birdenbire çöken karamsarlık

birdenbire değil de bir birikmişliğin meyvesidir o karamsarlık ve acı bir meyvedir.

kadınsa nedeni az çok bellidir.(bkz: premenstruel sendrom)

zamanla kronik hale dönüşür. nurtopu gibi yeni depresyon nedenleriniz olmuş olur.

yalnızlıktandır.

ara ara bana olan şey. hayattan hiçbir beklentim kalmaz yarım saatliğine, yaptığım tüm hatalar gözümün önündrn geçer. ama yarım saat 45 dk sonra zıpkın gibi meydanlarda olurum yine. herkesin başına da en az 1 kerr gelmiştir herhalde bu durum.

grup selfie'lerinde yalnızca sizin hayattan elini eteğini çekmiş gibi göründüğünüzü fark ettiğiniz andır. ne tat kalır ne tuz.

bipolarsan çok olağan..

bana çok oluyor. nedenini de bilmiyorum. herhangi bir şey yaparken aniden geliyor. günümü, enerjimi sömürüyor. kendimi olumsuz düşüncelerle bağlanmış şekilde buluyorum.

bu hayatta bu zamana kadar (bkz: pollyannacılık)yaparak geldim. genele bakarsak hiç güzel bir şey yaşamadım diyebilirim. her zaman karşımda duran bir engelle karşılaştım. mutluluklarım bir şekilde hep kursağımda kaldı. aşık olmayı , yalnız kalmayı
ve insan ilişkilerini beceremedim. yaptığım işlerim ayrı bir belalar zinciri . bir insan neden yaptığı bir işi tam yapamaz ? vallahi bilmiyorum. soruyorum çevremdekilere ; anlatıyorlar bir şeyler. ama o da tatmin edici olmuyor.

şimdi gecenin 2:30 'u aklıma yapamadıklarım , sevdiğimi söyleyemediğim gibi dahası şeyler geliyor. karamsarlığın zaman aralığı sanırım bu gece için an itibariyle açıldı. öfkeliyim be sözlük. tüm bu olanlara , harcanmış olan duygularıma öfkeliyim. şimdi işin içinden çık , sabah olsun.

güneş bazı insanlar için her gün doğumunda ışık saçıyor olsa da , bazı insanlar için doğsa bile ışığını göstermiyor. kocaman bir boşlukta arafta kalmış gibi bırakıyor . zifiri karanlık içindeyken zaman kavramı da kalmıyor. bir hayalden bir hayale gidiveriyorsun. yapılmış olan hatalara düşünüp , "yapmasaydım acaba ne olurdu ? " diye soruyorsun. paralel evrende dolaşıp uzayzaman'da bir kara delik içinde hapsolmuş fakir zihninin tesellileriyle avunuyorsun.

ama geçmiş geçti. gidenler , unutanlar utansın deyip yola devam etmek gerek. ama şu an karamsarlık dilimi açık. kabul etmiyor beynim eskileri. tekrar tekrar oynatıyor yaptıklarımı. engelleyemiyorum kalmadı artık pollyannacılık yapacak kadar gücüm kalmadı.

karamsarlığın derin kuyusunda çırpınanlara selam olsun.

ölümsüz olmadığını bilmenin ve hiçbir şey yapamadan ölecek olmanın tedirginliği o. 200 yıl sonra hayatta olmayacak olmak bile insanı yataĝa düşürür .

iş, yaşam, gönül ve maddi sıkıntılar birleşip insanı karamsarlığa koyunca, çok güzel bir paket oluyor. önünü görememe, geleceğe umutla bakamama pakedi.

daral daral dur. saatlerce aynı yere bak. düşün de çıkama. of çek yat.

daha çok evde olunca başıma gelen şey. sosyalken, uğraşacak bir şeyler varken asla gelmez. fakat evde tek başıma kaldığım zamanlar büyük ve derin bir yalnızlık karamsarlık, bıkkınlık, kendini sevmeme, hayattan zevk almama gibi duygular gelir. tam şu an böyle bir zamanın içindeyim. bununla nasıl başa çıkılır bilmiyorum. tek çözümü yanında birilerinin olması galiba.

bir şeyleri anlatamamanın ve fazla farkındalığın sebep olduğu hissiyat.

aha şimdi oldu mesela. en güzeli uyumak

bağıra bağıra susmayı öğrendiğim zaman dilimi.

yakalanmış insan sessizliği, siz yok mu siz...

(bkz: birdenbire çöken iyimserlik)

kalbi külçe eder. altındandır, satamazsın. demirdendir, dövemezsin. öyle kalır. taşırsın.

son 10 yıldır sürekli hissettiğim bir durum bir şey yolunda gitmeyince aklıma ilk kurcalayan duygu.

ve bir türlü gitmek bilmeyen karanlık.