çağın insanı olmak

''çağın malı olmak'' anlamında, yâni seni farklı kılan özelliklerden soyunup, çağ sana neyi dayatıyorsa onu kabullenmek şeklinde anlaşılmaması gereken, bilâkis yaşadığın topluma sırtını dönmeden, kendi kabuğuna çekilmeden, bireysel değer ve prensiplerinle çağının bir rengi, bir çiçeği olmak biçiminde yorumladığım bir sözdür.

hazreti ali der ki: çocuklarınızı bulunduğunuz zamana göre değil, onların yaşayacakları çağa göre yetiştirin.

son zamanlardaki çocuklara yapılan istismarlar, kadın cinayetleri, ülkedeki karamsar havaya bakınca;

(bkz: ben bu çağdan etimle kemiğimle nefret ettim)

içinde bulunduğumuz "sosyal depresyon çağının" tipik insanlarını anlatmak istedim:

hepsi yalnızdı. hepsi anlaşılmamaktaydı. zira anlatacak hiçbir şeyleri de yoktu. bir kasnağın dişlisi gibi dönüp duruyorlardı. fakat mutlu olduklarını, gülümsediklerini iddia ediyorlardı.
hayatlarının güzel olduğunu pazarlamaya çalışıyorlardı. gerçek bir ilüzyon olmuştu artık. daha fenası, bir dişliden farklı olarak, ne gıcırdiyor ne de paslanıyorlardı. aksine, içten çürüyorlardı.

herkesin hiç olmadığı kadar kalabalık ve hiç hissetmediği kadar yalnız olduğu bir çağın insanı olmaktır. aynı anda bir sürü insanla iletişimimiz varken, telefon elimizin ucundayken ve hiç kimseye ulaşmak imkansız değilken neden akşamları bu kadar yalnız ve içi boş hissediyoruz?
etrafta gülen insanlar, havalı instagram postları, herkesin aynı anda bir sürü flörtünün olması, sonu düşünülmeyen kariyer başlangıçları ve daha niceleri. çağımızın kısa bir özeti bu.
geçmiş çok mu iyiydi? hayır, vardı kendince kusurları. teknoloji yoksunluğu, zor yaşam koşulları, eğitimsiz bir toplum vardı ve bu da sorunlara sebep oluyordu elbette. ancak duygular vardı, peşinden gidilen hayaller ve en ufak bir zorlukta vazgeçilmeyen seçimler vardı.
dengesiz, teknolojik, nispeten ruhsuz, kalabalık ama çok yalnız bir çağ bu. içinden yalnızca kendiniz olarak çıkabilirsiniz ancak beklentilerinizi minimuma indirin lütfen.

ruhsuz olmaktır.

21. yüzyıla giremeyenlerdenim ben, 20. yüzyılın sonlarında sıkışıp kalanlardanım. çağın insanı falan olmak istemiyorum.

önce çağa bakarım çağ mı diye, sonra... sonra "böyle iyi canım benim, devam." derim.