1.
ah güzelim, yaşamın alnına saçlarından salıncak kuranım. çocuk kalmak gerekmiş, büyüdük diye oldu tüm bunlar.
taşımadı bizi kurduğumuz salıncaklar. oysa hatırlamak için gelmiştik oradan. biz unuttuk, gerçek olan neydi, unuttuk. durup kalbimize bakmayı, onu dinlemeyi unuttuk.
oysa o hep içimizdeydi. biz dışında kaldık o’nun!
bildiğimiz hiçbir lisanda adı yok bunun,
bundandır bunca ısınmışlığı kelimelerin ağzımızda, şiir düşsün diye içimize…
inandıklarımız, inanmak istediklerimizden ibaretti, cenneti de cehennemi de biz doğurduk, üstelik cehennemimizi biraz fazla sevdik! yanmayı sevdik işte, istedik biri çıksın bir avuç su serpsin, su ateşten güçlüdür, buna inanmak istedik. istemedik mi?
şimdi kimi suçlasan üzerimize yığılır tüm yaşam!
kimi suçlasan şimdi, zehirdir bu yağmurdan arta kalan!
her gün yeniden aşık olabilirsin başka başka adamlara! ama biliyorum her sabaha yalnız uyanırsın, en çok onu seversin, yalnızlığını yani. içini zayıf, dışını güçlü kılan bu değil mi?
kendimize yenik, yaşama yenik… insanlar karşısında dimdik duruşumuz bundan!
sana şarkılar söylemek isterdim. ama anladım ki herkes önce kendi şarkısını dinlemeli. hatırla, bir bilen bir gören hep var, hep var bir işiten…
yalnızlığımızdan sadece ve sadece göz kapaklarımız sorumlu. bir rivayete göre göz kapakları kalp kapılarına eştir.
ait olamadık hiçbir yere, hiç kimseye. hiçbir şehri sahiplenmedik. yollar hariç, deniz ve de gökyüzü...
ayaklarımızın bilgisi yetmez bizi anlamaya. bildiklerimiz bilmediklerimize yenik.
evet beni gören soğuk sanır! herkes gördüğüyle aldanır.
bahar güneşe aç, gök yüzümüzü ağartır.
kendimizden sıyrılabilseydik, etimizden ve onun da içindekinden… ah güzelim, biz insanlar dünyanın en büyük oyununu kendimize oynarız. aklımıza sığınırız da, bilmeyiz akıl ne korkunç bir yalancıdır kimi zaman!
korkularımız bizden büyüktü, imgelere sarılmak istedik. oysa ırmaklar dupduru akar.
geçebiliriz tüm insanlardan, masallardan, şiirlerden, şehirlerden, acılardan geçebiliriz. evet, insan her şeyden vazgeçebilir.
ama aşk… hayır aşk inanmaktır. bundan geçilmez.
karanlıktır evren aşk’ın olduğu yerde,
renkler kör eder bazen.
bakmak bu yüzden yalan.
bilmediğim bir aşkla yanıyorsam şimdi ben, daha önce bildiklerimin aşk olmayışındandır bu.
varlığından geçer mi insan? inanmak diyorum, inanmak her şeydir.
inançları bittiğinde daha yirmi iki yaşında ipi geçirebiliyor körpecik çocuklar boyunlarına.
gördüm, gözleri iki sönmüş yıldız, iki damla yaş… elleri dinmiş bir fırtına.
ipi hala boynundaydı, gördüm…
soyunmuştu hayattan ve her şeyden. öyle çıplak.
şimdi sen bana insanlardan söz etme. hepsinin içinde ağlayan bir çocuk var. görmüyorlar.
ceplerinde bir sürü kimlik. her kaybettiklerinin yerine hali hazırda bir tane daha… her biri diğerinden çirkin. hayır bana bunları anlatma çünkü ben artık sadece güzel olanı görmek istiyorum.
içine bak, bak ve gör… unuttuğun çocuğu gör içinde. korkunç acılar çeken sen değilsin, ben değilim. içimizdeki çocuk ağlıyor da yangınımız yine sönmüyor. bize salıncaklar kurduran o çocuğu nasıl unuttuk, hatırla! göğsümüzden süt yerine damlayan kanla emzirdiğimiz çocuğu gör…
ben artık hiçbir şey bilmiyorum, tüm bildiklerimi sattım üç beş kelimeye…
anladığım tek bir şey var devirdiğim onca yıldan sonra;
hatırlamak için büyüdük. ölmek için yaşıyoruz. yaşamak için de ölmek gerek bazen, artık bunu biliyoruz.
hem diyorum ki sen bana benjamin’i anlat, ben çayımı içeyim ince belliden.
