anne ve babanın boşanması

öncelikle belirtmek isterim ki aradım bulamadım ahali.
asıl konumuza gelirsek annem babamdan boşanmak istiyor ve bunu dillendirmeye başladı. engel olmalı mıyım bilemiyorum. 28 yıllık evliler, ne yapmalıyım bilemiyorum. yardıma ihtiyacım var açıkçası.

28 yıllık bir evliliği bitirmek çok kolay olmasa gerek.buna sebep olmuş olan şeyleri dikkatlice ve detaylıca inceleyip düşünmek lazımdır. hatta mümkünse bir psikologdan ve bir psikyatristten destek alınmalıdır.

ortada şiddet yoksa, anne ve babanı bir evlilik terapisine yönlendirmen gerekmektedir. burada boşanmayı güzelleyenlere de inanmamanı tavsiye ederim. çok ağır ve zorlu bir süreçtir.

28 yıldan sonra boşansa ne olacak ki? aynı evin içinde ayrı takılsınlar. sevdikleri zamanlar yalnız bırak sevişsinler. 28 sene nasıl durmuşlar o zaman dedirtir.

edebiyat, yalnızca mutsuz ailelerin çocuklarının girebileceği bir sığınaktır
evet, mutsuz büyüyorsun. üzülüyorsun. annen gidecek yeri yok yok diye boşanamıyor. çocuklarım için katlanacağım diyor. yıllarca odanda yazıya sığınmışken kavga sesleri işitiyorsun. ama belki de yarattığın karakter harry potter dır. anne babanın boşanamamasının tek iyi yanı , çocuklarının sanata yönelmesidir. evlenmek bir binayı yapmaya benzer. zor. boşanmaksa yıkmaya. bir dakika.

birbirine sevginin, saygının bittiği yerde zorlamamak gerekir dostum. el alem ne der, bunca sene sonra nasıl olur, nereye gider ne yaparım, çocuklar var gibi sebeplerle yürütülen evliliklerin olduğu yerde asla yuva sıcaklığı, gerçek aile olma gibi şeyler olmaz. aksine karşındakine mecburen katlandığın için her şey normalinden fazla batar ve sürekli kavga olur.

bizimkiler ayrıldıktan sonra askere gidene dek 15 sene baba tarafından babam dahil hiç kimseyi hiç görmedim, konuşmadım. ne kadar zor olduğunu çok iyi bilirim, 6 yaşımdaydım ayrıldıklarında. ama düşünüyorum da; iki mutsuz insanla aynı evde yaşamaktansa, sürekli kavga olan bir ortamda büyümektense böylesi daha iyi olmuş. he hayatımız komple yaşam kavgasıydı o ayrı tabi.

en en isabetli karardır.
çocuğuna fayda sağlamayı düşünüyorsan bi o kadar da kendi iyiliğini düşünmen gerekir. aksi halde her iki birey içinde geçerlidir ki bu ' çocuklarım için katlanıyorum ' yada ' çocuklarımın annesiz / babasız bi evde büyümesini istemiyorum.birimizden birimizin olmadığı bi çatıda büyümelerini istemiyorum ' diyerek hem kendine hem çocuklarına büyük bir kötülük yapmış oluyorsunuz. elbette ki temennimiz birlikte koruyup kollayıp, sevgiyle büyütmektir ama bazen işler yolunda gitmeyebilir bu da çok normaldir. boşanmış anne baba olmakta çok normaldir. ne alaka diyeceksinizdir belki ama'tıpta ilk kural önce zarar verme.' bu bir tedavi,cerrahi bir işlem vs. olsun minumum zararla fayda saglamak icindir.bu hayat felsefesi haline getirilmesi gereken kuraldır anne ve babalarımız bu kuralı listenin en başına tutturmalidir.bazen çocuklarınızın ve kendi iyiliginiz için bitirilmelidir. çocuklara biz artık karı koca değiliz ama her zaman anne baba olarak yanınızdayız diyebilmelilerdir. günümüzde artık bu düşünce yapısın bir çok insan var onlara minnettarız ve umarım çoğalırlar.

20 yaşındaydım ve iki büyük kardeşim var fakat onlar kendi hayatlarını kurdular. boşanmaları söz konusu ama kesin bir karar yok, belki başındayız diyeyim.

benzer durumu deneyimlemiş birileri varsa ailedeki kendi rolüm hakkında bilgi almak isterim.

huzursuz bir birliktelik içinde yer almaktansa, ayrılmış ebeveynlerin evlâdı olmak, evlâdır diye düşündüğüm durumdur.

müstesnadır babaların haklı oluşu, anneler haklıdır genelde.
ben anneme demişim, her şeyi bırakır sana adarım kendimi. istemiyorsan boşan.

babam da olsa, çekilmeyen bir adamsa, bas tekmeyi.

biz, anacıyız. kadıncıyız.

keşke boşansalardı daha az zarar görürdük. arada huzurlu hissedeceğimiz bir taraf olurdu da ona kaçardık belki. böyle birbirlerini yiyerek ve en sonunda yine barışarak ya da öyle davranarak daha çok mahvettiler hayatımızı.

derdim çoktur hangisine yanayım ...

anne ve babanın şiddetli çatışmasından yeğdir.
olması gereken değil ama olması da olağandır.
şiddetin her türlüsünün bulunduğu bir evlilikte çocuk için beraber kalınmamalı, çocuk için boşanılmalıdır.

anne ve amca veya anne ve dayı boşanamaz zaten, diyelim de konuyu anlamamışçasına değiştirip neşelendirmeye çalışalım. (çünkü özellikle ülkemizde hem tarafları hem çocuk/lar açısından çoğu kez travmatik bir olaydır.)