anne kokusu

bebek kokusu kadar gündeme getirilmeyen, romantize edilmeyen, duyarı kasılmayan ama en az onun kadar güçlü ve özel kokudur.

her çocuk annesinin kokusunu sever mi bilmem ama çoğu insanın annesinin kokusunu sevdiğini söyleyebiliriz.
herkesin annesi özeldir.

misal ben çocukken annem işte olduğunda ve beni özlem vurduğunda pijamalarını koklardım.
öyle de rahatlatır ve güven verir insana.
evin direği baba mıdır bilemem ama hayatın direği çok net olarak annedir.

bebek kokusu huzur ve mutluluk verir ama anne kokusu güven verir,korkularından çekip alır insani.parmak izi gibidir her annenin kokusu farklıdır,evin içini sarıp sarmalayan ve yuva yapan kokudur.
en son yanlarına gittiğimde benimle uyumak istemişti ve ben her zaman olduğu anksiyetelerimle uğraştığım için reddetmiştim.
en yakın zamanda tekrar yanına gidip kokusunu içime çekerek uyumak istiyorum.
umarım keşke dedirtmez hayat.

küçük oğlumun sabah kahvaltı ederken üşümesiyle "anne üstüme anne kokulu bir şeyler getirir misin?" demesiyle kendisine polar hırkamı vermem, giyip "ohh mis gibi anne kokuyor." demesiyle çok güzel olduğunu tahmin ettiğim koku.*

ruhu ne kadar terörist bir çocukta olsanız, annenizin yanınıza yaklaşmasıyla (genelde tokat atmak içindir), sizi sakinleştiren, huzur veren o kokudur...

koklamalara doyulamayacak kokudur. küçükken annem işe gittiğinde özledikçe geceliğini koklayıp koklayıp ağlardım. hiç geçmeyen bir koku. hala aynı kokuyor. tarifi yok.

unutulan koku.

anne gittikten sonra onun uyuduğu yerde uyumak da güzeldir

baldır. kokladım da geldim.

beni uyur halde bırakıp pazara giden annemi uyanınca bulamayıp ağlamam sonra tülbentini koklayıp susmam...