babadan öğrenilen kıymetli şeyler

sabredersen şükredersen er ya da geç istediğine ulaşırsın

babamın çok sevdiğim bir lafı vardır. ‘sen kaç yaşındasın ben kaç yaşındayım?’ büyüdükçe ne kadar kıymetli olduğunu anlıyorum.*

her türlü zorluğa karşın yine de gülmek, umutla dolu olmak. *

kırıl ama bükülme , menfaat için ilkelerinden taviz verme.haklıyken de asla başını eğme

babana bile güvenmeyeceksin. birinci kural.

ailenin önemi ve yemeğe tüm ailenin katilmasi insan baba olunca anliyor çocuğu yemeden doymadığını

"tırnağın varsa başını kaşırsın kızım, yoksa kaşımazsın". kendi kendine yetebilmek, kimseye muhtaç olmamak, minnet etmemek bu hayattaki en önemli şeydir.

adana'daki meşhur kazım büfe gazipaşa parkının içindeyken, öncesinde niyazi büfe'ymiş. o zamanlar iletişim kısıtlı, buluşma yerleri bir gün evvelden konuşuluyor. niyazi büfe'nin önünde, saat 10'da...

niyazi abi bizleri çok severdi, biz orada toplanırdık dedi babam.
sonra bu buluşma yeri kazım büfe önündeye evrilmişti benim zamanlarımda.

hadiseyi tam hatırlamamakla birlikte, niyazi abinin bir oğlu kazaya kurban gitmiş. trafik kazası mıydı, boğulmuş muydu, kaybettiydi bir oğlunu dedi. yıkılmışlar tabii ki. sonra o zamanın parası 350 bin liraya kazım'a devretmiş büfeyi yoruldum diyerekten.

o zaman bu kadar teferruatlı değildi, şalgam, tost, birkaç meyve suyu vardı diyordu babam.

benden önce olup biten olaylara bayılıyorum, böyle bilgileri öğrenmeye bayılıyorum. babamı daha fazla konuşturmam lazım. 70'lerden 00'lara kadar canlı bir sokak arşivi.

daha eski adamlar bulduğum zamanda da bırakmam hiç, hemen eski adana'dan bahis açarım, anlatır da anlatırlar, bir sürü şaşırtıcı bilgi ediniyor insan.

eski insanlar muhteşem bir derya.

araba kullanmak.

hayatımda çok az şeye bu kadar hevesle sarıldığını gördüm kendisinin. o hevesini kaybetmesin diye de bir gün bile gık etmeden uzun bir süre boyunca her gün birlikte araba sürmeye çıktık. arabayı o kadar çok stop ettirdim ki, bir noktadan sonra kendisi arabadan inip beni tek başıma salıverdi, ne yapıyorsan yap arabaya yeter ki ben görmeyeyim diye. babadan araba kullanmanın öğrenilmeyeceği tabularını yıkmak için bu konuyu bilahare yazacağım tekrar. *

onu güzel yetiştiren örnek bir baba figürü olmamasına rağmen bana çok iyi bir baba oldu. yani demem o ki çocuğuna kötü davranıp "biz de babamızdan bunu gördük" demek korkaklık ve kolaylıktir. insan isterse sevgi dolu bir baba olabilir. bahanelere sığınmayın,sığınanlara inanmayın

kalite kendi reklamını yapar sen kaliteli olmaya bak derdi.

babam ben yirmili yaşlarımda bana "ne şeytani gör ne de salavat getir" demişti. o gün bugündür unutmam.

"sizi büyütürken hep maaş günüme şu kadar kaldı bu kadar kaldı diye gün sayardım. aslında farkında olmadan ömrümü sayıyormuşum" demişti. şimdi de ben sayıyorum ömrümü, gün gün düşüyorum hesaptan.

susmak. susabilmek. dinlemek. sabretmek.
hepsini kendisinden öğrendim, canım babam.

asla ama asla güvenme

babamın hayatına dair şeyleri öğrenmeyi severim. babam çok öyle anlatmaz.

bazen babasını ve amcasını terk eden babaannesini anlatır. babaannesi babamı çok severmiş. rahmetli dedesinin vefatının nasıl olduğunu anlatmıştı.

babamla aynı lisede okudum ben. bazı öğretmenlerimiz aynıydı. onları anlatır.

