arkandan konuşulduğunu bilmek hissi

senin hakkında konuşurlar çünkü kendilerinden bahsettikleri zaman kimse dinlemez.

kimse ama hiç kimse önemsemediği, yok saydığı, kayda değer görmediği, bir insan hakkında konuşmaz. arkanızdan konuşan insanlar; sizi merak eden, önemseyen, imrenen, özenen ve hatta belki yerinizde olmak isteyen kişilerdir.

ilginç bir biçimde bana haz verir bu durum. o kem, fitne fücur, zorla gülümsemeli yüzlere, o kıskançlığı her bakışından belli gözlere bakıp bakıp kahkaha atarım ben içimden. popüler olduğumu hissederim, bana özgüven kazandırır.

birileri arkanızdan konuşuyorsa eğer siz de çok takmayın. ne de olsa en klasik biçimiyle onlardan öndesinizdir.

"kimseyle derdim yok ama herkesin derdi olmuşum. " dedirtir. takmayın. konuşmaya devam edecekler çünkü meyve veren ağaç taşlanır..

benim gözlemlediğime göre: toplumumuzda okuma oranları çok düşük olduğundan, insanlar bir araya geldiği zaman (özellikle belli bir zümre) edebiyat, sinema, spor ya da siyaset gibi konuları enine boyuna güzelce konuşamıyorlar. bu durum da onları genel olarak ne konuşacağını bilememe durumuna itiyor ve bundan en iyi çıkış yolu dedikodu oluyor.

o insanlar, yani arkamızdan konuşan eş dost akraba, aslında çok aciz durumdalar. hayatlarında hiçbir gelişim, heyecan ve anlam yok. bizim bir arayışta olmamız tabii ki kendilerini üzüyor, kendilerine batıyor. bu durumdan rahatsız oluyorsanız her zaman sizin arkanızdan konuşacak kadar işsiz ve boş insanları düşünün. onlar gibi bir hayatınız da olabilirdi.

arkamdan konusuldugunu biliyorum ve bundan mutlu oluyorum çünkü saolsunlar bütün negatif enerjimi alıyorlar bana bırakmıyorlar.

eşittir oraya ait olmadığın hissi.
arkamda bıraktım....

bundan bir kaç sene önce başıma gelse günlerce üzülüp uyku problemleri çekeceğim eylemdi. şuan ise normal karşılıyorum fark ettiğimde mesafe koyarım bu kadar acıların çocuğu moduna girmeye takatim yok ne yazık ki. sanırım her gecen gün duygusuzlaşıyorum. bir şair yaşamımıza duygularımız yavaş yavaş ölürken devam ediyoruz demiş haklıymış.

"günahını alıyorlar arkandan konuşarak" gerçeğiyle yerini huzura bırakan geçici bir histir.

haç taktım.

çünküm aşırı korktum.

saygı duyduğum biriyse hoşuma gider. saygı duymadığım birine ise suratıma söyle diyerek cart diye konuyu masaya yatırırım.

babaannemin dediği gibi, arkamdan konuşan arkamı yesin.

büyük beyinler fikirleri tartışır, orta halliler olayları, küçük beyinler ise insanları.* sözünü hatırlatarak kendimizi sakinleştirmemiz gereken durum.
kimse sizin hakkınızda konuşmasın diye beyhude bir çaba içine girdiğinizde hayatı iskalamış oluyorsunuz. ne yaparsanız yapın insanlar hep arkanızdan konuşur. aynı sizin de zaman zaman başkaları hakkında konuştuğunuz gibi. ben hakkimda konuşulanlara gülüp geçiyorum artık. biliyorum ki zamane insanı çabuk unutur. bugün taşladığını yarın omuzlarda taşır. ne kadar az insan o kadar az hata.

arthur schopenhauer'in, "endişelerimizin ve kaygılarımızın yarısı, başkalarının bizim hakkımızda düşündüklerinden kaynaklanır. bu dikeni tenimizden çıkarmalıyız." sözünü akla getirmiş his.

yani kendimize batırdık diye hep orda kalması gerekmiyor, olayı yanlış anlamamak lazım.

hiç umurumda olmayan durum.
ilk ağızdan duymadığım hiç bir şey beni ırgalamaz.
ilk ağınızın da kime ait olduğu çok önemli.
her ağızı dikkate alamam.
her ağızı olan, konuşur çünķü.

her zaman yapılır. herkes herkesin arkasından konuşur. 30'lu yaşlara kadar insan kendi hakkında konuşulmadığını zanneder* ve hakkında konuşulabileceğini hesap ederek atar adımlarını. 30'larla birlikte gerçekleri fark eder ve sallamamaya başlarsın. her geçen yıl etkisi azalır.

kötüdür, huzursuzluk yaratır.

ne kadar kıymetliyim dedirtir, edecek sohbetleri yok benden bahsediyorlar.

"arkamdan konuştuklarına göre onlardan öndeyimdir" diye varoş aforizması yapmak istemezdim ama hakikaten öyle :)
onların cesaret edemediği şeye cesaret edip yapmışsınızdır
özgür olamadıkları için yapamadıkları şeyleri özgür olduğunuz için yapabilmişsinizdir ve arkanızdan konuşulmuştur.
en çok cesaretim ve özgürlüğümle ilgili arkamdan konuşuluyor.
bekarım, maddi manevi özgürüm ayrıca özgünüm de! işte bu yüzden arkamdan çok konuşuluyor biliyorum. ve içimden şunları söylüyorum:
napıyım evlenmeseydiniz, çocuk doğurmasaydınız, işinizi bırakmasaydınız, daha çok çalışıp daha iyi yerlere gelseydiniz, kredi çekip ev araba almasaydınız yeseydiniz paranızı napıyım yani

herkesin bildiğini tahmin ettiğimiz duygu. arkasından konuşulmayan kaç kişi vardır ki dünyada?

en sevdiğim(!) tipler de, arkanızdan konuşulduğunu size yetiştirenler ve bunu yaptıkları için dostunuz olduğunu düşünmenizi isteyenler. sen dostum olsan en azından ortamda olmadığım için kendimi savunma şansım olmadığından beni savunmuş olmalısın. yaptın mı? yoo. o zaman arkamdan konuşanlardan sadece birisin, dostum değil...

her neyse. normal şartlarda beklentim, hakkımda atılıp tutulanlara mal gibi atlamak yerine gelip bana sorulmasıdır, zira herkes herkesin hakkında doğru konuşmaz. yok bana sormadan inanıp bana cephe alıyorsa birileri, düşmanlık etmek için bahane arıyor demektir. bu tipler de benden ırak allah'a yakın olsunlar.

bende olmayan his.
sami kadar düz adamım, su hayatta misyonum ve vizyonum sıfır olduğu için kimse arkamdan konuşmaz.