bezini değiştirelim denildiğinde ortalığı yıkan çocuk

anne ve babaların sabır testi olmuş çocuktur aynı zamanda.

anne-babalar benden daha iyi bilir: çocuk yürümeyi öğrendiğinden itibaren bez değiştirmek tam manasıyla işkencedir. çocuğunuza yalnızca "evladım hadi bezini değiştirelim" dersiniz ve çocuğunuz anlamsız bir şekilde hüngür hüngür ağlamaya, kendini yerlere atmaya, kapı tekmelemeye, eline geçirdiği her türlü şeyi sağa sola fırlatmaya başlar.

yeğenimin ne zaman bezini değiştirmeye kalksak, çocuk üst paragrafta saydığım tüm eylemleri itinayla yerine getiriyor ve tişörtünü vs. yırtmaya çalışıyor. yeğenimin bu konudaki saldırganlığının sebebini ise tam olarak anlayabilmiş değiliz.

3 yeğen baktım, bez dahil her işlerinin günlerce bana yıkıldığı da oldu, gayet de aktif, koşan tırmanan tipler. şimdi 4-5 yaştalar, ağaç görünce tırmanırlar, sıkutırdan inmezler.

bu hareketli bebelerin bile bir tanesinin bez diye ortalığı yıktığı olmadı. arkadaş gruplarımda da sadece iki kişiden duydum.

bu tantrum denilen olayların bezle, yemekle, uykuyla -yani tetikleyicisi ile- ilgisi olmuyor çoğu zaman. daha uzun dönem birikenlerin sonucu.

tuvalet eğitimi önemli ya. benim yeğenim iki aylıkken tuvalete gitmeyi öğrendi. öyle herkes çocuğa bakamaz.

bizim bir tanıdığın çocuğu anne karnından izinli çıkıp ihtiyacını görüp geri dönüyormuş.

elleri de durmayacağından ayaklarını yerden kesip banyoya gidecek çocuktur.