bir noktadan sonra hayatın anlamının da anlamsız gelmesi

tuhaf bir his. hayatın anlamını defalarca buluyor, yaratıyor, onun sana hayat boyu yeteceğini zannediyorsun ama hayır, bir aşamadan sonra o da yeterince motive edici olamıyor. kazanan taraf kaos ve anlamsızlık oluyor.

hayatın anlamını anlar belirliyor bence. mutlu anlar bizi bu sorulardan uzaklaştırıp hayatın içine katarken olumsuzluklar sorgulamayı getiriyor. ne var ki bu çağ buhranların çağı.

uzun bir süre hayata anlamlar aradım. itiraf ediyorum yorucu bir süreçti. vardığım sonuç:
hayatın anlamı, hayatın anlamsız olması.
büyük ihtimalle bir süre sonra bu da tatmin etmez, anlamsız arayışıma devam ederim. yanlış hatırlamıyorsam camus'ye ait olan sıradaki cümle benden anlam arayan herkese gelsin;
"hayat hiçbir şeydir, itina ile yaşayınız."

eğer hayatın anlamı da anlamsız gelmeye başladıysa, demek ki bulunan bu anlamın gerçekten anlamlı olmadığını getirir insanın aklına.

insan, anlam arayan değil anlamı bulduğuna inanan bir varlık sanırım. zaten anlam da aramayız biz, inandığımız olgu ve değerleri destekleyecek bilgiler toplarız sadece. gerçeklik atfettiklerimiz de bu yüzden dayanılmaz veya tahammül edilemezdir belki de. ama bilmemeye ve bilmemenin huzursuzluğuna katlanabiliriz. cehaletimizi sürdürecek bilgileri toplamaya ömrümüzün sonuna kadar devam edebiliriz.