arada bir gelen çekilmez olduğun hissi

kendi ağzıma kürekle vurma isteği uyandıran his.
size de oluyor mu bilmiyorum ama bende işleyiş şu şekilde gerçekleşiyor:
önce yaşadığım her olumsuz şey minik minik birikiyor. ilk başta bunun farkında olmuyorum, ya görmezden geliyorum ya da o an tolere ediyorum sanırım. sonra o biriken minik şeylerin yavaş yavaş sinir tellerimi germeye başladığını hissediyorum.
işte kilit nokta burası.
gerilen tellerim ve ben bir yerden sonra minik patlamalar yaşıyoruz. kızılmayacak şeye gerildiğimi, büyütülmeyecek şeylere tahammülümün kalmadığını hissediyorum. hah işte tam da bu anda "getirin küreği vurayım kurtulayım" diyorum. *
çevreme çok fazla yansıtmamaya çalışsam da beni iyi tanıyan insanlar ters giden bir şeylerin olduğunu hissediyor ve usul usul kayboluyorlar. *
neyse ki çok uzun sürmüyor, sürse kendime katlanamazdım çünkü.*
düşünsenize ortalıkta sürekli şu şekilde dolaşan birinin olduğunu;

kendi sesimi videodan dinlediğimde oluşan his. ulan benim ailem ve dostlarım yıllarca bu sesi mi çekmiş diyorum kendimi dinlediğim zaman. bu adamın bir de sevgilisi var. garip gerçekten.

ben kendime bile tahammül edemezken bana neden birisi tahammül etsin ki.. hayır insanlar uyuyunca dinlenir ben yataktan bile yorgun kalkıyorum.. sanki uykuda bile düşünmeye devam ediyorum.kafamın içi uçak pisti..

bu bir tek sizi üzen ama sizin asla hak etmediğiniz bir olaydır. * çünkü bir çevrenize bakın, kimleri kimleri çekiyor kimlere kimlere tahammül etmek zorunda kalıyoruz. iyi olmalı, en çok kendimizle barışık olmalıyız. kimsenin negatif enerjisine, kendimizinkine dahi, kanmamalıyız. belli başlı olumlu veya olumsuz kehanetlerle hareket edemeyiz. çekilmez olanın biz değil itildiklerimiz olduğunu fark etmeliyiz.

schopenhauer “kaslar zorlandıkça gelişir ve güçlenirken, sinirler zorlandıkça yıpranır ve zayıflar. mutlu ya da nispeten huzurlu olabilmek için kasları zorlamalı ancak sinirleri zorlamamalıyız.” der.
bu durum insanın sinirlerini fazla zorladığının göstergesidir bence. zorlama, yapma demek kolaydır tabii ki. yaşadıklarımız ya da maruz kalınan yalnızlığımız iter bizi bu duruma. böyle hissedip, düşünüp sinirlerimizi zorladıkça da maruz kaldığımız yalnızlığımız artar, o arttıkça kendimize olan tahammülümüz ve sevgimiz azalır, bunlar azaldıkça yalnızlığımız daha da artar derken bir kısır döngünün içerisinde buluruz kendimizi. günün sonunda ise yıpranmış sinirler ve bundan kaynaklı fiziksel, ruhsal rahatsızlıklarla dolar yalnızlığımız.

bizleri rahatlatan ve bu raddeye gelecek kadar sinirlerimizi zorlamaktan bizi uzaklaştıracak bir şeyler bulmak gerek.

benden arada nefret edebilirsiniz ben de nefret ediyorum arada sorun değil. çekilmesi zor bir insanım belki ama bu benim işte saf organik kendini sürekli daha ileriye götürmeye çalışan bir aile şirketi. benim zorluklarımla beraber olmak istemeyene ne diyebilirim ki. ben beni ben olarak sevenlerle mutluyum.

bana kimse demese de bana arada bir değil hep gelen bir his. hadi bir süre çekersin de hayatı boyunca beni kim çeksin be abi.

"how can i be loved when the person i think that i am is really how they see me, most days i don't want to be me" sözleriyle şarkı yaptırır. hissiyatı kötü olsa da şarkısı güzeldir:

geldi yine tipini sevdiğim. gelme bizim evde köpek var diyorum yine geliyor.
olmayacak şeye sinirlenip kafamda kuruyor, bir de utanmadan kurduğum senaryoyu oynuyorum. senaryo neden en kötü sonla bitiyor o kısmından emin değilim ama. sanırım "olacaksa en kötüsü olsun" deyip allah ne verdiyse vuruyorum kendime. oh ellerim dert görmesin, biraz da şurama doğru çekilmez olayım, mis!
sıradaki şarkı tüm çekilmez hissedenlere gelsin;
(bkz: sakin ol)

arada bir ise yine iyi diyorum,
halinize şükredin.

hiçbir zaman bana uğramayan bir histir çünkü çekilmezim, kendimi iyi tanıyorum. yalnız sürekli böyleyim. ciddi, disiplinli, hata kabul etmeyen. vallahi kendimden sıkılıyorum ama yapacak bir şey yok en nihayetinde yapı meselesi.

geçen sevgilim kendi iş arkadaşlarıyla ve patronuyla bizim ofise yakın bir yere ögle yemeğine geleceğini söyledi. tamam dedim afiyet olsun. ama kendi kendime üç saat kadar küstüm kendisine. ya diyorum gelmiş buraya kadar beni de görse ne olur ki falan diye kurdukça kurdum kafamda. baya üzüldüm falan. kendisine de çaktırmadım bir şey. sonra eve giderken ya diyorum adam patronuyla falan iki saat bir yere oturmuş. ne diyecek de kalkıp 15 dk yürüyüp gelip geri gidecek aynı yolu. niye yapsın yani yaparsa öğle arası bitiyor zaten. sonra kendi kendime barıştım tekrar.

kendi kendime çok çekilmez biriyim. bakınız adamın ruhu duymadı. ama ben kendisine üç saat küs kaldım, kafamda kurdum vs. en çok kendime çekilmez biriyim valla. allahtan biliyorum bazen gereksiz şeylere tavır aldığımı da adama yansıtmıyorum. allahım bana akıl fikir ver. günaydın herkese.

sınırlarını çok net çeken bir insanım. ve esnetemiyorum. böyle bazen off bir sen mi insansın bee ne bu havalar diyorum. hareketlerim tek kişilik insan hayatına degil de topluma mal olacak gibi hissediyorum. bu açıdan cekilmezim bence. ama diger konularda çok iyiyim be. beni seven cekiversin bunu.

işte öyle zamanlarda ben;

arada bir gelmediği ve hep sahip olduğum için yadırgamadığım bir his. herkesin kaldırabileceği bir karakterim yok, beklenmedik olaylara beklenmedik tepkiler verebilen bir insanım. bu nedenden dolayı tanıştığım ve arkadaş olmak istediğim insanlara gerçek karakterimi pek göstermemeyi tercih ediyorum. hatta beni tanıdığını sanan ve çok yakınım olan insanlar bile beni tam anlamıyla bilmezler aslında. bu size iki yüzlülük gibi gelebilir ama içinde yaşadığımız toplum düşünüldüğünde çok da başka bir seçeneğim yok

yeni tanıştığım birisiyle sohbet ederken içimden geçen sözdür.

sürekli var zaten o his aksi huysuz lanet bir adamım ki ben.

bütün huysuzlar da buraya toplanmış.

ben ben :)) bazen çocuk gibi çekilmez oluyorum, bazen yaşlı gibi... oluyorum yani:)