bir gerçeği kabullenmek ne kadar sürer sorusu

gerçek, tamamiyle gerçekleşene kadar...

bence.


t/ bir gerçek ne zaman kabullenilir sorusuna cevap aranılan başlık.

an.*

kişiye ve olaya göre değiştiğini düşündüğüm süre. *

bir gerçeği kabullenmek benim için çok kolaydır. önceki bilgimi/düşüncemi yanlışlayan bir bilgiyi gördüğüm anda kabul ederim. eğer bu gerçek bana sıkıntı verici bir şeyse, bu "yeni gerçeğe" uyumlanmam zaman alabilir ama.

lakin, uzun senelerdir, dünyanın en inandırıcı şeyine %99 doğrudur, en deli saçması şeyine de %1 doğru olabilir dediğimden, yani öyle bir felsefem olduğundan, gerçek kavramı benim için epey flulaştı. bilimsel "gerçeklerin" çoğunun bile, ilerde bi zaman yanlışlanabileceği kanısındayım.

kabullenmeye ne kadar açık olduğumuzla ilgili. aslında kabullenmeyi amaç değil de yalnızca çözümün bir basamağı olarak görmek gerekiyor. süreç ne kadar uzarsa bir sonraki basamağa geçiş ve doğal olarak çözüme ulaşmak da zaman alıyor.

bir şeyin/durumun varlığını kabul etmek demek onu doğrulamak ya da büsbütün onaylamak anlamına gelmiyor. bizden doğrularımızı, bakış açımızı, fikirlerimizi söküp almıyor. onlar yerinde durduğu için sancılı zaten. sadece "evet, bu yaşandı" diyebilmekten ibaret. bu sebeple ivedilikle gerçekleşmesi görüşündeyim. zaman kaybı.

gerçeği kabullenmek kolay değil, bazen yavaş yavaş gelir, bazen aniden çarpar. ama ne zaman olursa olsun, insanın kendine dürüst olmasıyla başlar her şey.

sevmek bir ömür sürer sevişmek bir dakika.

(bkz: yasın beş evresi)

çivi çiviyi söker demişler. bir gerçeği kabul etmek istiyorsanız başka bir gerçeği yüzünüze su niyetine çarpın. inanın kabul etmek savaşmaktan daha kolay.

o rüyadan uyandığın zaman.

o bir süreye bağlı olmasa gerek.. baksanıza insanlık binlerce yıldır din adı altında masallara inanabilip, üstelik yaşayarak gördükleri halde bile gerçeği kabullenemeyebiliyor..

türkçeyi katletmek pahasına, hiçbir zaman sürer.

gerçek dediğimiz olgunun en azından tek başımıza algıladığımız çoğu veçhesinin eksik ya da çarpık bir algının ürünü olduğunu düşünüyorum. deneyimlediğimiz hiçbir olguyu bütünselliği ile algılamaya muktedir değiliz, dolayısıyla da o olguyu kabullenme ihtimalimiz zaten yok.

herkes için farklı. bir formülü yok.
ben şu kabullenin affedin hemen on saniyede her şeyi sindirin kavramını doğru bulmuyorum.

yaşadığın hayat dinamikleriyle ilgili. bazen gerçek ortadadır ama kabul edecek cesaretin henüz yoktur. insansın demektir bu. belli ki o kadar süre o duyguların içinde kalmalısın. cesaretsizliği de yaşamalısın onu da tatmalısın aksi durumda güçlü görünme çabası dediğimiz yapay bir olgu meydana çıkıyor.

duyguları yaşamak için izin vermeliyiz kendimize takıntı halini almadan elbette her şeyin bir ortası var ancak ne kadar kalmak gerekiyorsa o kadar kalmalı bireysel olarak.

sonra istesen de istemesen de kabulleneceksin.
atlı kovalamıyor ardından bunu bil yeter.