ben bu çağın insanı değilim

boş kafalar ve ıssız sokaklarda ben bu çağın insanı değilim.

bu cümleyi tam manasıyla kurmak için diğer çağlarda da yaşamış olmak gerekir. aklıma pariste bir gece yarısı filmi geldi adam 80 lerde olmak istiyordu kadın 70 lerde ikisi de oraya gidiyor ama yine mutlu olmuyordu. mesele yer değişikliği değil düşünce değişikliği.
düşünceni değiştir, duygun değişsin. bulunduğumuz bedeni, zamanı hiçbirini seçmedik ve yaşanması gereken bir hayat var.
bunlara yakınarak hayatı değiştiremezsin. bunları kabullenip yola devam etmeli.

leonardo da vinci den duymayı beklediğim söz.
adam yaşadığı çağdan en az 200 yıl ilerdeymiş.

“biliyor musunuz?
ben bu çağdan nefret ettim
etimle, kemiğimle nefret ettim.”

cahit zarifoğlu

yanlış çağda yaşamanın stresi içindeyim.

"kötülüklerin büsbütün egemen olduğu, namussuz bir çağ bu; biliyorsun."
cemal süreya

kölelik, gasp, hırsızlık, savaşlar, envai çeşit hastalık, ilkel tıp seven insanların kullandığı söz öbeği. elektrik internet vs söz etmiyorum bile. şair burada ne demek istemiş bilemem tabi. yakında sanal gerçeklik epey yol kat edecek sabredin.

yaşadigi çaği begenmeyen kiş.
her çağda kötulukler de vardi guzelliklerde. ben bu cagin insani degilim diyerek kenara cekildigine gore tamda bu cagin insanidir cunku degisim icin birsey yapmiyor direnmiyorda sadece kendini laik gormuyor, sen bu cagin insani degilsinde biz bu çağami aitiz.
kendini üstün gören insandir diyebiliriz.

lanet olsun ahir zamana, lanet olsun bu çağa
ulaştır tanrı'm beni atilla'ya ve kürşad'a

bir dönem hep böyle düşündüm. sonra herhangi bir çağda dahi bazı duygulara, düşüncelere katlanamayacağımı fark ettim. bu dünyanın insanı olmadığıma karar verdim. lakin yaşıyoruz işte bakalım.

etimle kemiğimle nefret etsem de önceki çağlar da çok iç açıcı değil.

ben cilalı taş devri insanıyım.
kendimi oraya layık görüyorum.

herkes aynisinu diyor zaten. evrimsel midir nedir.

"insan" olmanın esprisinden nasipsizliği ifade eder sitemsi. bu çağda gerçek bir şey yok bu kabul edilmeyecek bir şey değil: gerçek ebeveyn, gerçek evlat, gerçek akraba, gerçek arkadaş , gerçek "ev" bile yok. her şey sanallaşıyor bunların ortasında insanın kendisine bakması gerekiyor önce. zamandan bağımsız değiliz ama ipleri ne kadar sıkacağımız elimizde. hareket edemeyecek kadar "çağ"a bağlanırsak (her türlü bağımlılık internet, sosyal medya, ilgi vs) böyle sözler edebiliriz. halbuki insan çağının beter taraflarını görüp ondan salim olmaya gayret edebilir. ancak böyle bir durumda kendi çağı ile arasındaki bağı gevşetmiş olur ve "insan" olarak daha hakiki hareket eder.

kendi adıma ben, daho çok çağımın gerisinde yaşatılmak istenmekten şikayetçiyim. çağımla bir sorunum yok.

"bu çağın insanı değilim", "ah şu zamanda yaşayacaktım ki" muhabbetlerini ne zaman duysam aklıma umut sarıkaya'nın şu karikatürü geliyor. *

başta bu şekilde düşünsem de artık aynı fikirde değilim. her çağın bir zorluğu vardı. muhtemelen farklı bir çağda yaşasaydım da aynı şeyi düşünecektim. o yüzden yaşayacağım her çağda bu şekilde düşüneceksem muhtemelen konunun çağla bir alakası yok.

valla ben bu çağın insanıyım önceki çağlarda konuştuğu an kadınları yakıyolardı ben konuşmadan duramam.

ben genel olarak bir çağın insanı değilim galiba.

hangi çağda yaşasam eğreti duracak gibiyim, hiç yaşamasam olacakmış.

işçi sınıfından olmayan insan beyanatı.