1.
(bkz: richard linklater)'ın yönettiği, amerika'da yaşayan küçük bir çocuğun üniversiteye başlayana kadarki hayatını anlatan filmdir. benzer konulu filmlerden gerçekten tam 12 senede çekilmesi, karakterlerin her yıl aynı oyuncular tarafından canlandırılmasıyla ayrılır.
bence duygusal, seyir zevki yüksek, hayatın üzücü gerçeklerini insanın yüzüne vuran bir filmdir. izlerken bir arkadaşınız size çocukluk travmalarını anlatıyor, siz de gözlerinizi kapatıp hayal ediyorsunuz gibi hissedebilirsiniz. güzel ama çook uzun filmdir *.
bu kadar gerçekçi olduğu halde filmde en çok üzüldüğüm sahne mason'ın sadece son bir tane star wars filmi kaldığını düşündüğü sahne oldu.
bence duygusal, seyir zevki yüksek, hayatın üzücü gerçeklerini insanın yüzüne vuran bir filmdir. izlerken bir arkadaşınız size çocukluk travmalarını anlatıyor, siz de gözlerinizi kapatıp hayal ediyorsunuz gibi hissedebilirsiniz. güzel ama çook uzun filmdir *.
bu kadar gerçekçi olduğu halde filmde en çok üzüldüğüm sahne mason'ın sadece son bir tane star wars filmi kaldığını düşündüğü sahne oldu.
devamını gör...
2.
film bir kitleye çok iyi bir şekilde hitab ederken ve neredeyse 3 saatlik filmin içine rahatça çekebilirken diğer tarafa da tamamen sırtını çeviriyor. before triology’de de bu vardı bence çünkü yönetmen diğer çalışmalarından farklı bir bakış açısıyla veya amaçla film çekmemiş. yine doğal, ayakları yere basan kurguya sahip, melodramdan uzak gerçek hikayeler senaryodan tamamen uzak diyaloglarla aktarılıyor. richard linklater’ın (yönetmen) 1 filmini izlediyseniz diğer filmlerinden birine de onun yönettiğini bilmeden denk gelirseniz direk adamın yönettiğini tahmin edebilirsiniz.
filmin konusu amerikalı 6 yaşındaki bir çocuğun (mason’un) 12 yıllık gelişimini anlatıyor. bu süreçte de tüm oyuncular ile 12 yıl boyunca çalışılıyor. örneğin her sene ayda 1 kere buluşup filmin bir bölümünü çekiyorlar ve 12 yılın sonunda da film bitmiş oluyor. bu açıdan bir kere çok değerli bir film ve neredeyse kumar oynanmış üzerine. çünkü bu kadar riskli, belirsiz bir projeye kafa yormak hem delilik hem de aklıselim olmayı gerektiyor. helal olsun. sonucu güzel çıktığı için de tüm kadroya helal olsun demek lazım. peki bu hikaye çocuğun yaşadığı “dönüm noktaları” verilerek mi anlatılıyor. pek de değil aslında. kendimizden düşünelim, çocukluğumuz ile ilgili neler hatırlarız? ailecek gittiğimiz plajda ne kadar keyifli olduğumuzu mu yoksa plajda amcanızın içip içip saçma sapan konuştuğunu mu? veya bir anda aklımıza trt çocuk kanalının 2011’deki jeneriği filan gelir di mi? işte film de aynen bu şekilde ilerliyor. sanki çocukluk dönemini atlatmış bir gencin hafızasını yokluyor. bu yüzden ana karakter ile daha kolay bağlanıyor ve çocuğun geçmişini izlerken kendi geçmişinizi de yokluyor oluyorsunuz. bu yüzden bana ve bence bir çok kişiye çocukluğumuza gittiğimiz bir terapi seansı gibi gelmiştir.
