dışı seni içi beni yakar ülkemizin bu sefer de güzelliklerini ve başarılarını konuşalım talebiyle açılmış başlıktır. belki birçok şeyi cımbızla bulacağız ama, ilk akla gelenlerden başlayalım.

(bkz: güreş)
(bkz: türk edebiyatı)

ilk yayınlandığı zamanda türünün tek örneği olan dizidir. kazım koyuncu gibi bir değerin fark edilmesine sebep olmuş, bizlere aile dizisi nasıl olur göstermiştir. sanıyorum bu kadar sevmemize sebep olan şey tüm oyuncuların gerçekten toy fakat başarılı ve dizinin tam bir aile dizisi olmasıydı. ihanet yok tutku yok entrika yok. eski sevgiliyi, umutları, hayalleri ve aile bağlarını klişeleştirmeden gösteren, kendini seyrettiren bugüne kadarki en başarılı dizi oldu. kısa sürdü ama böyle sevdirdi kendisini... on yıldan fazla oldu, özledik...

"sözlüğün en büyük 10 günahı" diye bir liste olsaydı eğer, muhtemelen ilk üçe girmeyi başaracak türden bir günah olurdu. yukarıda da defaatle bahsedildiği üzere, intihal kesinlikle kabul edilebilir bir durum değildir. eğer öyle bir hata yaparsam, veya yaptıysam beni uyarın lütfen. böyle bir şeyi kasten yapmak benim gözümde emek hırsızlığıdır. alıntılama usülünden ve bunun etik açısındaki ehemmiyetinden haberdar olmayan yazarları bu kategoriden ayrı tutuyorum elbette. ancak bu maalesef oldukça büyük bir ayıp, ve bunun ayıp olduğunun herkes tarafından bilinmesi gerekliliğine inandığım için, bir katkımız olur veya olmaz ben yine de bu tanımı girmek istedim.

hiç okunmayacak bir mektupla dahi yapıldığında inanılmaz hafiflemiş hissettiren durum.

"bazen sana baktığımda,çok uzak bir yıldıza bakıyormuşum gibi hissediyorum.göz kamaştırıcı fakat on milyonlarca yıl öncesinden gelen bir ışık.hatta belki de yıldız artık yok.yine de bazen o ışık bana her şeyden gerçek görünüyor."

(bkz: haruki murakami)
(bkz: sınırın güneyinde güneşin batısında)

uzun uzun,bitmek bilmeyen zamanlar boyunca böyle olduğunu düşündüğüm bir adam tanıdım.yanımdaki her güzelliği,en neşeli anları bile gölgede bırakan,tesirinden çıkamadığım,gözlerim acı içinde kıvransa dahi bakmaya devam ettiğim biri.

geçmişten gelen ve belki artık var olmayan sönük bir ışığı,yani seni,gecenin yıldızı yapmak,o muazzam ay ışığına tercih etmek koca bir yanılgıymış,anladım.

böyle duyguların bir ömrü var mı? diye merak ederdim.o an farketmesem bile,tam da olması gereken şeylerin birer birer olduğu;içine düştüğüm bu yanılsamadan en utandığım,kendimden delice nefret ettiğim zamanların birinde gelebiliyormuş sonu.

içinde durman gereken çekmecelerin kilitleriyle oynarken,karşımda bu kadar büyüyeceğini tahmin etmemiştim.hayatın sıkıcı anlarından,kaçmaya çalıştığım,düşünmek istemediğim ne varsa onlardan ve hatta her ruhsuz insan suratından sana geldim kafamın içinde.biliyor musun?aslında seni kullandım..zararım sana olmadığından özür dilemeyeceğim.

senden sonra bulduğum o ay ışığı gölgende kalmayı haketmiyor,bunu anlamanın bile varmış bir vakti.

kafamda tekrar tekrar yaşadığım anılardan ve şarkılarımızdan oluşan bu nostalji çöplüğünü tebessümle sonlandırıyorum.

kendine iyi bak "çocukluğumun sonu",hep orada kal çünkü artık seni gerçekten görmek istemiyorum.işin güzel tarafı bunca sancının sonunda,kilitlere ihtiyacım kalmadı,özgürsün.

günaydın sözlük,
hani derler ya "bir kapı kapandığında, allah başka bir kapı açar ama biz kapanan kapıya bakılı kaldığımız için açılan kapıları göremeyiz." zihnimiz olumsuzluklara takılı kaldıysa, olumlu olayları göremeyecek kadar gözlerimiz kör olabiliyor. oysa her şey geçici, hayatımızda yaşananların bize verdiği çok önemli bir ders var, o da "hiçbir şeyde takılı kalmamak" ve "kalbimizin belki de derinlerindeki o umudu hep körüklemek".

