anneanne denince akla gelen şeyler

pamuk

çetik ve deli gibi yanan soba. bide beraber tombi yerdik.

lokum. bayramda iki çeşit lokum aldırırdı: standart çinko karbon misafirler için pudra şekerli lokum, yakın akrabalar için ortası antep fıstıklı beyaz lokum. ben de lokumcubaşı olarak anneannemin kaş göz hareketine göre ilk veya ikinci seçeneği getirirdim.

vefatından birkaç ay sonra dedemle birlikte bize ilahi söylediği bir video bulmuştum. sesini, yüzünü unutmaya başladığımı fark edince saatlerce ağlamıştım. hayatımızdaki güzel insanların hiç beklemediğimiz bir anda güzel birer anıya dönüşeceği gerçeğini ilk kez o gün kavrayabilmiştim.

mis gibi soğanlı kol börekleri, özgürce şımarma hissi.

allah uzun ömür versin, 99 yaşında kendisi.

dedemi yani 70 yıllık kocasını 2020 yılında 100 yaşındayken yitirmiştik. nur içinde yatsın.

kar beyaz baş örtüsü ve tereyağı rengi yün yelek.

ve her daim balıklıgöl'deki balıklar için hazırlanmış yem.

derin bir özlem, çünkü çok az görebildim, çok az tanışma fırsatım oldu

yaşadıklarını anlatma isteği..
canım annanem çok sıkıntılar yaşamış bir insandı. o anlatır ben dinlerdim.
bir keresinde parmaklarını gösterip ne zaman nerede kırıldıklarını anlatmıştı.. ha bu parmacuklarumun hepisi kırıktur derdi. birini ağaçtan düşüp kırmış birini başka bir yerde. ahh. o güzel ellerini bulsam da öpsem şimdi.
nerde.
melekti o. yemin edebilirim.

bakınca genel olarak güzel seyler çağrıştırıyor. ben de ise ilk olarak görücü çağrıştırması beni üzdü.
öncelerde kendi yaşıtlarıyla turlara giderlerdi. tabi en çok kaplıca suları için. birde grupları var, erkekler olmasına rağmen altın günlerinden ve görücü bulma çetelerinden çokta farksız değillerdi. çok korkunçtuu.
sonra bana kokteyli hatırlatır. yanlarında kaldığım zaman bazen akşam bazen ise sabah illa yapardı. sabah aç karna ve akşam yemekten hemen sonra içemediğim için biraz sürtüşürduk. büyüdüğümde ise ben yapmaya başlamıştım ve sabah sırf birlikte içebilmek için erken kalkıp bir şeyler atıştırırdım.
çerezler içinde durum aynısı, meyve yeme içinde. pek sormadığım ya da belli bir düzene göre yediğim şeyler hep yiyemediğim zamanlara denk gelirdi. "ye kızım, zaten bir deri bir kemiksin. biraz kilo al." kilo takıntısı da vardı. ben çok yiyip kilo alamıyordum ve öyle bir besleyesi geliyordu ki resmen çok yemekten kusasım geliyordu.
kuzenim ise az yemesine rağmen balık etli olduğu için onun önünden çeken, kilosunun fazlalığını yüzüne vuran ve yorucu işleri ona veren biriydi. bu yüzden beni çok sinir ederdi. bu tavrı yüzünden birçok defa tartışmıştık. dobralığı bazen patavatsızlığa dönüşüyordu...

ananecilik.

annemin annesi

şamar, narsizm, zeka, 95 yaş, tek başına yaşamak, 5. kat, küçücük, sövmek, uzun samsun, tüm kızlarına aykü vermek...zeliha...

başucumda duran şu karedeki güzel laz kadın, cesaret ve zeka küpü.