bir şehri terk etmek

yüreğime batan minik minik cam kırıkları ve yaşlı gözlerimle, 24 saat içinde gerçekleştireceğim acılarla süslü yol hikayesidir.

yine beceremedim mutlu olmayı. bir evlendirme dairesinden çıkamadım kol kola sevdiceğimle.

ıspanaklı börek yapmış yolumu gözleyen anneme, "ana bu da gelinin rümeysa 3 aylık hamile şu an" diyemedim.

her kadın, ruhumdan bir parçayı kemirip koparmış ve tükürmüş gibi. bu da yetmemiş, o parçaların üzerine havada uçan kargalar pislemiş sanki. sanki odaya giren kelebekler ağzıma ağzıma gelmeye çalışıp ekrana konmuş ve çok korkmuşum tüm olanlardan. kaçmışım hep kendi içime doğru. ne kadar uzaklaşırsam uzaklaşayım, acılarımdan kaçamamışım.

ve o travestiler. koca bıngıldaklarıyla utanmadan zart zurt köşe başından çıkan pasif adiler. birine bile bulaşmadım. alnım ak. çok kadıncıl yetiştirilmişim. gurur duyduğum yanlarım da var.

hiç zenci ile sevişmedim. istemiştim pamuk gibi bedenimin bitter çikolata bir hanım tarafından yalanmasını. yapamadım. hepsi çok çirkin ve şişko. normalde güzelleri olurdu ama göremedim.

ormandan mı geldiniz allahsızlar?

insan özünü buluyor. her şeye rağmen ayakta kalmak zorunda hissediyor. kimi zaman birilerine tutundum. sen duvar ol, yaslanayım sana, kollarında uyuyayım dedim.

istemediler beni. artık buraya gelme, sevgim bitti dediler. canları sağolsun.

belki paralel evrende şu an çok mutluyuz. yağmurlu bir günde koşuyoruz deli öpmüş var gibi.

sen bir tekila istiyorsun, ben de sana bira içsen hafız hesabı pis geçirirler diyorum.

aşk böyle şeyleri aşmaz mıydı? aşamadı işte. kırıldım ya. bıktım.

o sokaklarda yine bira şişeleri olacak. hepsi anı dolu olacak. insanlar yine gülecek. şehirler gittiğimizi anlayamaz. çünkü adı üzerinde, şehir olm bu. insan olsa anlardı. yice mevlam ne güzel dizayn etmiş her şeyi.

bir şehrin sizi terketmesi kadar acıtmayan eylemdir.

(bkz: kısa kes aydın havası olsun)

aydın diyince aydın'da vardı benim bir tane. çarşıdaki havuzun başında az beklemedim. aytepe'de ayın çıkışını beklerdik. tria neydi o tepede saklambaç oynardık. sonra terkettim. aydın'ı yani. güzel şehirdi aydın. hala güzeldir muhtemelen. özledim bak şimdi duygulandım ağlıcam. açmayın böyle başlıklar.

geride anılar bırakmaktır. en ufak bir anıyı bile özleyecek olmaktır. güldüğünüz, ağladığınız sokakları özlemektir. özellikle doğduğunuz, büyüdüğünüz şehir ise bırakmak daha zordur. bıraksanız bile sizinle gelir.

şehir bizimki gibi olunca insan bi dakika bile düşünmüyor

şehrin s.nde olmayan durumdur.

(bkz: tüm şehir uyurken ıslık çalarak şehri terk etmek) başlığım silinmişti. bak yine geldi aklıma. ah ulan be.

yeni hüzünler edinebilmek adına eski hüzünleri terk etmektir, şehri terk etmek. şehrin haberi dahi olmaz bundan. şehirde bıraktıklarının ve şehirdeki birinin senden aldıklarının hüznüdür bu hüzün.

bir yeri arkada bıraktığını sanma durumudur. bir yeri terk edince o yerin senle gelmeyeceğini mi sanıyorsun ? ben de öyle sanmıştım.

nasılsa yakında tekrar gelemiycem diye kadıköyde modadan rıhtıma giden yolda gecenin onunda dans ede ede hoplaya zıplaya; ümraniye üsküdar metro meydanlarında pijamayla dolaştım ahdhshdhshs
bi yerden veya bi kişiden ayrılırken içimde ne delilik kaldıysa yapıp öyle ayrılmayı seçiyorum çok eğlenceli

eğer o şehirde bir şeyleri ardında bırakmışsan, kusura bakma ama aslında terk edilen sensin demektir. şehir içindekilerle asla sana dönmez ama sen ona dönmek zorunda kalacaksın demektir. insan terk etmeyi en çok beceremeyen varlıktır. biz sadece bıkarız ve tasmayı bırakırız, hiç tutmamışız gibi...

aklıma rapçilerin hikayesini hatırlatır.
veyasin, uzun süre evde hiphop'la uğraşıyordu ve bunu fark eden evren besta, veyasinle mode xl grubunu kurma kararında gelir.
peki bu veyasin bizim kasabada yaşasaydı bestayı nerden bulurdu?
işte bu bir sorudur.
kolay mı netden arkadaş bulup ev tutmak?

ne kadar zor oldugu yaşadığı ülkeye göre değişir

kent adlı şiirinde konstantinos kavafis'in yıllar önce anlattığı hede.



*

şehri değil aslında içindekileri terk etmektir o, artık sesleri sana ağırlık veren insanlardan nefret etmemek için bırakıp girmektir. tolstoy'un çok sevdiğim bir sözü vardır.
“tüm muhteşem hikayeler iki şekilde başlar: ya bir insan yolculuğa çıkar, ya da şehre bir yabancı gelir.”

gerçekten de öyle değil mi?

bazıları yazıyor tanımları felan görünce noldu, neyin var.. neden böyle karamsarsın vs vs vs
arkadaşlar geçen yıl birtakım şeylerle mücadele etmek zorunda kaldım. bu beni şehri terk etmeme sebep oldu.
her şeyi arkamda bırakıp 2 gün de evime döndüm...
geirsem geçer sandım geldim ama geçmedi...
bu süreç beni çok yıprattı. belki hâlâ daha yıpratıyor.. hiçbir şey kolay olmadı. ne orayı terk etmek, ne de evdeki tekrar monoton hayata alışmak...
şehri sevmiyorum hatta nefret ediyorum ama çok özlüyorum...
arkadaşlarımı, anılarımı her şeyi arkamda bıraktım ben...
bu sevgili olayı felan değil, bunu soruyorsunuz genelde ama benimki bambaşka bir şeydi.
sehri terk edebiliyormussun ama yaşadıklarını asla... eğer şehri terk edersen geçer sanıyorsanız geçmiyor...

bazen de şehir insanı terk eder.

gitme zamanı gelmiş demektir.
ama her zaman giden terk etmiş görünecektir.