asosyalliğin arkasındaki kibir

sinsice gizlenen bir duygu bu. bazı asosyal kişiliklerin arkasında derin bir kibir yattığı fikrindeyim. kendi düşünce akışımı izleyince bu fikre kapıldım. çünkü bu düşünce akışı başta utangaçlıkla başlasa da sonuna doğru üstünlük iması taşıyordu. kendini toplumdan üstün görme, onlarla kurulacak diyaloglardan kayda değer bir şey kazanayamayacağını düşünme, farklı olduğuna inanma, hakkında ne
düşündüklerini önemsememe gibi fikirlere kapılıyor insan.

asosyallerin hepsinde olmayan, bir kısmında var olan kibirdir. asosyalliğin arkasında yatan çeşitli psikolojik sebeplerden yalnızca biridir.

aksine samimiyet kurmaya çalıştığı insanların tümündeki o bitmeyen kibri görmüştür. hayatının başlarında herkesin kendisi gibi samimi olduğuna inanıyorken, aslında gerçekte herkesin yapmacık, politikacı ve sadece menfaati için hareket ettiğini fark etmiştir. kendisine, menfaat için yaklaşanlara bile samimiyetle cevap vermeye devam ediyordur, halen. yanlış yapacak kapasitedeki insanları tanımasına rağmen, yine de iyi niyetle yaklaşıyordur. sonuçta yalnız kalıyordur, asosyal damgası yiyordur. evet, canım asosyallik böyle bir şey özünde. sen yardımcı olmaya çalışırsın, başkalarının da seni kullanmaya çalışmasına bir noktada izin vermezsen asosyal damgası yersin, yersen.
"hastalıklı bir topluma iyi entegre olmak, sağlıklı olmanın ölçüsü olamaz!"

sosyalliği de dibine kadar denemiş biri olarak, toplumla birlikte vakit geçirmenin ve bireysel olarak vakit geçirmenin ayrı değerleri olduğunu düşündüğümü belirterek, ortam kalitesinin oldukça düşük olduğunu düşünüyorum, insanların artık birbirlerinin sınırlarına eskisi kadar saygı göstermediği bir durumda asosyallik oldukça hoş geliyor diyebilirim.