anneanne denince akla gelen şeyler

yürekten ve karşılıksız seven birkaç kişiden biridir.

ördüğü patikler , müge anlı fan girl , 'zengin koca bul' nasihatları ve sıcacık olan kucağı.

evlat ayrımı
torun ayrımı

ben 7 yaşımdayken vefat etmişti. çocukluk dönemime denk geldiği için kendisine fazla ısınamamıştım o zamanlar. sonra sonra anladım yokluğunu. bize acıka yapardı rahmetli. ekmeğe sürüp sürüp yerdik. evde top oynamama kızardı. ben de uyuz olurdum. öldüğünde çok korkmuştum. travmatik bir şeydi yaşadığım..

tonton bir kadın, sevimli.

babaanneye fazla maruz kaldıktan sonraki ilaçtır anneanne.

benim huysuz virjinim, ailemizin onbaşısı. askeri disipline sahiptir, onu gören herkes sıraya dizilir, yoksa sonları pek iyi olmaz.

mis kokusu, yemekleri, çiçekleri, özlemi, sevgisi...

ölüm. çünkü, kendisi ben doğmadan ölmüş bulunmakta. anneanne kavramı da benim için, ölümü çağrıştırıyor.

ekşi mayalı ekmek.

onu da yapamıyor gerçi artık, farklı alanlara yöneldi; damara basma, laf sokma, ortalık karıştırma, ayrım yapma gibi daha fitne fücur işler peşinde.

ben hayata dair bildiğim ne varsa hepsini anneanneme borçluyum çünkü beni o büyüttü.
sevdi, korudu, kolladı, en önemlisi hiç kıyamadı bana. ben ondan hep razıydım, o da benden razı olarak göçüp gitmiştir umarım. nurlarda yatsın.

annemdi.
çalışan bir anne ve babanın, her gün yanına bırakıldığı, sert mizaçlı mahallenin hanımağası kadındı.
ufacıktı he, hanımağayı duyup da aldanmasın kimse.
fakat öyle bir aurası vardı ki, kimse gözetlemese dahi, bahçesine giremezdi hiçbir yabancı.
hoş girmesine de gerek yoktu. zaten ne meyve olsa, eşe dosta ihtiyaç sahibine dağıtırdı.
ona ağırlığını veren, bunca saygıyı ve korkuyu hissettirmesini sağlayan belki de yıllarca tek başına mücadele etmesiydi.
beş kız çocuğu büyütmek kolay mıydı?
her birini korumak - belki de fazla fazla- kollamak.
son torununu büyüttükten on beş sene sonra göçüp gitti.
çok sevildi. çok sayıldı.
çok da özlendi.keşke olsa da sarılıp öküzler gibi ağlasam.

beton yorgan ve market poşetinden daha hafif olan çocukluğum. o yorgan hem çok ağırdı, hem de çok ağır naftalin kokardı. ağırlığıyla öldürmese bile kokudan boğarak öldürürdü. o koku öyle bir şey ki tanıyanların şu an burnuna geldi bile.

benim bile burnumda naftalin kokusu var şu an. umarım karşımdaki amcadan gelmiyordur da burnumun bana oynadığı bir oyundur.

çocukluk yaralarımın şifası, beni her daim bağrına basan ve "iyi ki sen vardın!" diyeceğim insan. "seni ben bi doğurmadım yavrum" diyen insan.
nur yüzlüm, tatlı sözlüm...
iki buçuk sene oldu gidişi ama her gün geliyor aklıma her gün.

yüksek sabır eşiği.
bütün kuzenler toplanınca kıyamet kopardı evde.
ya bir gram sesi çıkmazdı, üstüne bir de yemekler, tatlılar, pasta böreklerle ağırlardı.
mekanın cennet olsun anneanne.
bu dünyada çok acı çekmişsin, inşallah ahirette rahatsındır.

sevgili yazarların bizlere anlatacağı belki acı belki tatlı ve daha pek çok muhtemel duyguyu içerebilecek başlıktır. ben çeşitli nedenlerden dolayı farklı zamanlarda toplam 5 yıl anneaannemle beraber yaşadım. zaten bebeklik dönemim ve çocukluğumun ilk yıllarında onun elinde büyümüştüm. inanın sevgili dostlar bana öyle bir baktı ki, kendi annem bu kadar özen gösteremezdi. hani derler ya ''el bebek gül bebek'' diye. işte tam olarak öyle bir yaklaşımı vardı bana karşı. tabii o zamanlar bırakın interneti daha cep telefonu bile neredeyse olmadığı için evdeki bütün zamanımı onunla beraber geçirirdim. birbirimize arkadaş, sırdaş olurduk. aile içi dedikoduları mesela ilk benimle paylaşır, gelinleriyle olan durumları ilk bana anlatırdı :)

o kadar zaman beraber yaşamamıza rağmen beni ne kırdı ne de üzdü. tabii ki bağırıp çağırdığı, sinirlendiği zamanlar olurdu. ama bilirdim ki tüm o kızgınlıkları aslında yine benim iyiliğim içindi. şimdi geriye dönüp baktığımda bir sürü anı ve hikaye kaldı o günlerden. üzerimdeki hakkını asla ödeyemem. her bulduğum fırsatta ona söylüyorum ama burada da tarihe not düşmek için tekrar edeyim.

iyi ki varsın canım anneaannem seni çok ama çok seviyorum...

patatesleri ince ince doğranmış, bol yağda kızartılmış patatesli yumurta,
barselona gibi müthiş bir şehir planlamasına sahip olan kilimde sürülen beyaz mercedes ve bir tüp kamyonu,
karpuz çekirdeğini yiyince midemde karpuzun kök salacağı düşüncesi,
diz kapağı kırılması,
alzheimer.

ayrıca şu anda, ben çocukken onun yanına geldiğim evde yaşıyorum.

mezar başında oturup saatlerce ağlayışımdır, dini inancımı kaybedebilecek boyuta gelmemdir, eksik kalışımdır.

köşedeki tekli koltuğunda oturmuş yarı uyuklar vaziyette dudakları sürekli bir zikir kıpırtısındayken içeri giren torunlarını görünce ayılıp gülümseyen, neşelenen cânım anneannem. evde kimse yoksa ve karnımız acıkmışsa bize hep patates haşlar.
size gelince hep seni orada, beyaz tülbentinle otururken göreyim e mi anneannem, allah sana hayırlı, sağlıklı ömürler versin.

ben bunları kafiyeli yazmak istiyorum.

güllü erik reçeli,
tereyağlı yumurta,
karşılıksız sevgi,
fesleğenli makarna.

masmavi gözler,
enfes çerkez tavuğu,
en tatlı sözler,
konserve vişne suyu.

püsküllü yeşil seccade,
menekşe kolonyası,
motifli seramik kase,
ve nice çocukluk anısı...