boncuklu tabancayla vurulmak

acısını bilen bilir. adamın ciğerini söker atar. bunu üreten psikopat üreticiye selamlar.

acıtır çok acıtır hatta şansızsanız morartır. çocukken abimde bayağı izler bırakmıştım. tabi o bana kıyamazdı.

90'larda çocuk olmuş herkesin başına en az bir kez gelmiştir, fena acıtır ve morartır.

balkonda pusuya yatıp sokaktan geçen mahallenin oğlanlarını vururdum ben sürekli. tabi saltanatım, hepsinin analarının toplanıp şikayete gelmeleri ile sona erdi. tabancama süresiz el konuldu.*

hey gidi günler...

yakın mesafeden etki ediyordu uzun mesafe tırt tabi sonra ben pompalı olanına geçtim alüminyum u yamultuyordu.
hey gidi günler hey.

defalarca başıma gelmiş hadise. ama daha fazlasını yaşattım. bende boncuklu silahların bütün çeşitleri vardı. tabancalar, pompalılar, tüfekler, seri seri boncuk atanı bile vardı.

yan binanın inşaatında mahalle çocuklarıyla 5 vs 5 takımlar yapıyorduk, yazı tura sonucu bir takım çatıda başlıyordu, diğer takım zemin katta. ama var ya her yerim silahtı. elimde en sevdiğim seri atan tüfek, sırtımda pompalı ve başka bir tüfek, eşofmanda 3-4 tane tabanca. tek kişilik ordu gibiydim.

uzun ve kalın kıyafetler giyinilmiş, gözlükler takılmış, her yerimiz koruma altında başlıyorduk oyuna. yoksa mosmor ediyordu o boncuklar vücudunuzu.
katlarda tek ya da iki kişi yakaladığım rakiplere var ya acımasızca şarjör boşaltıyordum*
başına bir dikiliyordum bunların teslim olana kadar boncuk manyağı yapıyordum. silahın biri bitiyor diğerine geçiyorum, biri bitiyor diğerine geçiyorum..
tek başındayken benimle karşılaşan kaçıyordu*

arada evin balkonundan yoldan geçenlere de sıktığım olurdu.
az manyak değilmişim yeminle.

baloncuk tabancası haricinde, ne askerde ne de sivilde henüz vurulmadım.
herkese tavsiye ederim.

"grav, grav!"
yumi-yum oyuncakçılık