bir word dosyası oluşturup günlük tutmak

bu aralar yaptığım eylem.. aşırı keyifli bir olaymış ya bu günlük falan.. insanı rahatlatıyor.

rahatlatır derlerdi de inanmazdım. son günlüğümü ilkokul 3'de bir ajandaya yazmıştım. o zamanlar her sevdiğim kız için ayrı günlüğüm vardı.. ama ilkokul 3'deki farklıydı..

sılaydı kızın adı, hafif şişman, gökyüzü gibi gözler, benim kadar boy.. boyum o kadar kısa da değildi. yapılıydı kız. hafta sonu okul kurslarına giderdik beraber, yan yana oturmaya çalışırdım, arada bana attığı bakışların içimi yakışını bir daha hiç kimsede hissedemedim.

bütün oksitosin hormonumu o zamanlar tüketmiş olabilirim gibime geliyor. aklımda kalan bir çift göz, tekrardan hissedemediğim duygular.. kesin çirkin bir kız olmuştur, öyle oluyor genelde umarım mutludur.

devamlı yazmak iyidir.. 'kimse anlamıyor beni' ergenliği değil bu. kimse beni anlamıyor.

lisede ağlayarak tutulan ve yıllar sonra gülerek okunan günlüktür.

geçenlerde bir kısmının ekran görüntüsünü aldığım için okuyabildiğim ama kesinlikle sağda solda bırakmayacağım yazdıktan bir kaç dakika sonra sileceğim günlük tutma şeklidir. * kağıt yakmayla uğraştırmayıp hemen silip kurtulabildiğim için ayrıca severim.

benim de gerçekleştirdiğim eylem. hatta şunları yazdım; *

word dosyası değil de ortaokulda baya baya ajanda ve kalem ile yaklaşık iki üç gün denedim tutmayı.

çok zor ve gereksiz buldum. yazıp yazıp bütünlüğe geri dönüp baştan okuyunca, bu saçmalığı ben yazmış olamam deyip koparıyordum kağıdı. sinirleniyordum da beceriksizliğime.

bazen yazarken yazım kayınca yine koparıp bir hırs en baştan yazardım. sısısıs cidden çok saçma. herneyse,

üçüncü günün şafağında benlik bir iş olmadığına kanaat getirdim. heves etmiştim olmadı.

ı ıh olmamış o kendi el yazınla kağıda yazman gerek

google keep ile yaparak gmail ile senkronize ederek sürekli erismektir

eskiden ajandalara yazardım. sonra 9-10 ajanda olunca bir gün hepsini kamp ateşinde yaktım. sonra baktım yazmadan olmuyor a4 lere yazıp yazıp onları da yakmaya başladım. derken tablet aldım ve kalemle yazıyorum. hem notlar parola korumalı hem de tablet parmak iziyle açılıyor.

94 den beri yazarım ve çok rahatlatıcı bulurum. siz de akıllı telefona falan yazarak güvenlik endişesini aşabilirsiniz .

pıt pıt akan gözyaşlarım ile bozulan klavyem yüzünden yapmayı bıraktığım özle iletişim şekli -diyormuşum-. *

bilinç akışı beni hiç ummadığım sapaklara çıkarıp oralarda bırakacak kadar tehlikeli olduğundan max 60 saniyelik videolar çekiyorum artık. daha hedefe yönelik oluyor.