aşk oyunları için yaşlı hissetmek

belli bir yaştan sonra ruhen doygunluk ve bıkkınlık hissi.
orta yaşlı veya yaşlı insanlardan ziyade evet biz gençler de böyle hissedebiliyoruz.
anlamsız ilişkilerden çıkıp, sığ insanlarla o kadar çok karşılaşıyoruz ki artık içimize bi bıkkınlık hissi çöküyor.
bununla da böyle konuşsam ne olur ki? buna da şöyle jestler yapsam? alttan alsam? sevgimi, ilgimi versem?
bu da diğerleri gibi değil mi sanki?
masallardaki gibi 'sonsuza kadar beraber yaşadılar' zırvalığından bahsetmiyorum.
elbette anlaşmazlık yaşandığında bitebilir bir ilişki sadece bunun bitme süresi 2 hafta mı? 2 ay mı?
kısa ilişkiler ilk başlarda eğlenceli gibi geliyor ama daha sonra insanı bezdiriyor.
hapşıracakken hapşırığın geri kaçması gibi bir his uyandırıyor.
tam kendimi bu kişinin kollarına bırakabilirim o beni tutar o beni anlar dediğinizde bi bakmışsınız yerdesiniz.
sürekli düş kalk e haliyle bu da can.
yorulduk.

aklıma murat menteşi getiren başlıktır.
aşk, gençlerin oynadığı fakat ihtiyarların bildiği bir oyundur.

aşk oyunları için yaşlı hissetmek insanı noksan hissettiren bir his değildir. olgunluk ve dinginlik içinde olmanın nesi kötü hem? bu durum, yanlış bedenlerde yanlış zamanlarda aşkı aramanın kaçınılmaz sonucudur.

hayat denilen hatalarla dolu bu simülasyonun yaş ilerledikçe, okudukça, gezdikçe hatta kazık yedikçe bizlere bir getirisi oluyor: öğrenmek

öğrenen insan haliyle aynı hataya düşmemek için daha temkinli oluyor. * ancak buna binaen yılmışlık ve ataletin kime niçin faydası olsun? şahsi konuşayım; bana yıllardır hiçbir faydası olmadı. aşk da tıpkı felsefe gibi, cevaba ulaşmak değil; cevabı arayışımız kıymetli olan.

hakeza cevap aramak her çiçekten bal almak değil. ama boynumuzu büküp sonumuzu izlemek de pek hayırlı değil. * *