benim neyim eksik

kıskançlık göstergesi söz öbeği. olabilir tabi, hepimizde eser miktarda ya da kavurucu miktarda var kıskançlık denen ilkel duygu. kontrol edilebilirliği ölçüsünde muhatabını üzmez ama her halükarda sahibini üzer hatta bozar.

bundan başka; benim neyim eksik diyen zihniyetin düzeysiz bir yanı var. ilkesiz, titrek, güvensiz zeminlerde istemsiz kıpraşan; özgünlüğü, biricikliği, kimse gibi olmamayı engellediğini, herkes gibi olmanın konforundan faydalanarak varlık zeminini sağlamlaştırmaya çalıştığını, böylelikle itibarı garantileme gayretinde olduğunu farkında olmayan, dışlanmamayı marifet sayan kimilerine özgü olan bir hal bu.

ne eksiği fazlan var gelir devamın da.

başlığı da ben açmışım. ara ara bir şey, bir tanım, bir görsel dürtüyor beni, bu başlığa ittiriyor.

kariyer de yaparım çocuk da azmi değil bu. bu, bu bir "herkes yapıyor da ben niye yapmayayım", "şimdi şiarımı bir yana koyarım ve bal gibi herkesleşebilirim" tavrı. şımarmak da olabilir, çağımızın hastalıkları kapsamında popüler olma çabası da.

bu sözlükte daha genel kapsamlı bir başlığı açılmış ve güzelce tarif edilmişti daha önce; bana da bakın çağı. işte öyle bir şey.

kişisel ve subjektif olarak çokça akıl, bol miktarda idrak eksikliği, mebzul miktarda da hayatı ciddiye alma diye cevaplayabileceğim soru.

düzenin rahatça kaşıyabileceği bir yerinde kendine bir yara açmak anlamına gelebilir, böyle bakmak.

cevap bence: irade ve istikrar.

bu hayat çok acımasız bir hayat. çekirdek aile ve çok yakın dostlar haricinde aslında kimsenin sandığımız kadar umrunda değiliz. sandığımızdan çok daha az düşünülüyoruz. sandığımızdan daha az farkındayız bir çok kişinin. ama biz onlar bizi görsün, fark etsin, takdir etsin diye onlar için hazırlanıyoruz, onlarla mücadeleden vazgeçiyor ya da onların yaptığı haksızlıkları affediyoruz. ve başkalarına bizden farklı davrandıklarında, kişiliğimiz henüz oturmadı ise bilinç altımızda kendimizde eksiklik arıyoruz.

bunları insan çok gençken anlayamıyor ya da kabullenemiyor biliyorum. ben de öyleydim. halen de tamamen olması gerektiği gibi davranabildiğimi söyleyemem ama tabi çok yol kat ettim. ne yazık ki klasik bir bilgi olmasına rağmen yenilen kazıklarla güçleniyor insan. hayat sert. insanlar da öyle.

diyeceğim o ki takdir edilmeyi beklemek takdir edilmeyi geciktiriyor. takdir edilmeyi hak etmişsek bile bu böyle geçekleşiyor. beklentileri azaltıp bilgiyi ve özgüveni arttıracak, sizin "eksik" olduğunuzu düşündürtecek kişilerin sizin karşınızda eksiklik hissedeceği şekilde kendinizi geliştirmekten başka bir çare yok. bu bilgiyle mi olur, hobilerle mi olur, üretimle mi olur, kimsenin o zırhı delemeyeceği kadar kalın bir yaşam sevinci ve asaletle mi olur bunu kendimiz bulacağız. bulmalıyız. yoksa kendi hayatımızı değil onların hayatını yaşıyoruz.

memen yoksa kayipsin zaten.

sık sık kendime sorduğum sorudur. neden diğer insanlar gibi olamıyorum, niye en basit şeyleri yapmak bile bu kadar zor geliyor sorularına da eşlik eder. mesela dişçiye gitmem gerek. ama bayadır gerekiyor yani çürüğüm var üç tane, e bu dişler de dün çürümedi sonuçta. şimdi bir tanesi apse falan yaptı. iyice kötüleşecek diye korkuyorum, zaten daha ne olsun, gitmem gerek tamam biliyorum. ama zor geliyor, korkuyorum, ağlayasım geliyor sürekli. muhtemelen okuyunca saçma geliyor. ama elimde değil.
edit: sonunda gittim dişçiye. korktuğum kadar kötü geçmedi.*

kendini liyakata adapte etmek için söylenen soru cümlesi.

neyim tam olarak edit. lütfen.