bir türlü diyete başlayamamak

beni delirten durumdur. aylardır ha bugün ha yarın derken neredeyse yazı getirdim. sonuç şu saat olmuş kahve ve ıvır zıvırla tıkınmaya devam. benden olmaz.

diyete baslayamiyorsan spora basla .istediğin kadar yemegi yersin.

diyet yapma kararını aldıktan bir gün sonra diyetisyene gitmiştim.2 ayda hedefime ulaştım ve ağustostan beri yaşam tarzım haline getirdim.hiç zorlanmadım.
(bkz: kafaya koyduğunu yapmak)
(bkz: deli inadına sahip olmak)

90 kg yu görene kadar başlamam

"pazartesi başlarım." der her diyete başlayacak olan.*

irade eksikliği mi yoksa hayatı çok sevmek mi bilmiyorum diyete başlamamanın sebebi.
hayatı çok sevmek desem, sağlıklı ve fit bir vücuda sahip olursak hayatı daha mı çok severiz? yoksa bu saydığım 2 şey kendiliğinden mutluluğu getirir mi bunu da bilmiyorum.
şahsi sebebim, yemek yemeyi çok seviyorum, şu anki kilom umurumda değil. yazın kendiliğinden giden kilolarım var.
diyetisyene gittiğimde "kiloya alışmak, bunu normal görmek, kilolu olmaktan daha büyük bir sorun" demişti. bu sözü aklımda hâlâ.

benim sorunum diyet yapmak değil. zaten diyet yapmak cümlesini de sağlıklı bir yeme düzenini benimsemek olarak anlamak istiyorum.

benim sorunum duygusal açlıkla mücadele edemem. yani bir şarkı sözü var ya bana yeniden şarkılar söyleten kadın işte motivasyon lazım.

yoksa insan neden haz duyduğu bir şeyden vazgeçsin. her gün salata yiyerek 5 yıl daha uzun yaşamak için mi.

bu motive etmiyor ama biriyle 5 yıl daha mutlu yaşamak fikri sağlıklı yaşamak için bir sebep olabilir.

çocuğunuz olsa ona örnek olabilirsiniz. sağlıklı beslenme ve sporu hayatına sokması için ona rol model olursunuz ama yalnız yaşıyorsanız neden daha uzun yaşamak için kebap yemiyorum ulan diyebilirsiniz.

pazartesi başlayacağım diye diye yıllar geçti, 1 aydır spora yazılmayı düşünüyorum… sınavlarım bitince başlarım… umarım