dipten bir ses: burada adı geçen benjamin'in yoldaş benjamin netanyahu ile hiçbir ilgisi yoktur. bizim benjamin gayet demokrat bir lemingtir. *
taşımadı bizi kurduğumuz salıncaklar. oysa hatırlamak için gelmiştik oradan. biz unuttuk, gerçek olan neydi, unuttuk. durup kalbimize bakmayı, onu dinlemeyi unuttuk.
oysa o hep içimizdeydi. biz dışında kaldık o’nun!
bildiğimiz hiçbir lisanda adı yok bunun,
bundandır bunca ısınmışlığı kelimelerin ağzımızda, şiir düşsün diye içimize…
inandıklarımız, inanmak istediklerimizden ibaretti, cenneti de cehennemi de biz doğurduk, üstelik cehennemimizi biraz fazla sevdik! yanmayı sevdik işte, istedik biri çıksın bir avuç su serpsin, su ateşten güçlüdür, buna inanmak istedik. istemedik mi?
şimdi kimi suçlasan üzerimize yığılır tüm yaşam!
kimi suçlasan şimdi, zehirdir bu yağmurdan arta kalan!
her gün yeniden aşık olabilirsin başka başka adamlara! ama biliyorum her sabaha yalnız uyanırsın, en çok onu seversin, yalnızlığını yani. içini zayıf, dışını güçlü kılan bu değil mi?
kendimize yenik, yaşama yenik… insanlar karşısında dimdik duruşumuz bundan!
sana şarkılar söylemek isterdim. ama anladım ki herkes önce kendi şarkısını dinlemeli. hatırla, bir bilen bir gören hep var, hep var bir işiten…
yalnızlığımızdan sadece ve sadece göz kapaklarımız sorumlu. bir rivayete göre göz kapakları kalp kapılarına eştir.
ait olamadık hiçbir yere, hiç kimseye. hiçbir şehri sahiplenmedik. yollar hariç, deniz ve de gökyüzü...
ayaklarımızın bilgisi yetmez bizi anlamaya. bildiklerimiz bilmediklerimize yenik.
evet beni gören soğuk sanır! herkes gördüğüyle aldanır.
bahar güneşe aç, gök yüzümüzü ağartır.
kendimizden sıyrılabilseydik, etimizden ve onun da içindekinden… ah güzelim, biz insanlar dünyanın en büyük oyununu kendimize oynarız. aklımıza sığınırız da, bilmeyiz akıl ne korkunç bir yalancıdır kimi zaman!
korkularımız bizden büyüktü, imgelere sarılmak istedik. oysa ırmaklar dupduru akar.
geçebiliriz tüm insanlardan, masallardan, şiirlerden, şehirlerden, acılardan geçebiliriz. evet, insan her şeyden vazgeçebilir.
ama aşk… hayır aşk inanmaktır. bundan geçilmez.
karanlıktır evren aşk’ın olduğu yerde,
renkler kör eder bazen.
bakmak bu yüzden yalan.
bilmediğim bir aşkla yanıyorsam şimdi ben, daha önce bildiklerimin aşk olmayışındandır bu.
varlığından geçer mi insan? inanmak diyorum, inanmak her şeydir.
inançları bittiğinde daha yirmi iki yaşında ipi geçirebiliyor körpecik çocuklar boyunlarına.
gördüm, gözleri iki sönmüş yıldız, iki damla yaş… elleri dinmiş bir fırtına.
ipi hala boynundaydı, gördüm…
soyunmuştu hayattan ve her şeyden. öyle çıplak.
şimdi sen bana insanlardan söz etme. hepsinin içinde ağlayan bir çocuk var. görmüyorlar.
ceplerinde bir sürü kimlik. her kaybettiklerinin yerine hali hazırda bir tane daha… her biri diğerinden çirkin. hayır bana bunları anlatma çünkü ben artık sadece güzel olanı görmek istiyorum.
içine bak, bak ve gör… unuttuğun çocuğu gör içinde. korkunç acılar çeken sen değilsin, ben değilim. içimizdeki çocuk ağlıyor da yangınımız yine sönmüyor. bize salıncaklar kurduran o çocuğu nasıl unuttuk, hatırla! göğsümüzden süt yerine damlayan kanla emzirdiğimiz çocuğu gör…
ben artık hiçbir şey bilmiyorum, tüm bildiklerimi sattım üç beş kelimeye…
anladığım tek bir şey var devirdiğim onca yıldan sonra;
hatırlamak için büyüdük. ölmek için yaşıyoruz. yaşamak için de ölmek gerek bazen, artık bunu biliyoruz.
hem diyorum ki sen bana benjamin’i anlat, ben çayımı içeyim ince belliden.
dipten bir ses: burada adı geçen benjamin'in yoldaş benjamin netanyahu ile hiçbir ilgisi yoktur. bizim benjamin gayet demokrat bir lemingtir. *
devamını gör...