bırak bazı şeyler çözülemez olsunlar

20. yaşımın sonlarına doğru yaklaşırken aldığım en ağır ders şu oldu

sevgisiz büyümüş ve sevgiyi yanlış öğrenmiş insanlar var ve aramızda geziyor

son 1 aydır bir fotoğraf düşündüm, bir yüz düşündüm dedim neden, etrafa dedim neden

bi sürü tanım koyabilirdik kendi tanımlamalarımıza ve bariyerlerimize göre

o olay ben de bi ampül yaktı
dostum ben nereye gidiyorum ve ne yapıyorum dedim
belirsiz olan her şeyi bi netleştirmek istedim önce
bi pürüzler kalksın istedim
yıkıldım en çokta kendime kadar bi yıkılımdı bu
son 5 senedir kafamda tolere ettiğim yıkımlara yandım
kendime yenilmişim o 5 sene onu fark ettim
yinelenen konular arasında her defasında ah insan yine sırtından…
olmazlara yanmayı bırakıp olanlara da yanmam gerektiğini gördüğümde aradan bi 5 sene geçmişti. değişmemişti aslında değişmişti ama kötücülleşmeye doğru bi değişim olmuştu. çocukluğumda anılarımın olduğu bi insanın o duruma gelebilmesi ve en korkuncuda bunu normalleyebilmesi derinlemesine bi konuydu. benim yıllardır aşamadığım bi konu bu takıntı dersek diyelim, nöropsikiyatrik bi tanım koyalım hiç fark etmez
çok garip ki benim tanıştığım insanlarda hep bu bantta oldu bu banda benzer insanlar oldu
her defasında aynı dersi hayat bana veriyordu aslında
ben o dersi her defasında alttan alırken her defasında onun bi ders olduğunu ve benim o dersi tekrarladığımı fark edemiyordum bile.
üstüne aldığım yeni derslerde bu temelde veremediğim ders ise hep sıkıştırıyordu beni
beni ve ilişkilerimi
beni ve benliğimi
1 hafta önce üst dönemimden bi çocukla tanıştım üniversitede ve inanır mısınız
çocukla ilk yemeğe çıktığımda dedim aynısı sadece yüzler farklı hala bi zincir vardı…
hala benzer davranışlar beleriyordu hayatımda

hayatımda ilk defa bi erkek bana şunu dedi;
babanla aran iyi ya
seni çiçek böcek kesmez
iltifatta çok sevmezsin muhtemelen

hayatımda hiç babamla aramın iyi olması bana kendi özel ilişkilerimde bu kadar ağırlık ve zorluk vermemişti herhalde
çocuğun yaptığı komplekse mi yanayım yoksa bakış açısına mı?
şimdi ne dicem size
erkekler güçlü kadın sevmez imajını adeta yıkarcasına kendinizi güçlü yetiştirin kadınlar
bu durumdan aşağılansanız bile.
benim yaşamımda neden ilişkimin olamama sebebini anlamıştım sebebi buydu. ne olursa olsun devam etmemdi, düştüğüm yerden kendim kalkmaya çalışmamdı, ne olursa olsun bi erkek arayışından önce en derin mutsuzluklarımda yokluklarımda ailemin vâr olduğunu bilmemdi ve hep şerefimle yaşamaya çalışmamdı evet ben yaşamım boyu buna hep önem vermiştim ve şunu öğrendim simoshi
bi odada en zeki sensen o odadan çık
bi masada en çok dinleyen sensen o masadan kalk
inan bana çok hafiflersin büyümek budur kabuk değiştirirsin, güneşlenirsin beklemenin ardından bi keselenir ölü deriyi atarsın. yaşam senden bir yenilenme bekler yinelemek bazen yanlış kararları doğurur. en derin sevgi ve saygılarımla

olgunluğumun bana verdiği en iyi derstir diyebilirim. müthiş bir kontrol bağımlısıyımdır. kendi hayatımda ki her şeyi planlar ve planlarıma göre yönetmeye çalışırım. zihnimin hep, her olasılığa karşı bir extra planı vardır.. fakat hayat karşılıklı girdiğimiz diyaloglarda bana sunu söyledi;

"hey kızım, her şeyi kontrol edemezsin. her problemi çözemezsin. hayat bazen planların dışında, umduğun yönün tersine akar. rotayı değiştirmeyi, kendine anlık yeni planlar yapıp, onun ya da onların uğruna yola çıkabilmeyi öğrenmelisin."

ve hayatımda planlarımın aksine akan olaylar olmaya başladı. öğretici olması adına yaşıyordum bunları biliyordum çünkü planlı yaşama konusunda bir "survivor" olan varlığım, plansız kaldığım durumlarda en primitive mode olan "savagery'e " iniyordu. bu yönümün güçlenmesi lazımdı ve bu şekilde güçlendiriliyor. ben bu konuda mutluyum açıkcası. yaşadıklarınızı hangi perspektiften değerlendirdiğiniz önemli. her olayda çıkartılacak harika bir sonuç
vardır. odaklanın, onu bulun. :)