bir yazarla samimi olmadığın halde onu sevmek

sıklıkla başıma gelen durum oluyor. ulan yazarla hiçbir şekilde muhabbetim yok lakin böyle entrylerini okuyunca onun yanaklarını mıncırasım geliyor adeta. hakikaten birini sevmek için illa samimi olmaya gerek olmuyormuş. var burada kendilerini uzaktan uzağa sevdiğim insanlar. ya neyse, şerefsizim ağlamamak için zor tutuyorum kendimi.

gece vakti bu ne duygusallık kardeşim kendime anlam veremedim an itibariyle.

sevmek diyemem ama kendi hissime de yeni başlık açmayım.
muhabbetim olmadığı halde yazdıklarının bana hissetirdiği bir yanak mıncırma isteği oluşturan yazarlar var. her beğenim bir yanak mıncırması değildir bu arada. onu içimden yapıyorum.

ya siz ne yaşıyorsunuz harbiden içerilerde. burası sözlük. aşk meşk ve ergenlikle için başka platformları meşgul mü etsek acaba .

pasha kardeşimi gıyaben seviyorum yalan yok..

aga favlama yakalanırsın..

bende yanak mıncırması isteği ile zuhur etmese de benzer duygulara yol açan kişiler olmasından mütevellit varlığını kabul ettiğim durum.

gerçekten bazı yazarlara, nedendir bilinmez, uzaktan uzağa bir sempati besliyorum. sanki tanışsam dünyanın en güzel insanını tanıyacakmışım gibi bir his... kendileriyle tek kelime konuşmamış olsam da yaşıyorum bu garip hissi. bazıları da aynı şekilde, tek kelime dahi konuşmadığım halde sinir katsayımı yükseltiyor. belki konuşsak onları da seveceğim ama görüntülü ilk izlenimin ve ön yargının yazılı versiyonu sanırım bu.

gazetedeki bir köşe yazarı edasıyla güzel tanımlarını ya da fikirlerini severek okuduğumuz, beklediğimiz yazarlar var tabi ki. anonim kalmak ise işin içine gizem ve merak da katıyor bir yandan. sevmek ile bu kastediliyor yanılmıyorsam.