anne ve babanın yaşlandığını fark etmek

(bkz: hayata dair iç burkan detaylar)a bir örnektir.
birkaç gün önce, annemin yemek yaparken, yakın gözlüğünü taktığını görünce farkettim. garip bir histi gerçekten. bunun olacağını biliyoruz ama gün olup, gerçekleşince insan bir tuhaf oluyormuş.

kabullenmesi kesinlikle çok zor bir durumdur. dağları deviren babanın, oradan oraya koşturan annenin yavaşladığını, gücünü yitirdiğini, eskiden yapabildiklerini artık yapamadıklarını fark etmek ağırdır.

üzüyor beni. ama bir gerçek maalesef.

beni üzen bir gerçek. küçükken hep büyüdüğümde şöyle bir mesleğim olur ailemle şunları yaparız diye hayaller kurardım. benim bir işim olduğunda ailem en az 50-60 yaşlarında olacak. benim ne güzel tatil planlarım, gideceğimiz yerlerle ilgili hayallerim vardı. o hayallerde hep gençler. yaşlanacakları gerçeğini kabul etmek istemiyorum.

beni üzmeyen gerçektir.

annesi babasını görmemiş, annesi babasının yaşlandığını görmemiş neçe insan var.

onlara bakınca, şükür diyorum. en azından yaşlanıyorlar lakin gözümün önündeler halen ve sağlıklılar görece.

ana babayla yaşanmış şeyleri olmak güzel.

anne ve babanın gençliklerinde ne kadar otoriter olduğunu bilip, yaşlılıkta ise bir o kadar çocuklaştıklarını farketmektir.
allah uzun ömürler versin

60 yaşına da gelsen hala anne ve babaya ihtiyaç duyarsın. yaşlı hallerine kızmamak ve bağırıp çağırarak değil şefkatle dediğini yaptırmak gerekir.

küçükken inanmayız genelde sonsuza kadar hep beraber yaşayacağız gibi gelir.

hayatta en çok ağrıma giden şey bu olabilir. çocukken onlar seninle ilgilenirken; bu zamanlar geldiğinde siz onlarla çocuk gibi ilgilenirsiniz. gocunmuyorum yanlış anlama olmasın. sadece her farklı olabilirdi.

ben doğduğumda annemle babam pek gençmiş. yıllar içinde onların benim büyümemi izlemesi gibi ben de onların önce birer yetişkine dönüşmelerini izleme fırsatı buldum. çocukken anlamak zordu ama gördüğümü, duyduğumu hafızama atmayı becermişim en azından. sonradan döne döne inceleme fırsatım oldu. gençliklerinin kapanışını kapsayan aksaklıklar, acemilikler vardı ilk, sonra da bir anda yetişkin oldular. ben tabii bu arada ailenin çocuğu gibi değil, aile bireylerinin ufak kardeşi gibi büyüdüm. garip, mesela çok genç yaşında vefat eden dedemle adaş olmamdan ötürü babam bana "oğlum," değil de "baba" derdi hep. gerçekten anne baba olduklarını kardeşim doğduğunda fark etmiştim. ama bu defa da ben kardeşime, büyük kardeş gibi değil ebeveyn gibi yaklaştım hep. hiç evlat olmazsan böyle oluyormuş demek ki.
yaşlılık meselesine böyle geleyim, dedim. böylece yaşlılığa geçişlerini daha kolay anlayabildim.
gittikçe dinginleşiyorlar, gittikçe değişiyorlar. ancak bu son güçlü değişim, herhalde bir başka aşama daha olmayacak. babam artık daha az asabi. annemse en meşhur ve bana en çok geçen özelliği ketumluğunu üzerinden atıyor, gülüyor, kahkahalar atıyor, yerli yersiz öfkeleniyor filan. babam saçlarını daha kısa kestiriyor, annemse saçlarını boyamayı bırakıyor. falan feşmekan. bunlar ne ağrıma gidiyor ne de üzülüyorum. iki insanın birbirini büyütüp, sonra da köşelerine çekilmelerini izliyorum o kadar. güzel şey, daha da uzun yıllar yanınızda oldukça ikisi de.

çok tat kaçıran bir durum.
babamı hep hafif kırlaşmış saçlarıyla akşam 5’te işten çıkmış ve yorgun argın kapıyı açarken hatırlardım. şimdi emekli evde oturuyor, bazen çay bardağını tutan elleri çok titriyor. içime bir sızı düşüyor sanki.

annem ise hep gür saçlı ve her yere koşturan haliyle aklımdadır. gerçi saçları hala öyle ama eskisi gibi koşturamıyor artık. dizleri çok ağrıyor.

mesela ikisi de gözlüksüz bir yere bakamıyorlar bu bile benim tadımı kaçıran bir detay.

zordur yani. gözünün önünde eriyip gitmeleri insana sıkıntı ve korku yükler.

annemin yaşlanması, günden güne solması beni üzüyor da babamın böyle bir gayretinin olmaması da üzüyor. anladım ki babam annemin gençliğini çalıyor, annem çöküyor babam daha da gençleşiyor. babam tam bir deli olup dünyaya kahır çektiren cinsten.

annenin zayıflaması ve yaş aldıkça ellerinin üzerinde güneş lekeleri gibi lekeler çıkması insanın çok zoruna gidiyor. gözlerinin iyi göremez oluşu, unutkanlaşması, tek başına yürürken zorlanması.

hakezâ babanın da öyle. ama anne olunca daha zor oluyor.
seni büyütenler olmadan yola devam etmek çok zor bir şey.

annenin 30 yaşını hatırlarken şimdi 55 olması, can yakıcı.

kötü.