1.
baharlarımızı çaldılar sevgilim
bize mevsimin kışı kaldı.
bu yüzden sana yolların çıkmaz sokaklara vardığı
yerlerden yazıyorum.
buralarda sokak lambası yok, evler eski.
bir sözden ötekine bütün sözlerde pis bir küf kokusu var.
senin yanına gelmek ne mümkün, köşe başlarını tuttular.
elin başka ele düştüğünden beri
duvarlara yazmaz oldu mahalledeki çocuklar,
pencere kenarı çiçekleri soldu,
rafa kalktı sevdalar.
çorak topraklardan ince bir sızı gibi akıyor
inandığım her şey.
bu memlekette artık kimse eskisi kadar güzel değil
ben de kapattım televizyonu, duvarlara bakıyorum
duvara bakmak güzel sevgilim duvarlara sarılmak da.
tam bi' deli cesareti şu tutunma çabam anlayacağın.
oysa doğduğum andan beri bi' kavganın içindeyim.
milim milim yanıyorum otobüs duraklarında.
hatta kavruluyor içim kavrulmasına da ilacı yok, çaresi yok.
çünkü çarelerimizi bile çaldılar sevgilim.
çarelerimizin yanında umutlarımızı da.
yine de bu deli ayazda büyük itinayla atlıyorum yarıklardan.
sırf düşmemek için yokluğa, sırf düşünebilmek için seni bir sabah daha.
biliyor musun, senin köşeyi dönüp gelmediğin her gün gamlı bi' kuş öttü komşunun çatısından.
ve kursağıma oturdu son lokması yaşamanın.
bu yüzden kapısını iki kere kitledim sevmelerin,
sımsıkı örttüm perdelerimi,
açmadım kimseye de bir daha.
mutlu olabilme ihtimalimizi çaldılar sevgilim,
bize sonun en acılısı kaldı.
çay bahçeleri boş, parklarda köpekler aç, yeni köprü yapıyorlarmış.
etrafından dolaşıyorum bir yere varmanın.
yolları uzattım, zaman elimde lastik misali.
toprağa basmayalı bi' ömür geçti,
koynunda boylu boyunca uzanıp bir denizi izlemeyeli.
nedendir bilinmez..
dizin, başka dize değdiğinden beri
sanki parmağımın ucunda küçük bi' kıymık,
battıkça batıyor
bir türlü de çıkmıyor.
acısı derinlere indi.
ama üzülme alıştım, o kıymıkla yaşamaya.
alışılıyor sevgilim.
alışılıyor tüm bunlara.
geçici heveslerimiz olmasa iyi insanlardık aslında.
t: nazlı başaran şiiri. **
bize mevsimin kışı kaldı.
bu yüzden sana yolların çıkmaz sokaklara vardığı
yerlerden yazıyorum.
buralarda sokak lambası yok, evler eski.
bir sözden ötekine bütün sözlerde pis bir küf kokusu var.
senin yanına gelmek ne mümkün, köşe başlarını tuttular.
elin başka ele düştüğünden beri
duvarlara yazmaz oldu mahalledeki çocuklar,
pencere kenarı çiçekleri soldu,
rafa kalktı sevdalar.
çorak topraklardan ince bir sızı gibi akıyor
inandığım her şey.
bu memlekette artık kimse eskisi kadar güzel değil
ben de kapattım televizyonu, duvarlara bakıyorum
duvara bakmak güzel sevgilim duvarlara sarılmak da.
tam bi' deli cesareti şu tutunma çabam anlayacağın.
oysa doğduğum andan beri bi' kavganın içindeyim.
milim milim yanıyorum otobüs duraklarında.
hatta kavruluyor içim kavrulmasına da ilacı yok, çaresi yok.
çünkü çarelerimizi bile çaldılar sevgilim.
çarelerimizin yanında umutlarımızı da.
yine de bu deli ayazda büyük itinayla atlıyorum yarıklardan.
sırf düşmemek için yokluğa, sırf düşünebilmek için seni bir sabah daha.
biliyor musun, senin köşeyi dönüp gelmediğin her gün gamlı bi' kuş öttü komşunun çatısından.
ve kursağıma oturdu son lokması yaşamanın.
bu yüzden kapısını iki kere kitledim sevmelerin,
sımsıkı örttüm perdelerimi,
açmadım kimseye de bir daha.
mutlu olabilme ihtimalimizi çaldılar sevgilim,
bize sonun en acılısı kaldı.
çay bahçeleri boş, parklarda köpekler aç, yeni köprü yapıyorlarmış.
etrafından dolaşıyorum bir yere varmanın.
yolları uzattım, zaman elimde lastik misali.
toprağa basmayalı bi' ömür geçti,
koynunda boylu boyunca uzanıp bir denizi izlemeyeli.
nedendir bilinmez..
dizin, başka dize değdiğinden beri
sanki parmağımın ucunda küçük bi' kıymık,
battıkça batıyor
bir türlü de çıkmıyor.
acısı derinlere indi.
ama üzülme alıştım, o kıymıkla yaşamaya.
alışılıyor sevgilim.
alışılıyor tüm bunlara.
geçici heveslerimiz olmasa iyi insanlardık aslında.
t: nazlı başaran şiiri. **
devamını gör...
"bir mektup kırılganlığında" ile benzer başlıklar
mektup
73