bedbin

hiççiyim. pekala açık mı olayım. aslında nihilist bile değilim. mösyö caraco'nun yolu çok kaim ve var olmayan bodhisivatta'ların yolunu izlemiştir. ölüme yönelik düş kırıntıları, ve yaşanamaz bu sefil halimden ve sefaletin dindirilemez aymazlığından, ancak onun izlekliğini takip ederek ayrılacağım. ortak noktamız o kadar çok ki sayın caraco ile benzeşen uyanışım çok ani olmuştu; ilk fuar alanına giderken, ve gidecekken aniden üstüme kozmik bir kıvılcımdan üstüme korkuya batmış bezginlik bedbinlik çökmüştü. birileri sağdı, ama ben hiçliğe uyanmıştım. uyanışım da ona benzer oldu. babalık eriyerek öldü. hücreleri yedi bitirdi onu. sırada sinirsel yıpranmışlıkla bitmiş, safça kendi güdüleyen bir annelik var bende. ne kadar örtüştüğünü onu ilk okumam da anlamıştım. paralellik ile iç içe geçmiş sadece cins ölümleri farklı onun ailesinde. bu kadar ortak sefil bedenimizden ayrılacağımız için ve hâlâ çiplenmeden onlar takılmadan, ölmek bir lütuf olacaktır. amma heyhat! kötümser de yoktur. o da gizlediği ağlamalarıyla daha da sonuna hazırlanır. biz sefilmiyiz? ucubeleştik mı? teknoloji-tanrım mı? nedensellik oluşmaması gereken evre bir bükülme kırılma. bunu okuyacak gözlerin beyninde korku mu var? kendine ağlayıp sonsuz saygı mı sunuyor gene kendine. evren bu ölümcül bedene ait değil. bir gün ölümsüzlüğü harmanlayıp sunanlar olacak, bizim yokluk aklımız orada olmayacağından, hiçbir şey yerimizi alacak. ne eser, ne de en hiç olmuş dünya reddiyecileri. işte bu yüzdendir ki; fiiliyattımı deşip sefaletin hükmünden kendimi azade edene kadar içkin bir benzeşmenin kesinliğini biliyorum. bilmiyorum lafı dünyayı onaylıyor. kendimi öldürebilirsem tüm bunlar tamamlanacaktır. onunda ana-baba dışında kimsesi yoktu. benimde yok. bekliyorum onun iskeletleşmiş kafatası sızıyor yer küreden kafama. evet benimde hiç kimsem kalmayacak, bazı arkadaşlar vardır evet çok nadidedir okuduğunuzu ve yaşantınızdaki ayrıntıları aktarırsınız her zaman serin bir incelik olur. ama ben sokak kenarında çürüyüşe düşersem, kent bir baraka olur bana. kocaman ve hiçlik ile kesişemeyen bir noktada yok olurum. - her şeyi tahayyülledim. raslantısal boşluk! nesnel artıklığı bitirip, evi eşyaları ve kalırsam planlı bir kendini yakmayı sevecen aziz oluş olmamaya istiğrağımın tamamlandığı yerde varolmamış buddhaları izleyeceğim. tıpkı itiraflarındaki eserinde, 22 ciltlikleri karalamak için, çok geç kalınmış bir ölüme kucak açtığını; bunların tamamlanışında, kendi beyninde yaşarken korku perdesini kaldırıp; cesaretin son soluğunu verdiği ve hakkaniyetiyle en ufak sözü gevelemeden, ben gibilere ses eden caraco gibi bir ölümü gözetiyorum... bu cılız organlar infilak etmeden, ben yakmalıyım sonsuz olmasını dilediğim ölüm ateşini. her şeyi bir anda kaotik düşünce de bir sonrakinin konuştuğu peltek dilin sesler çıkardığı her vakıa sezilebilir gibi geliyor bu günlerde. ama var burada- böylesi koşullandırılmış ve doğmamızı bile bir zillet olan gören bizler azız. kırarsak ürkünç korkuyu, izdeşi olacağımız bu adam olacak. bizi yok sayanlar olacaktır, onların kıvrak gibi görünen nöronları kibarlıkla en aşağılık noktada olsa bile serin sakinlikle kendi ölümümüze doğru yoğunlaşmalıyız. hastalık bir beyin mi? dünyanın kendisi nerede bu evrede? sen nerede ben denilenen çarpık yanılsamanın baş tacı nesnellik ve yitik entropi nerede? kökten reddiyeciler benim denktaşım. bu kopuk anda biyolojik külfetin zehirli yaşamında, birinden sonra çok ani bir ölümü onun kucaklaştığı gibi yeğliyorum.