çocukken futbol oynadığını ama arkadaşını bir maçta kaybedince bıraktığını bir kere söylemişti.

askerliğini hakkari'de yapmış. kuzey ırak'a operasyonlara gittiğini pek söylemez ama biliriz. döndüğü vakitlerde çok da iyi değilmiş yanim. canım benim.

elalemin erkeğinin 5 dk zevkini tatmin etcem diye nefsini şerefini ayaklar altına alma.

geçen gün evde son ses müge anlı izliyor canım babam. 72 yaşında bıyıklı bir teyze kocasını bırakıp başka adamla kaçmış. aman bunları mı izliyorsunuz ya bu kadını kim alcak bıyıkları senden çok dedim. kızım ‘delikli taş yerde kalmaz.’ dedi. 10 dakika sonra anlamış olmama kocaman bir alkış. argo lügatıma kıymetli bir şey daha kattı minnoşum.

öncelikle şunu söyleyeyim babam harikulade bir insandı, onun yaptığı babalığın çeyreğini yapabilsem çocuklarım beni ölene kadar başının üstünde taşır hiç şüphesiz. o yüzden benim için kusursuz bir rol model oldu.

şu an yaşadığımız evi yeni almıştık, bilirsiniz işte yeni evde yapılacak çok iş vardır. ben işe gidiyorum, rahmetli evdeki işlerle ilgileniyor.

eve doğalgazın bağlanması gecikmişti üç dört gündür duş alamıyoruz ki ben bir günü bile duş almadan geçiremeyen biriyim. bildiğin çöp torbası gibi hissediyorum duş alamazsam.

neyse her gün iş yerinden arayıp soruyorum darlıyorum babamı, ne oldu gelmediler mi? ne zaman gelecekler diye.

tam geleceklerini söyledikleri gün yine aradım, babam şeker hastası adam bilen bilir sinir küpüdür bunlar sinirlerine hakim olamazlar.

yine aradım soruyorum, bir dellendi telefonda doğalgaz saatinden tut da bana kadar hepimize bir güzel sövdü ve telefonu kapattı. aslında durumu anlamıştım kusurumun farkında olduğum için hiç zoruma gitmedi hatta ufaktan kendime kızdım niye darlıyorsun adamı diye. çünkü biliyorum yapılacak bir şey olsa zaten onu her halükarda yapardı babam.

tam mesai bitimine doğru telefon çaldı baktım babam arıyor, açtım telefonu.

babam sakin bir ses tonuyla dedi ki olm öğlen biraz sinirlendim kötü konuştum özür dilerim doğalgazı bağladılar akşam gel hemen yıkan eşşoleşşek.

adam bildiğin özür dileyip gönlümü aldı lan, aslında sözleri dediğim gibi hiç zoruma gitmemişti ama şu tavrı bana o kadar değerli ve özel hissettirdi ki kelimelerle tarif edemiyorum.

buradan şu sonuç çıkıyor düşünceli ve nahif bir insan olmayı allah herkese bahşetmiyor, ben elbette babam kadar olamam ama zaman zaman benzer esintiler sunabiliyorum.

babam gibi sevmeyi öğrendim, bana bıraktığı en kıymetli miras budur. kabriniz nurla dolsun.

babam çok konuşkan biri değil, hatta işlerini bıraktıktan sonra hiç konuşmadan günlerini geçirir. dolayısıyla pek sohbet ortamımız olmaz, temel hasbihal haricinde. ve eski tip babalar misali çocukluğumuzdan beri ilgili bir baba hiç olmadı, maddi olanakları saklamanın dışında. sağolsun o konuda da hep en iyisini sundu ve öyle alıştırdı.
ama biz yine de onun hep ilgisiz olmasından ve sevgisini göstermemesinden dem vurduk.
boşanıp eve döndüğümde bir tek babam sorgulamadı ve “istersen sebepsiz keyfi olarak ayrılmış ol, her türlü sen de çocukların da benim evladımsınız. ben de arkandayım” dedi öyle de davrandı.
devamlı eleştirip beğenmediğimiz babam hepimize ne kıymetli bir şeyi ispatlamış oldu.
aklıma gelmişken hemen arayıp bir duasını kapayım. *