yüzüme suyu çarptıktan hemen sonra kafamı doğrultup aynaya baktım bugün. yıllar önce aynaya uzanmak için ayağımın altına iskemle koyduğum zamanları düşünürken, saçımda filizlenen beyazları izledim. ergenlik döneminde yüzümde eksik olmayan sivilceleri izlerken de yine aklımda iskemle vardı.

aynanın karşısında mimiksiz ve duygusuz durdum her zaman, kımıldama çekiyorum, şimdi hafif gülümse diyen bir fotoğrafıçıdan farksızdı benim için. uzun süre bakmaya korktum her zaman kendime, bana bir şey demesinden düşüncemin mahzenine kilitli parşömenleri bana tek tek okumasından korktum, ayna ayna söyle bana var mıyım ben sorusu hasıl oldu her daim içime, ancak kendimle yüz yüze konuşmaya cesaret edemedim asla.

ayna karşısında sevişmeyi sevdim, aynadan yansıyan kadının yüzündeki ifadeyi izlerken bir an kendimle göz göze geldiğimde, en büyük yabacılaşmayı yaşadım kendime. yüzümde sahte bir şehvet, yaptığı küçük kumdan kaleyi tüm sahile göstermek isteyen küçük bir çocuk budalalığı vardı gözlerimde.

bugünlerde hep aklımda picasso var, "kim insan yüzünü en doğru bir şekilde gösterir, fotoğrafçı mı, ayna mı yoksa ressam mı?". iskemle lavabonun altında, sivilcelerim artık yok, saçlarımda beyazlar ve gözlerimde yeni tanımaya başladığım bir adam var, göz kenarları artık gülmeyi bırakmış olsa da kırışan.

devamını gör...

(4) (0)