ar namus şişesini taşa çalmak

ar,namus bunlar önemli kavramlar. ar ve namusu misal olarak şişeye sığdırıp, taşa çalıp kırmak çok büyük bir öfkenin ve bitikliğin ürünü olsa gerek.
müslüm babanın haydar haydar şarkısında,
"ar namus şişesini taşa çaldım kime ne." diye geçer.

nesimi o; kul nesimi.

cımbızla dizeyi çekip, kendi pis anlayışına malzeme etmek de en hafifinden zır cehaletin sonucu olsa gerek.

melâmet; tasavvuf terminolojisinde bir terim, bir makam ve bir tasavvuf anlayışı. melamet hırkasını giymek dünya nimetlerinde vazgeçmek demektir.

âr u nâmus şîşesini taşa çalma; “zahirin batını kınaması” ilkesidir. önce kendi makam ve mevkiinden feragat etmeyi ifade eder.

yani diyor ki şair burada, övenlerin övgüsünü de sövenlerin sövgüsünü de, senin yüzeysel ahlaki değerlerini de umursamıyorum... el alem ne der umurumda değil.

oku!..

ben melâmet hırkasını kendim giydim eynime
'âr u nâmus şîşesini taşa çaldım kime nea

gâh çıkarım gökyüzüne seyrederim 'âlemi
gâh inerim yeryüzüne seyreder 'âlem beni

gâh giderim medreseye ders okurum hakk için
gâh giderim meyhâneye dem çekerim kime ne

sofular harâm demişler bu 'aşkın şarâbına
ben doldurur ben içerim günah benim kime ne

ben yitirdim ben ararım yâr benimdir kime ne
gâh giderim öz bağıma gül dererim kime ne

sofular secd'ederler mescidin mihrâbına
benim ol dost eşiğidir secdegâhım kime ne

nesîmî'ye sordular ki yârin ile hoş musun
hoş olayım olmayayım o yâr benim kime ne