başkaları ile tanışma bahaneleri

sigara içtiğim dönemde ateşin var mı abdülhey diyerek sohbet açtığım sonradan da kaynaştığım insanlar oldu.

kalan ömrümde bir kıza gidip bir kez olsun pardon sizi birine benzettim geçmiş yıllardan, azıcık içtim bu halim doğuştan demek istiyorum.

tanışma isteğim bebeklerle ve küçük çocuklarla sınırlı.

bebeklerin ilgisini çekiyorum (bunun benle değil onlarla ilgisi var bence) onlar bol bol gülümsediğinde ya da sürekli bakmak için türlü türlü şekillere girme çabalarında adım atıyorum tabi süre uzunsa değilse sadece yüz ifadeleriyle sınırlı kalırım.
çocuklarla tanışma bahanem genelde ilgili olduğu konularla ya da olacağı konularla başlar. en samimi ve doğal insanlar. bu yüzden kalıplar dışına çıkmak gerekiyor. "merhaba" veya "nasılsın?" ile muhabbet ilerlemez. onlara böyle yaklaşması komiğime gidiyor. onlarla başlangıcı iltifat+soru veya direkt soru ile yaparım. hep bizim mi çalışmadığımız yerden gelsin? (:
bu yaş grupları dışında kimse için ilk adımı atmadım. sonrası çokta gerekli gibi durmuyor çünkü. ve sıkıcılar. çocuklarla sohbet daha zevkli ve ruh hâle olan uyum daha fazla. özellikle zeki bir çocuksa kişisel analizlerle şaşırtıp sevindirebiliyor. onlar için sayacağım çok olumlu özellik var ve gerçekten ilgi çekiciler çünkü bambaşkalar daha böyle klonlaşmış kuzulara benzemiyorlar. minik meleklerim. <3
büyümeye başladıklarında aile kimlikleri üzerlerine yapışıyor ve günümüz çoğunlukla berbat olan insanlara bakarsak büyük çocuklar şaka gibi: şımarık, saldırgan, bağıran, ağlayan, inatçı, düşüncesiz, telefon bağımlısı, saygısız vs. telefonun ruhsuzluğunu emmişler sanki. onları benimsememekten çok korkunç buluyorum. normal çocukluktan uzaklar çünkü. yetişkinlikleri nasıl olur düşüncesine giresim yok. çocukların değil ailelerin suçu olur. berbat davranışları olan velet görsem bile kötü davranmam ben. davranışlarının sorumlulusu ailesi o yüzden muhatabım da onlar olur...