra konuşmayı bitir temiz iş.