lilly yazar profili

hissiz, uykusuz , keyifsizim. kendimi tanımaya başlıyorum diyorum ya tadım kaçtı işte..

bugun şöyle bir söz işittin canım kendim
"gelecek planlar yapıp ya olmazsa diye kaygı yaratabiliceğin bir şey değil kızım. bu kadar ince detay ile plan yapamazsın bazı şeyler oluruna varır her şeyi kontrol edemezsin. gelecek böyle bir şey yavrum." *
bu kadar mükemmeliyetçi ve planlı olma canım kendim.

içimde organ değilde sanki kara delik var ve içini dolduramıyorum. ne lazım onu da bilmiyorum*

henüz tanıma fırsatım olmadı ama tanımlarını takip ettiğim yazar bir yaş daha yaşlandın klişesi yapılmamış *

sözlük benim günlüğümdür öncesinde demiştim.
sevgili kendim, şu işim bitsin rahatlarım, bu bitsin bir nefes alırım dediğin kaç vakit geçti? sayabildin mi, saydıysan bu kadarını telafi edebilir misin benim güzel kendim. ben üşengeç bi insanım yahu kovalamak felan istemiyorum. bugun buluşurken kız arkadaşına kokina aldın güzelim tamam sana alınsa mutlu olurdun belki ama, neden bekleyesin ki sen yap bazı şeyleri dedin kendine bugun. karşındakinin mutluluğu seni öyle mutlu etti ki çok kıymetliydi. belki sana alınsa o kadar mutlu olmazdın hıh? sorun buymuş beklemek, ertelemek. *

az önce iliklerime kadar dışlandığımı hissederken ardından yanıma gelene bakın

farkettin mi bilmiyorum ama yaşlı insanlar giyimine dikkat ediyor bakıyorum da ceket alltan kumaş pantolonları içine süveterleri. *karşı tarafla siz diye hitap ederler, sakin ve düşünerek konuşurlar. böyle yaşlılarla oturup gerçekten uzun zun sohbet edebilirim. naif insanlar, insanlar. çocukla çocuk olur böyleleri, gazatesini okur. yaşlanınca mı böyle olur insan merak ederim. şiir yazar bu yaştakiler dedemden bilirim kültürlü adamdır arapça ile osmanlıca bilir. böyle insanlar içinde yaşayabilirim * genç ruhuma hitap eden yaşlılardır böyleleri

#1374414

havanın güneşli olmasından mütevellit mutlu olduğum bir sabah * kütüphaneye gitmek için evden çıkarken mahallede tohli* bir çocuk gördüm, çok hoşuma gider böyle çocuklar tebessüm ettim. biraz ilerlerikten sonra tanımadığım o çocuk arkamdan gelerek "emine abla, bizim parkı bitirmişler oynamaya gidelim mi" dedi anlık refleksle "tamam gideriz bir haftasonu, topu da alalım" dedim. gülerek tamam dedi el sallayıp yoluma devam ettim. masum çocuk umarım emine ablan seni götürmüştür parka yoksa vicdan azabı çekerim.*

şuan olduğum kafa müsadenle anlatıyorum. * insan olmasam ne olurdum dedim bir an bunalmışlığın, sıkılmışlığın içinde. sahi ne olurdum?

şahsen bir fikir olmak isterdim (bkz: idealar felsefesi) herkesin kendinden bir payda bulduğu ama herkesçe farklı olan hani. benim oluşumum aslında herkesin bir yorumu olurdu o zaman. ortak ama bir o kadar farklı olurdum o vakit .

baksana üstünden yüzyıllar geçmesine rağmen insanlar hala ciddi ciddi kafa patlatıyor olur benim için. fikirler, varoluşumlar, nedencilik, hiçcilik. hepsini alırım içime kalmasınlar dışarıda.

fikir olsam hem bu dünyayı bilirdim. neden, nerden, nasıl geldiğimi bilirdim. zaten burda oluş amacımız da o değil mi?

