böyle ah demeyi beli bükük bir ahlat ağacından öğrendim

güzin ablası kitaplar olan bir kızdım,
içim sıkılmasa o kadar tek bir satır bile okumazdım.
taş bebeğim ters çevrilince ağlardı bir derdi var derdim.
derdimi demeyi ben taşbebeğimden öğrendim.
ninni derdim, ninni bebeğim!
cam gözlerini kapardı, naylon kirpiklerini. plastik gözkapaklarının ardında, bilirdim rüyaları yoktu bebeğimin,
gözyaşları da.
ağladıkça tükürüğümden sürerdim gözaltlarına. bu kadar kolay harcamazdım rüyalarımı, kırmızı çantamda bayram harçlıklarım olmasa.
insan çıtır ekmeği ısırdığında,
kırıklar dolar kucağına, işte orası umudun tarlasıdır.
ve orada başaklar ağırlaştığında,
sayısız ah dökülür toprağa.
iç ses, diye söylendim ve ah dedim sonra,

böyle ah demeyi beli bükük bir ahlat ağacından öğrendim.