bir şey söylemek isteyip vazgeçmek

genelde insanlarla bir konu hakkında konuşurken tam olarak istediğim şeyi söyleyemiyorum çünkü bunu yaptığımda genelde insanlar ya yanlış anlıyor ya da yanlış yere çekiyor. ya da kınamaya kalkıyorlar.

kimi zaman; anlaşılamayacağını, boşa kürek çekeceğini düşünmekten.
kimi zaman; söyleyeceğin şeyin karşındaki kişiyi kötü bir şekilde etkilemesinden korkmaktan.
kimi zaman; aman şimdi söylerim de muhabbet uzar diye iç geçirmekten.
kimi zaman; kendini tam olarak ifade edemeyip yanlış anlaşılacağını düşünmekten.
...
vb. gibi sorunlardan doğabilecek durumdur.

nerdeyse her gün başıma gelen durum. tam anlatma hevesiyle dolup taşarken 'ya bu benim anlattıklarımı tam anlamıyla anlamaz da başka şeyler anlarsa?' diye düşünüp kendimi boşuna yormak istemiyorum.

sözlerin düğümlenmesindendir.

türkçe de yazılan veya söylenen cümleler dil gereği çok önü açık cümlelerdir, istendiği an istendiği yere kolayca çekilebilir, bu yüzden kelimeler dudaklarına ulaştığında yanlış anlaşılacağını bildiğinden geri gönderirsin o kelimeleri

farz et ki bir duvara konuşmuş olacaksın ve söyleceğin şeyin bir anlamı olmayacak bu durumda vazgeçmek tek seçenek.

söyleyeceği şeylerin kişi ya da konu üzerinde hiçbir etkisinin olmayacağının farkında olmak.

neyse.. deyip susmak.

son günlerde dilimin ucuna kadar geldiği halde, karşımdakine o içimi kemiren soruyu sormamak için kendime yaptığım eziyet.

o’nun anlamayacağından değil de duyacaklarımdan korkuyorum sanırım. ve sonucunun kötü olmasından. ama daha fazla içimde nereye kadar tutarım, bilmiyorum. sonuçta kendimi kandırmış oluyorum böyle de. ve sürünmektense ‘aman be ne olacaksa olsun’ deyip pat diye söylemeliyim sanırım.

sonumuz hayrolsun.

söylendiği zaman, söylenmesi halinde gelecek yararın; söylendiğinde uğrayacağın zararı karşılamaması durumunda meydana gelir.

bazen başını ağrıtmaya değmez söyleyeceklerin. karşındaki de bir şey söyleyecek ve tartışma büyüyecek ve belki istenmeyen bir noktaya gelecektir. içine atma olayı da buradan gelir zaten.