fikir olsam hem 5 yaşında da olurum 100 yaşında da, ortak noktaları olurum.
belki sana sözlükte bu insan ne yaşıyor kafası yaşatmış olabilirim lakin bu senin fikrin, olabilir.

hayatımın ilk 6 yılından bahsedeyim öncelikle. ilk çocuğum, annem beni ince ince süslerdi saçlarımı afrika örgüsü örer çoraplarımın fırfırlı oluşuna kadar. en sonunda da eserine bakar gibi süzerdi. babamsa işten gelir, kim öpücek yarışı olmazdı tek çocuktum banyodan çıkınca babamın hiçbir zaman saçını kendi kuruttuğunu bilmem kurutur öperdim saçlarını. akşamları dvd ya balık nemo yada neşeli ayaklar izlerdik replikleri onlara da ezberletmiştim* neyse konu küçük kardeşti dimi hayatıma girince bunların hepsi kayboldu. komik değil bakın ciddiyim kaç yaşıma geldim belki ben hala fırfırlı çorap giymek akşamları babamla yapboz yapmak istiyorum *yararından çok dezavantajı daha fazla ondan tavsiye etmiyorum iade.

“aldanmak, yaptığımız her işte
şaşmaz yazgısı hepimizin. her sabah parlak işler tasarlar, gün boyu budalalık ederim.” voltaire

sorgulamayı öğretti. herhangi bir konuda konuşmadan önce konuyu tüm yönleriyle ele almam gerektiğini öğretti.

aile yahut çocuk sahibi olucaksan bunun mesuliyet gerektirdiğini öğretti. çocukla çocuk olmayı, en yakın arkadası olmayı, onu dinlemeyi öğretti bana babam.

insan olmayı öğretti. bu hayatta bir şeyler yapmak için birilerine ihtiyaç duymamayı, kendi kendime mutlu olabileceğimi öğretti. bir şeyler yapmak için birilerine muhtaç olmamayı.

doğaya ait olduğumu öğretti. ona ne kadar benzediğimi gösterdi bir gün bastığım toprak olucağımı hatırlatır bana sürekli.

öğrenmeyi öğretti bana babam. bunun okuldan bağımsız olduğunu insanı ancak kendi istediği zaman kendi kendini geliştirebilceğini gösterdi.

teşekkür ederim baba. en yakın arkadaşım olduğun için teşekkür ederim, bana hayatı tanıttığın elimden tuttuğun için. sağ ol

bir önceki kendimize bakmak içindir, anlatamadığımız, anlaşılamadığımız içindir belki de akıl sağlığımız yerinde kalsın diye de yazabiliriz

tanımadan kanımın kaynadığı yazar. bir de beni gören tek yazar diyebilirim. pusuya yatmış yazılarını takip ediyorum*

daktilosuna bayıldığım yeteneğini tebrik ettiğim biri sanırım , çizim yeteneğim yok imrendim doğrusu. *

şimdi bir anımı anlatıyorum dostlarım, ben henüz yürüyebilme gücümü yeni kazanmış olduğum yaşlarda bayram gezmesindeyiz. anne babam hasbihal ederken ben koltuğun arkasında fanta şişesi buldum. içtik bi güzel 1,5 litrelik fantayı. başka bi eve geçtik ardından. malumunuz karadeniz dağları midemi bulandırınca araba da, yeni gittiğimiz evde kustum ortalık gaz yağı koktu. mazot tiner kokularına hala hastayımdır tiryakisi de diyebilirim bence *

gezegenimiz belgeseli çok kaliteli görüntüler içeriyor imkanınız varsa tv açıp izleyin ışıkları da kapatın adeta terapi.

bugun bi seylere bir daha basladın güzelim

ne hissediyorum biliyor musunuz? burukluk, hafif bir hüzün nedeni çoğu şey lakin en yoğunu sevdiğim insanların ya değişmesi yahut aramızda yeller esmesi, iletişim kopukluğu. kısaca eskisi gibi olmadığınızı farkedip özlemek tam olarak bu. çevre, insan, duygu değişiyor.