bir giysiyi uzun yıllar giymek

duygusal bağ kurmak ile ilgilidir.
mesela bazı kıyafetlerimin içinde çok çok rahat hissediyorum kendimi o yüzden atmaya kıyamıyorum.

aslında düşününce normal olandır.

normal bir durumdur. genelde giysilerimi uzun süre giyerim ama rekoru benimle orta okuldan beri giydiğim bir hırka elinde tutuyor.*
not: duygusal bir bağım yok, oluyor diye giyiyorum.
ek: bu tanımi gireli neredeyse bir yıl olmuş, hırka hala benimle.

ılkokulda giydiğim eşofman üstü sweatshirtü üniversitede bile giyiyordum( tabi evde) hatırlayanlar vardir belki hani şu tazmanya canavarlı eşofmanlardan. onun dışında annemin gençlik kıyafetlerini giyiyorum. vintagesa dibine kadar bizde vintıçız*

anısı vardır. anıları, bazen onları düşünmeseniz bile yanı başınızda tutma dürtüsü hissedersiniz. bu bir kıyafette olabilir, bir saat kordonu da.

olması gerekendir. bugün fast fashion endüstrisinin geldiği noktayı düşünürsek hem dünyanın geleceği hem işçilerin hakları hem de cebimiz için en iyisini yapmış oluruz.
bu konuda daha fazla bilgi edinmek isteyen kişilere "the true cost" belgeselini öneririm.

eskiler daha kaliteli olduğu için giyilmesi gayet mümkündür. şimdikiler beş para etmez.

(bkz: minimalism)

bunun bir de aynı giysiyi bulmaya çalışma boyutu vardır ki çok eziyetlidir. sevdiyseniz sezonu geçmeden ikincisini hatta üçüncüsünü almanız gerekir. yoksa geçmiş olsun.

siyah kot pantolonumu 4 yıldır giyiyorum evet rengi aksa bile benim vazgeçilmezim.

g.t büyüdü takım elbise olmuyor, yenisini almak şart oldu.

şunu iyi biliyorum ki hatırası olan şeyler kolay eskimiyor

yirmi beş yaşındayım. ortaokulda aldığım siyah bir tişörtü hala giyiyorum. uzun kollu olduğu için pijama olma şansı yoktu zaten. eskimedi de. ben de on üç yıldır aynı boydayım birkaç kilo farkla. üzücü geldi böyle düşününce.

çok güzel bir his. annemin benim yaşlarımda giydiği kazak veya tişörtlerini giyiyorum bazen. bunun sebebi eskilerin daha kaliteli kumaşlarının olması. giyiyorsun ama eskimiyor. üstüne sade ama çok zarifler.
giydiğimde "beni o yıllara götürüyorsun. ben de böyle genç ve zayıftım. acaba bana da böyle yakışıyorlar mıydı?" vs. ilklerde duygulanıyordu ama sonra alıştı.
sevdiğin şeyleri sevdiğin insanlarda görmek gibisi yok.
nenemin kıyafetlerinden de yürüttüğüm oldu. ama onun sayesinde çünkü onlara akşamlamaya gidip kaldığım zamanlarda beni birkaç üstle tanıştırdı. "bunu çalabilir miyimmm?" deyince verdi.
sweat tarzı kazakları var. böyle kolları balon kol tarzı ve uçlardan lastikli. ve o zamanları da seviyorum zaten o yüzden hiç yadırgamadan giyiyorum.
"öfff modası geçmiş şeyler mi giyiyorsun?"
"modası değil sadece zamanı geçmiş. ve benim moda anlayışım buuu o yüzden çokta geçmiş sayılmaz."
dedemin 2 sweat tarzı kazağını da almıştık. neyse ki bunda "bunu çalabilir miyim?" dememiştim. çünkü dedem giymiyordu ve giymediklerinden göstermişti. çok bol ama umrumda değil. çoğunu tunik olarak kullanıyorum. ve giydiğimde o gün keyifli hissediyorum. mutlu ediyor bu beni...

2010 yılında aldığım nike marka mevsimlik ayakkabım hala yılda 3 ay giyebiliyorum...

yaptığım eylemdir, lise 1. sınıfta bir beden büyük alalım seneye de giyersin mantığı ile 2005 senesinde kimlik mağazasından aldığım montumu hala giyerim. hem kesimi güzel hem malzeme kalitesi muazzam ki yıllardır cok ufak deformasyonlarla bugüne kadar geldi.

ayrıca dolabımda babamın gençliğinde 90'lı yılların başında giydiği kaşe paltosu durur onu da bir ara daralttırıp giyeceğim ve babamın anneme yine aynı yıllarda satın aldığı vogue marka kürklü paltosunu da saklarım, eşim olacak kadına hediye edeceğim.

daha o noktaya gelemedim sürekli bir büyüme var ama artık durdu herhalde önümüzdeki yıllarda bu eylemi gerçekleştirmiş olurum.

yıka giy yıka giy
en sevdiği donu yırtılanlar +1
sizin de en sevdiğiniz donunuz cartladıysa lütfen abone olmayı ve bildirimleri açmayı unutmayın.

en sevdiğim huylarımdan birisidir.
giderim en kaliteli olanı alırım, yırtılana kadar giyerim.