bir ıslık güzel olur yön tayin etmek için

kaybolmak üzere olduğunu düşünen - ki her insan hayatı boyunca dönem dönem bu düşüncelerle savaşır- bir yazarın cümlesidir.

okuyunca üzerinde düşünmeme neden oldu cümle. zaten okuduğum bir cümle düşünmeme neden olmuyorsa o cümlede anlatım bozukluğu olduğunu varsayıp ciddiye almıyorum artık. anlatımı bozuk cümleleri görmezden gelme hakkını elde edecek kadar yaşlıyım artık. ve yaşım üçe kalansız bölünebiliyor.

bazen tanım yazarken yoldan saptığım oluyor, “bazen” diyerek bu yoldan sapmaların sanki ara ara olduğu yalanını da söylüyorum. aslında neredeyse her zaman konudan ayrılıp bambaşka yerlere gidiyor aklım. aklımı alıyor bazı şeyler. ne yaparsa yapayım karşımda bir tek yön levhası. her yol oraya çıkıyor.

ben de cümle sahibi yazar gibi bir ıslık bekledim uzun süre. yönümü tayin etmek için içten gelen bir nefesin çıkardığı o sesi aradım durdum. bu kadar edilgen bir tavrın bana göre olmadığına karar verdiğimde ıslık çalmayı benim de başarabildiğimi gördüm. herkes yapıyorsa ben de yaparım.

bu tanımın içinde kaybolduğum gibi hayatın içinde de kayboldum yıllarca. ve ıslık çalmayı öğrendiğimde sadece kendi yolumu değil benim bekleyenlerin yolunu da bulabileceğimi anladım.

ben konudan yine saparak çaykovski’nin 1802 uvertürünü ve kelebek mobilyanın reklam müziğini çok iyi çaldığımı söyleyeceğim ıslıkla. kaybolma hissi ağır bastığında bu sesi dinlemek yön tayini için iyi bir yöntem olabilir. şimdi bu yazıyı okuyup bana hak verdiyseniz önce bu iki müziği dinleyin.

ben biraz düşüneceğim, dönersem ıslık çalarım.