bir sonuca varmanın büyüleyici imkansızlığı

piere senges'in siluet çalışmaları isimli çok da beğenmediğin kitabında geçen bir sözdür.

franz kafka'nın yarım kalmış cümlelerini tamamlandığı bu kitabında yazarın belki de tek iyi tespiti bu sözdü benim için.

yazılan yazıların her ne olursa olsun bir sonuca varamayacağını ve bu imkansızlığın ne kadar çarpıcı bir şey olduğunu anlatıyor yazar bu sözü ile.

yıllardır öykülere başlayıp, bolca yazıp, bolca silip neredeyse hiçbir sonuca ulaşamayan acemi bir yazar olarak bitirdiğim öyküler bile hep yarım gelmiştir bana. sanki biraz da düşünsem daha da fazlasını yazarım gibi. sanki anlatılmamış üç beş nokta daha kalmış gibi. sanki öyküye bitti gözüyle bakarsam yanlış bir şeyler yapacakmışım gibi.

elbette bunu yazı için olduğu kadar başka şeyler için de söylemek mümkün. hayatın her anı için rahatlıkla söyleyebiliriz ki bir sonuca ulaşmak imkansızdır. büyüleyici bir duygudur bu. bir sonuca varmak için hala yapılacak başka şeylerin de olduğu hissi.

bu tamamlanmamışlık bize devam etmek için bir neden verecektir, veriyor da zaten. mükemmelleşmek için ihtiyacımız olan şey belki de bir sonuca varmanın büyüleyici imkansızlığıdır.

çok keyifli bir söz. sorgulayan ve gelişimini sürdüren insanlar için geçerlidir. ilk entry'i giren dostumuzun yazdıklarından yola çıkar isek. evet yazdığın her öykü eksikmiş gibi gelecek. gelmeli de. eğer eksiklik göremiyorsan ya da hissedemiyorsan sorun var demektir. bu sorun da farkındalığın düşük, sorgulama yetinin zayıf olduğudur. ne kadar güzel ki senin sorgulama kabiliyetin ve de farkındalığın yüksek. tabi bilimum öykü-hikaye yazım kurallarına uyduğunu var sayıyorum. insan her an gelişen bir varlık olduğu için eski yazdıklarını beğenmemen ya da eleştirmen veyahut da eksik bulman çok doğal bir durum. çünkü o an hissettiklerin ve yaşadıkların ve de düşündüklerin geçmişte kaldı ve artık sen daha gelişmiş bir birey oldun bugün. yarın da bugün için aynılarını düşüneceksin.

kendi alanımdan örnek verecek olursak. bir ressam olarak tasarladığım her tablomda eksiklikler görüyorum. kusurlar hatalar buluyorum. ya da yazdığım her şarkı mesela belli bir zaman sonra tekrardan çalıp söylediğimde sanki sözleri çok basitmiş gibi geliyor. bunu eskiden yadırgardım. ve daha iyisi için çabalardım. hala daha iyisi için çabalıyorum fakat yadırgamıyorum artık. yukarıda anlattığım sürecin farkında olduğum için.

bir sanatçı bence '' ben oldum.'' dediğinde bitmiş demektir hangi dalda olursa olsun. kusursuzu ve mükemmeli aramak bir ömür sürer sanat dediğimiz alanda. ha çevrendeki insanlar seni övebilir. yazdıklarını çizdiklerini söylediklerini çok beğenebilir elbette insana işini yapması için yakıt görevi görür bunlar amma ve lakin egonun okşanmasına ve böbürlenmeye asla izin verme. yoksa bu seni kör eder ya tekrara düşersin o övgülerin devamı için ya da üretemez vaziyete gelirsin. bu durumdan mütevellit yazmaya, çizmeye, söylemeye, gelişmeye ve daha iyisi olmak için çabalamaya devam. *