bir gün varlığının son bulacağı düşüncesi

erza ukdesi.

yokluk kadar ağır bir düşünce.

sırf bu yüzden bazen namaza başlamayı düşünüyorum.

beni nedense hiçbir şekilde korkutmayan düşünce. hayatın bir gün sonlanacağını kabullenip yaşamak hem vaktimizi daha iyi harcamamıza, hem de psikolojik olarak daha güçlü olmamıza yarıyor bence.
malum hayat herkese aynı şekilde davranmıyor, kimine epey adaletsiz davranıyor. kimi milyoner olarak doğarken, kimisi doğum ücretini ödeyemeyen ailelerde doğuyor.
kimi yetenekli, kimi sakat doğuyor.
ancak milyoner olarak doğan da, yırtık battaniyeye sarılı olarak eve dönen çocuk da aynı sonu yaşayacak. hayatı gereğinden fazla ciddiye almamamız gerektiğini hatırlatıyor bu düşünce.
sırf daha fazla maaş almak için arkadaşımızın ayağını kaydırmamamız gerektiğini, kimseye saksofon resilati yapmadan, onurlu bir şekilde yaşayıp, utanmadan, sıkılmadan, hayatın tadına vararak belki biraz yoksul, belki biraz zengin yaşayarak gideceğiz bu dünyadan. sonsuza kadar kalmayacağımız bir dünya için fırıldaklık yapmamak, en azından şu kısa ömrümüzün sonunda hatırlayan bir kaç kişi için "iyi insandı" dedirtecek şeyler yapmamız gerektiğini düşünüyorum. bence bu kadar tatava yapmadan, yaşayıp s. olup gitmek gayet güzel.

hayata çivi çakmaya gelmedim. hatta çoğu zaman ne zaman gideceğimi merak ederim. bunu düşünen insan yaşamayı seviyordur herhalde, ben sevmiyorum.

neden bilmiyorum ama o günün bir an önce gelmesini istiyorum. fazlasıyla insanlardan ve hayattan soğumuş durumdayım. depresyonda değilim lakin bu hayatta daha ne göreceğimi bilmiyorum artık. günün birinde üçüncü sayfa cinayet haberinde yer almaktansa ecelimle ölme düşüncesi daha cazip geliyor.