birinin yalnızlığına geç kalmak

başka trenlerde giderken ortak bir durakta karşılaşmak gibidir birinin yalnızlığına geç kalmak. o istasyonda kalır sen yoluna koyulur ve pencerenden bakakalırsın.

wow that's deep bro diyesim geldi.
gerçekten de böyle daha az kalabalık daha az teknoloji daha az yollar ve daha az kirlilikle şöyle bir gitmenin tadı vardı.
şimdi çekip gitsen de gideceğin yerin nufusu, tıklım tıkış her yer, fazla yollar olmasına rağmen fazla trafik onca dert içinde birinin yalnızlığına müdahale etmeden birlikte yalnız kalmak bile zor. bu nezaketi bile gösteremezler artık.

devir değişti. trene binip gitmek ucuz değil, yandakiyle tanışmak yürek istiyor ve sonu sekse bağlanacak diye artık kimse duygusal bağ kuramıyor. anlaşılmadığını ve anlamadığını düşünen insanlar çoğaldı bu da git gide bizi yalan söylemeye, filtreler uygulamaya ve derin bir yalnızlığa sürüklüyor.
arkadaş çevresinde takılmak bile bir iş haline geldi. e iyi kıyafetini giyin, en iyi makyajını yap, sakın zayıflıklarından bahsetme, her şeyle dalga geç eğlenceli olduğun düşünülsün, yaş egosu yap, 3 yaş küçüğe bile ablacım annecim yap havalı olur..

arkadaşlar, kendimize ne zaman geliriz tahmini ? dünyayı siz, topluca katlediyorsunuz..

(bkz: otobüsü kaçırınca 2 saat düşündükten sonra patrona söylediğim bahane)

güzel insanlara çok az denk geliyoruz.

arasıra yazdıklarımı okuyan, buradan ayrıldığımız arkadaşıma gerçekten ciddi bir travmamı anlattığımda, ki bunlar yaşanırken yapayalnızım, "keşke o zaman yanında olabilseydim, daha önce seninle olabilseydim." gibi, çok da net hatırlamadığım birkaç cümle kurdu.

böyle bir şey tam olarak.

çok sevdiğimiz insanların birilerine ihtiyaç duyduğu anlarda onlarla olamıyoruz, sonra da "iş işten geçmiş" oluyor.

yürek burkucudur.

kızı kaçırdık yaaa serzenişidir