anlatsam roman olur

2000'lerin başında hürriyet gazetesinde yayınlanan ve okurların gerçek yaşam öykülerinden oluşan bir yazı dizisiydi. yani o dönemin kafa sözlük yazarlarının karalama defteri gibi bir şey olarak düşünebiliriz. kurmaca mı yoksa gerçek mi bilemem ama efsane yaşam öyküleri vardı. hatta bir kısmının dizisi bile çekilmişti.

hey gidi hey ne ara 20 sene geçmiş?

(bkz: insanın yaşlandığını anladığı anlar)

bir ara anlatsan roman olmaz otobiyografi olur diye muhalif olan insanlar vardı sanki, aklıma o geldi.

romana kötülük deyimlerinden biridir.
tüm dert bu nasıl olsa. ilginç bir hikaye varsa, insanlar küçük dillerini yutuyorsa ya da ağızlarıyla kulakları yer değiştiriyorsa roman olur değil mi? bu doğrultuda, roman niyetine yazılmış metinlere bakılırsa, roman denilince anlaşılan şeyin de yüksek oktanlı dedikodu olduğunu görmek mümkün. türkiye'de tüm disiplinlerde olmak üzere her yıl ortalama 50-60 bin civarı kitap basılıyor. eğitim, akademik nitelli olanları çıkarırsanız, düzenli okur için basılan kültür edebiyat içerikli yaklaşık 20 bin kitap(öykü, roman, deneme, teorik vs.) kalıyor.
şiir kitabı basanların sayısı, şiir okurlarından çok olduğu için bu türü dahil etmeye bile gerek yok. şahsi telefonumun whatsapp durum güncellemelerinde sadece, az önce üç kişinin kendi kitabının reklamını paylaştığını gördüm. üstelik bu paylaşımları, düzenli biçimde sürdüren kişiler bunlar, kendileri dışında ne bir paylaşanı ne de bir atıfta bulunanları yok. yani kendi yazdıklarını, sadece kendileri okuyan niteliksiz bir yayın çöplüğü oluşmuş durumda. herkes okumadan yazmaya, bilinmeden meşhur olmaya, temelsiz saygı görmeye teşne. ben de isterim cortazar ayarında hikayeler, tolstoy kıvamında çok katmanlı romanlar, yeni kalemler, taze soluklar görmek ama ne yazık ki birçoğu günlük formunu bile yakalayamamış notların basılı şekli. yani bu kişilerin birçoğu, aslında bir terapiye gitseler, bir şeycik yazmalarına gerek kalmayacak. peki nedir beklediğimiz edebiyat?
gerçek yazar yahut şair dediğimiz insanlar, öyle şapkadan tavşan çıkaran, gün görmemiş hikayeler, menkıbeler anlatan insanlar da değildir zaten. ne yapar bu insanlar, dile hakimdirler. en sıradan durumları en sıradan sözcüklerle, ama o sözcüklere yeni anlam kapıları aralayarak, o anlamlardan farklı ve özgün bakış açıları yakalayarak yeni bir zenginlik koyarlar. bu zenginlikten, okur olarak sen de nasiplenir, düşünce ve ifade biçimlerini zenginleştirirsin. yorum ve analiz becerilerin beslenir. misal, türk edebiyatının en sevdiğim hikayecilerinden birini, sait faik'i ele alalım. çoğu zaman evden çıkıp bir yere giderken içinde bulunduğu en olağan zaman dilimini konu eder hikayelerine ya da bir dükkan önünde asılı duran dülger balığına bakıp ayaküstü çıkardığı hikayesini okursunuz. her gün yanından geçip gittiğiniz durumların ya da içinde bulunduğunuz zamanların fark edemediğiniz zenginlik evrenini size gösterir. rum bir balıkçı ile topal bir martının kimsesizlikten birbirine rast gelen dostluğunu anlattığı "iki kişiye bir hikaye" ne güzel bir hikayedir öyle. o duygu derinliğini tekrar tekrar deneyimlemek için kaç defa yeniden okumuşumdur? ya da zola'nın germinal romanında, açlıkla ilgili bir pasajını okurken acıkıp buzdolabını yokladığım zamanlarımı da bilirim. edebiyatın gücü de gerçekte budur. oturduğunuz yerden başka bir hayat, başka bir benlik yaşatır.
bu yüzden anlatsanız da roman moman olmuyor. sakince elinizdekini yere bırakın.

bir şeyi anlatmanın çok uzun süreceğini anlatan söz.

ben anlatsam kompozisyon olur en fazla.

böyle söylenenler gerçekten roman olabilse, edebiyat dünyasındaki roman sayısı onbinyüzmilyon adet olurdu.. ( oysa sadece baloncuk olabiliyor malum.)

anlatma o zaman, zaten merak etmiyorum diyerek soyleyenin tum motivasyonunu bitirdigim ifade.

o yüzden anlatmıyorum zaten.sonra al başına inci taneleri ne gerek var efendim. filmini çekerim bak o olur.

anlatacak cok seyi olmanin mubalagali 1 ifadesi.

en fazla çizgi roman olur o da redkit olur.