sevdiğin birinin seninle zorla konuştuğunu fark ettiğin an

bu zamana kadar hayatımızda bir kez de olsa yaşamışızdır bu durumu. sevilen kişi, arkadaş, sevgili, flört.. kim olduğu çok da fark etmez aslında, değer verdiğimiz kişi kim olursa olsun bu durum canımızı yakacaktır. insanın zoruna gider ve kendini gerçekten fazlalıkmış, değersizmiş gibi hissedersin.
genelde bu durumla iki farklı şekilde karşılaşırız;
1- sevdiğin kişi konuşmalarında eskisi kadar özenli davranmıyodur ve bu konuda türlü bahanelere sığınıyodur.
2- zorla konuştuğunu sana hissettirmeye çalışıp zoraki ve kısa cevaplar veriyordur.
iki hali de can sıkar ama her zaman dürüstlükten yana olup ikinci şıkkın daha iyi olduğunu söylemeliyim.
biriyle ilgili böyle bir düşüncedeyseniz, sizinle zorla konuştuğunu hissediyorsanız kesinlikle o hissinizde yanılmıyorsunuz. çünkü bu gibi durumlarda genelde yanılma payı yoktur. kendinizi değersiz hissettiğiniz her an size verilmiş bir mesajdır ve öyle bir durumda kalırsanız arkanıza bakmadan kaçın, o kişiden uzaklaşın.

tam olarak aşağıdaki tweetle karşılaştığımda yaşadığım şey. bıçaklanma etkili. keşke bazı şeyleri göremeyecek kadar salak olmasak.

insan üzülür. yani sen çok başka düşünürsün o, bambaşka düşünür. fark eder etmez salmak, zorlamamak lazım. karşı taraf zoraki davranıyorsa senin değersizleşmen başlamış demektir. o yüzden herkes çorbasını kendi yapsın, kendi içsin.

önceden çok üzülüyordum, kendimi sorguluyordum. ama şimdi duygusal açıdan yaklaşmıyorum. fark ettiğim an cümlemi yarıda bırakıp susuyorum. sonra "ya lütfen devam et, ben seni dinliyorum" dese de devam etmiyorum. bazen insanlar sorduğu sorunun bile cevabını dinlemiyor ki.

önce şunu çok iyi anlamak gerekiyor; kimse kimse için bir lütuf değildir. ikili ilişkilerin sağlıklı yürütülebilmesi için tarafların karşılıklı özen göstermesi gerekir.

aslında hareketleri ile belli ederler. en başta onun gözünde yeni tanıştığı insandan farkın olmadığını anlarsın. mesajina uzun zaman sonra cevap verir. çoğu zaman cevap bilr vermez. sadece işi düşünce yazar. aslında farkina varırız ama konduramayız çünkü sevdigimiz icin aynı şekilde o da önemsiyor sanırız.

susarım. bastırırım. var olan duygularımı da duygular mezarlığına gömerim. *

önemli değildir.
onu sıkmadan uzaklaşırım.
başka birini severim.

böyle kandırıyorum kendimi.

kırdığınızdan, canını yaktığınızdan olabilir. hiç beklemediği bir yerden darbe almıştır. güvendiği dağa kar yağdırmışsınızdır. ısrarla konuşun efendim, o güveni tekrar sağlamaya çalışın. gönlünü alın. seviyorsa eski haline döner zaten. (bir daha da yapmayın)

daha seninle konuşanın a…. deyip kovalamak lazım.

daha beteri vardır. sevgilinle vedalaşırken her zamanki gibi sarıldığında ortada hiçbir sebep yokken seni ittiği an. o an anlarsın, ayrılık yakındır.

bunu farkettigim an bir daha asla eski ben olamam.. kim olursa olsun çekerim kendimi yine aklıma yalın şarkısı gelir; titrerim kendi üstüme benden degerli değilsin..duygular karşılıklı olmayabilir ama adımlar karşılıklı olmalıdır nokta.

insanlar tercihleriyle yaşar. bedelini ödemek koşulu ile.

gönül almak zor olmamalı.

olduğum yerde bir koca delik acilsa icine dussem delik geri kapansa kimse benim varligimi hatirlamasa keske dedigim anlardan biri.

vov, güzel başlık, gurur kırıcı, heves katledici bir durum.
insan ilişkilerinden soğutur, ama bu durumu farketmek kolay, sen heyecanlı ve içten bir şekilde, beraber yapacaklarınızdan,planlarından,hayata bakış açından, yeni bir fikrinden falan bahsedersin, o da hıhı diyip geçiştirir, neyse işim çıktı sözünü unutma der, ne bileyim bir şekilde hevesini kursağında bırakır ve farkedersin her türlü işte.
ufak bir işaret aldığınızda, o insanı direkt bırakmak en iyisidir.

sadece sizi değil hiç kimseyi istemiyorum. kendimi iyi hissetmiyorum ve bu konuda yapabileceğiniz tek şey beni rahat bırakmak.
keşke söyleyebilsem bunları. ama söylesem kendilerini kötü ve değersiz hissedecekler. ben de diş sıkarak tahammül etmeye çalışıyorum.

başımı öne eğer, acı bir tebessümle ''neyse benim biraz işim var, görüşürüz sonra'' derim dolu gözlerle. arkamı döndüğüm gibi yaşlar akmaya başlar gözümden ama çaktırmamak için biraz uzaklaşana kadar elimi götürüp silmem. çok saçma bir görüntü olduğuna eminim o an yüzümde ama öyle bi anda tutamam kendimi, biliyorum.

sevdiğimiz birisi (dost, arkadaş, sevgili, eş, akraba vs) bizimle zorla konuşuyorsa keşke bunu açık açık söyleme cesaretini gösterebilse...
ama genelde yapmıyor insanlar bunu; sizi de cepte tutmak istiyorlar, yarın öbür gün bir işi-gücü düşerse diye açık kapı kalsın istiyorlar.
zaten ne oluyorsa bundan oluyor, gerçek hislerimizi gizlediğimiz için.
sonra manyak oluyoruz acaba ne demek istedi, söylediği şeyi yanlış mı anladım, kırdım mı acaba bilmeden ondan mı soğuk davranıyor?
ima bile etmeseler keşke direkt söyleyebilseler, açık olsalar!
ben şahsen iletişim halinde olduğum yakın bir arkadaşım bile olsa bir süre aramayınca ya da bakıyorum hep ben arıyorum o hiç aramıyor ve bunun için sağlık, ailevi sorunlar, çok yoğun çalışmak vs (ki bu asla ve asla bir bahane değildir; kimse kimseden 7/24 rapor beklemiyor, bir kaç saniyesini alacak bir mesajı size çok görene hiç lafım yok) gibi bir engeli de yok bırakıyorum kendi haline. özleyen, merak eden sizi arıyor zaten. bundan rahatsız da olmuyorsa kendi paşa gönlü bilir. kimse bulunmaz hint kumaşı değil...

oldu o zaman ben kalkayım der basar giderim.

bunu hiç açıkça ifade edememiştim ama insana bok çuvalı, vebalı ve pislik bir varlıkmış gibi hissettirir. kendisine saygısı olanlar ve terk edilme korkusu olmayanlar gereken adımı atarlar ama diğerleri için bu adım çok zordur ve kaybetmemek için seslerini çıkaramazlar.

bu gibi konularda duygusallık olmaz direkt olarak muhabbeti kesin yolunuza bakın. acınacak duruma düşersiniz yoksa.