ana karakter mason’a ethan hawke’ın yanında çok sönük kalmış diyenler var. pek katılmıyorum bu görüşe. mason derinliği olan ve yaşıtlarına göre daha olgun bir genç olarak yazılmış dolayısıyla bunu aktarması için çok durağan bir yapıyı oynamak zorunda. hayatın, yaşanan “her şeyin” anlamını babasına sorduğu sahnede en çok kendimle özdeşleşmiştim. çünkü ben de tam onun yaşlarındayken anneme benzer sorular sorup benzer yanıtlar almıştım. bunun gibi daha bir çok sahnede onda kendimi buldum bu açıdan ne kadar öznel olsa da, yine de beni çocukluğuma ve yaşadıklarıma götürebilen bir oyuncu bence ethan hawke’ın yanına çok yakışmış.
çok uzun oldu çünkü çok acemiyim ama sadece çok değerli bir film olduğunu anlatmaya çalıştım. eğer before sunrise’ı izlediyseniz kesinlikle buna da bakmanızı öneririm. izlemediyseniz de şöyle söyleyebilirim, gözlem yapmak hoşunuza gidiyorsa veya saatlerce konuşmak o zaman mutlaka izleyiniz.
filmin konusu amerikalı 6 yaşındaki bir çocuğun (mason’un) 12 yıllık gelişimini anlatıyor. bu süreçte de tüm oyuncular ile 12 yıl boyunca çalışılıyor. örneğin her sene ayda 1 kere buluşup filmin bir bölümünü çekiyorlar ve 12 yılın sonunda da film bitmiş oluyor. bu açıdan bir kere çok değerli bir film ve neredeyse kumar oynanmış üzerine. çünkü bu kadar riskli, belirsiz bir projeye kafa yormak hem delilik hem de aklıselim olmayı gerektiyor. helal olsun. sonucu güzel çıktığı için de tüm kadroya helal olsun demek lazım. peki bu hikaye çocuğun yaşadığı “dönüm noktaları” verilerek mi anlatılıyor. pek de değil aslında. kendimizden düşünelim, çocukluğumuz ile ilgili neler hatırlarız? ailecek gittiğimiz plajda ne kadar keyifli olduğumuzu mu yoksa plajda amcanızın içip içip saçma sapan konuştuğunu mu? veya bir anda aklımıza trt çocuk kanalının 2011’deki jeneriği filan gelir di mi? işte film de aynen bu şekilde ilerliyor. sanki çocukluk dönemini atlatmış bir gencin hafızasını yokluyor. bu yüzden ana karakter ile daha kolay bağlanıyor ve çocuğun geçmişini izlerken kendi geçmişinizi de yokluyor oluyorsunuz. bu yüzden bana ve bence bir çok kişiye çocukluğumuza gittiğimiz bir terapi seansı gibi gelmiştir.
ana karakter mason’a ethan hawke’ın yanında çok sönük kalmış diyenler var. pek katılmıyorum bu görüşe. mason derinliği olan ve yaşıtlarına göre daha olgun bir genç olarak yazılmış dolayısıyla bunu aktarması için çok durağan bir yapıyı oynamak zorunda. hayatın, yaşanan “her şeyin” anlamını babasına sorduğu sahnede en çok kendimle özdeşleşmiştim. çünkü ben de tam onun yaşlarındayken anneme benzer sorular sorup benzer yanıtlar almıştım. bunun gibi daha bir çok sahnede onda kendimi buldum bu açıdan ne kadar öznel olsa da, yine de beni çocukluğuma ve yaşadıklarıma götürebilen bir oyuncu bence ethan hawke’ın yanına çok yakışmış.
çok uzun oldu çünkü çok acemiyim ama sadece çok değerli bir film olduğunu anlatmaya çalıştım. eğer before sunrise’ı izlediyseniz kesinlikle buna da bakmanızı öneririm. izlemediyseniz de şöyle söyleyebilirim, gözlem yapmak hoşunuza gidiyorsa veya saatlerce konuşmak o zaman mutlaka izleyiniz.
devamını gör...