arkadaş olma isteği

belli bir yaştan sonra belli bir düzene oturduğunuz zaman görüştüğünüz sayısı gün geçtikçe azalır. ki arayacak kimse kalmadığını farkedene kadar.

hep vardır aslında çünkü sosyal varlıklarız. ama üniversite bitip çalışmaya başlayınca mesleğine uygun role bürünür insan ve sosyal normları ciddiye alarak uymaya başlar. hele de evlenince, kişiliğine eklenen yeni rollerle birlikte dar bir alanda hareket etmeye zorlanır. tanımadığı kişinin masasına oturma, durup dururken sohbet başlatma, karşı cinsle sohbet etme, yeni insanlarla tanışmaya açık olma hali filan hep biter. kendisine en çok benzeyenlerle ve arkadaşlık etmesi uygun bulunanlarla birlikte bir fanus içinde yaşamaya başlar. sebebine korku deyin, çekinme deyin, güvenlik deyin, kıskançlık deyin, ne derseniz deyin insanlar bir süre kendi eğitim, meslek ve ekonomik ortamlarının içine sıkışırlar. bu yüzden avukatların sosyal çevresi sadece avukatlardan, öğretmenlerinki öğretmenlerden, mühendislerinki mühendislerden, doktorlarınki doktorlardan, temizlik personelininki temizlik personellerinden oluşur. sınırlanır. halbuki neden müzisyen arkadaşımız olmasın, neden tamirci arkadaşımız olmasın..
ek 1: sözlük belki bu sorunu çözüyordur.

sözlükte sevdiğim yazarlara karşı hissettiğim duygudur. keşke benimle arkadaş olsalar...