*

saygı hak edilir dediğim olaydır.
gerçekten herkes saygı görmek istiyor ama saygı göstermiyor rezillik.
gerçekten büyük rezillik.
sen insanın inandığı şeylere saygı göstermezsen yarın bir gün sana saygı göstermezler.
ayıp.
iyi olmuş.

kahrolasıca belgeseller. benim aklıma hep hiroşima ve nagazaki geliyor.

hayal meyal hatırlıyorum..
eskişehirspor ile kupada yarı final oynuyor beşiktaş..
ailecek beşiktaşlıyız.. penaltılara kalmış maç, tabi şimdiki gibi ciks çim zemin yok, yarısı çamur.. hele hele altıpasın içi çamur deryası..
evde heyecan dorukta, benim dünyadan haberim yok, balkonda oyuncak peşindeyim.
rıza penaltı atmaya geliyor. rızayı bilenler bilir, garanticidir. tıpkı şimdiki teknik direktörlüğü gibi.
rıza topu garanti olsun diye ortaya vururken top çamura yapışıp kalıyor. kaleci de hemen atlıyor ve topu tutuyor.
abim topuğuyla evin zeminine vurunca evde bir gümbürtü koptu.
ben koşarak "ne oldu attı mı beşiktaş?" diye sormuşum.
abim de o sinirle tuttu tuttu. gel lan buraya deyip dizine oturttu beni ve başladı saymaya;
söyle bakalım dıbırış
"1- zalad 2- recep 3-kadir 4- ulvi 5- gökhan 6- zeki 7- şifo 8- rıza 9- feyyaz 10- ali 11- metin"
bütün kadroyu yarım saatte ezberledim.
ama abim her sabah iştimasında bana saydırıyor bu kadroyu. benim için öncelikli görev olmuştu resmen.
aradan bir kaç hafta geçti..
evin önünde oynarken düşüp kafamı çarptım, kulağımın arkası açıldı ve kanıyor.
küçüğüm tabi korktum, babam kucakladığı gibi hastaneye götürdü.
doktor elinde iğne iplikle dikiş atmaya geliyor..
korkuyorum ama babam da bana "korkma oğlum acımayacak" diyor.
doktor tam operasyona başlarken babam dedi ki;
"amcası sen biliyor musun benim oğlum beşiktaşlı, hem de bütün kadroyu sayabilir"
doktor dedi ki ;
say bakalım ben de öğreneyim..
" tabi amca.. 1- zalad 2- recep.......11 metin"
ben ne olduğunu anlayamadan gözümden bir damla bile yaş akmadan doktor dedi ki
hadi geçmiş olsun bitti gitti. bak beşiktaşlı adamın canı acımaz.. kafana dikiş attık ama sen hissetmedin..
o günden beri ne zaman canım yansa başlarım hemen "1-zalad...."

sırada oğluş var.. ama artık "zalad yok"

uzun soluklu maceralarda değerlidir. tanırsınız, anlarsınız, fikirleriniz uyuşursa da bundan büyük bir zevk ve keyif alırsınız. sonra bir güven ilişkisi kurarsınız.

bu ülkede veganlar ile feministler asla kabul görmüyor şaka gibi demek istediğim başlıktır.
sözüm feminist olmaya çalışan ama olamayan insanları kapsamıyor onlar gerizekalı.

günaydın sözlük.
senenin en güzel zamanı.
her yer meyve.
bolca gezelim, bolca görelim.

iyi akşamlar,

mete özgencilin bu konu üzerine yaptığı bir eser de vardır. hande yener pek de güzel dillendirmiştir.

nasıl zor şimdi
tanışmak başka biriyle
yeniden kurmak
o devrilen cümleleri
anlatmak kendini
ilk kez anlatır gibi
dinlemek her şeyi
unutması zor olsun diye.



buyrunuz

bir markanın hayvanlar üzerinde deney yapmıyor olması hayvanları kullanmadığı anlamına gelmez. ürünlerinin formülünde hayvanları ve hayvan ürünlerini kullansa bile hayvanlar üzerinde deney yapmıyor olması mümkündür. bu ürünlerinin tespitinde cruelty free olup olmadığından yararlanılabilir. cruelty free ürünlerin üzerinde leaping bunny logosu bulunur.

bu markalar ürünlerini hayvanlar üzerinde test etmese de zaten diğer markaların hayvanlar üzerinde test etmiş olduğu formüllerden yararlanıyorlarsa -ki genellikle böyle olur- bu onları ne kadar temize çıkarır bilmem.

seçim sonrası çıkıp şizofren dedigi kitleyi kastetmiyordur herhalde.

"bir gün
çok bunalırsan,
denizin dibinde
yosunlara takılmış gibi
soluksuz...
sakın unutma gökyüzüne bakmayı
gökyüzü senindir,
gökyüzü herkesindir."

rus mu rusyalı mı veya ingiliz mi ingiltereli mi deriz diye bir bağlantı kurarsak sanırım türküz.

kol saatinin iyisi denince akla gelen marka. bu marka kol saati turgut özal dönemi zenginlerinin zamanına rastlayan bir marka. hemen her bürokratın kolunda olan bir saat. o dönem ne armani ne gucci ne boucheron biliniyor. dededen kalma statü sembolü marka, o zamanın öncelikli markası.

muhtemelen "panik atak" hastalığından muzdarip olan insandır.

sakin ol şampiyon, adamım, tamam sensin, gibi sözlerle dizginlenebilir.