ayrılığın ertesi

birkan onat'a ait şiirdir.
"ortalıkta kocaman sessizlik, acaba neyin belirtisi,
gün başladı ama, ne gün ışığı var, ne kuş sesi,
insanlar neden mutsuz, neden yok kimsenin neşesi,
yoksa hep böyle mi olur, yardan ayrılmanın ertesi..."

şu anda neredesin, ne yapıyorsun, nasılsın, bilmiyorum.

artık hayatında değilim ve seninle ilgili herhangi bir söz hakkım olduğunu düşünmüyorum. beni yoran bu değil.

beni yoran artık hayatımda olmamana rağmen aklıma gelip durman ve kafamın içinde seni izliyor olmam. *

her gün defalarca konuştuğun mesajlaştığın birinin artık mesaj atmaması büyük bir boşluktur aslında. güzel anılar aklınıza gelir bir tebessüm edersiniz. ve ayrıldığınız aklınıza geldiği an tebessüm acı bir ifade alır. zamanla unutulur ama ne kadar unutulursa unutulsun bir yerde küçükte olsa bir zerresi kalır.

eğer severken bitmişse ilişki, ilk günleri aşırı ağır gelen durum.

hani evinizde senelerdir sizinle olan eşyalar vardır. birisi bir gün gelip pat diye koltuğunuzu, masanızı götürse ve onların yeri boş kalsa bir tuhaf olursunuz. her sabah geçerken şöyle bir bakarsınız... biraz onun gibi bu; koca bir boşluk duygusu. elbette o bir eşya da değildi ve boşluğu daha derin, daha çok sızlatıyor.

sürekli gelen mesajlar, aramalar artık yok. siz de mesaj atamıyor, arayamıyorsunuz... bir anda aranıza yüksek bir duvar örülmüş. o kadar samimi olduğunuz, canınız gibi sevdiğiniz kişi sanki artık hiç tanımamış olduğunuz bir yabancı... çok ağır.

diş çektirmek gibi ayrılık: var olması gereken yerde derin bir boşluk... hiçbir diş tam olarak o dişin görevini görmeyecek ama zamanla diğer dişlerle idare etmeyi öğreneceksiniz. belki yeni ama yapay olan bir tane yaptıracaksınız ve derdiniz bitecek ama bileceksiniz ki o diş artık orijinal dişiniz değil ve hiçbir zaman da olmayacak. bunun gibi bir his...

zamanla azalacak ama ufacık da olsa kalacak her zaman bir kenarda.

tanju okan'ın kadınım adlı parçasında etkili bir şekilde tasvir edildiğini düşündüren durum, zaman.